ประเทศไทยของผม..เฮ้อ (ตอน ๑)
ประเทศไทยของผม..เฮ้อ (ตอน ๑)
สิ่งหนึ่งที่ผมเศร้าใจมากๆ คือ สินค้าของคนไทย โดยเฉพาะที่ต้องส่งออกไปขายต่างประเทศด้วยนั้น ไม่มีใครกล้าตั้งชื่อเป็นภาษาไทย แต่ต้องเป็นอังกฤษ ..แม้แต่สินค้าที่ขายคนไทยเราเองด้วยกันก็ตามทีเถิด
ส่วนญี่ปุ่น เกาหลี ..เขาตั้งชื่อเป็นภาษาประจำชาติเป็นส่วนใหญ่ เช่น โตโยต้า ฮอนด้า ยามาฮ่า ซูซูกิ ฮุนได แดวู ซัมซุง มีเว่อๆไปบ้างเช่น Panasonic LG ซึ่งเป็นส่วนน้อย แต่สังเกตสิพวกนี้ไม่ค่อยเจริญนักหรอก สู้พวกชื่อภาษาประจำชาติไม่ได้
แต่ของไทยเรายี่ห้อเป็นอังกฤษหมด เช่น เครื่องแอร์ Central Air พัดลม Atari โทรทัศน์ Distar มอไซก็ ไทเกอร์ (ถ้าผิดขออภัยแต่เป็นข้อมูลที่ได้มาจากการสัมภาษณ์พนักงานขาย) รองเท้าแตะ กางเกงใน ยกทรง แม้แต่ก๋วยเตี๋ยวสำเร็จก็ มาม่า ยำยำ ไวไว น้ำขวดก็โออิชิ และชื่อญี่ปุ่นบ้าบออื่นๆ
นี่คือหลักฐานเห็นชัดๆ ว่าคนไทยเราไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่ภูมิใจในตนเอง นิยมต่างชาติ ...แบบนี้ไม่มีทางรอด เป็นขี้ข้าเขาตลอดไปแน่นอน
เขมรทำรถยนต์คันแรกได้ก่อนไทย ตั้งชื่อด้วยความภูมิใจว่า Angkor (แปลว่า..นครวัด...ซึ่งผมได้ค้นคว้าจนตั้งทฤษฎีว่าสร้างโดยคนสยาม..แต่คนส่วนใหญ่ไม่อ่าน พวกอ่านก็หัวเราะเยาะอีกต่างหาก) สวนไทยเราเป็นได้แค่ขี้ข้าสร้างรถให้นายทุนญี่ปุ่น
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมจึงได้จัดตั้ง พิพิธภัณฑ์เทคโนโลยีไทยโบราณ ขึ้นมาที่ มทส. เพื่อแสดงให้เห็นว่าบรรพชนไทยนั้นเก่งมาก แต่ทำไมลูกหลานวันนี้มันโง่จัง
แต่หาคนดูน้อยมาก แม้นศ.ในม.เอง อจ. ในม. เองก็มาดูน้อยมาก ส่วนใหญ่ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่ามีอยู่ในม.ตัวเอง..... ยกเว้นนักเรียนจากภายนอกที่เข้ามาดูพอควร เพราะถูกรร. บังคับ เนื่องจากมีงบประมาณต้องใช้ให้หมด
เออ...ก็ยังดีฟะ พอปลอบใจคนแก่ใกล้เกษียณ อีกไม่นานตายแล้วคงหมดกรรมเสียที ชาติหน้าเกิดเป็นสัญชาติไหนดีฟะ
...คนถางทาง (๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๖)
ความเห็น (5)
I have been there (พิพิธภัณฑ์เทคโนโลยีไทยโบราณ at Suranaree Ubiversity of Technology) and I can vow a visit is well worthwhile. This museum shows a big collection of old technological tools and parts (many pieces have not not been identitified) and a few steps to the next building, another museum shows how some Thai tools and gadgets were once used.
While there, I could visualize some tools in action (being used) but I wish there were some demonstartions (videos, scaled motion models or replicas) so that visitors can try on to see how they actually work. Perhaps, one day we may even see the museum on the Internet (or Youtube). Then we have no excuses not to appreciate old Thai Technologies.
ท่าน sr ครับ ปัญหาคือ ผมทำงานคนเดียว งบประมาณปีละ แสนกว่า แค่ค่าน้ำมันก็หมดแล้วครับ ผมเกือบตายหลายครั้งจากการขับรถคนเดียวตระเวณหาของไปรอบประเทศ ภายใน ๕ ปีผมทำได้แค่นี้แหละครับ เพราะมี สอนปีละ ๑๐ วิชา นศ ป.เอก ๘ คน ป.โท ๔ คน และงานอื่นๆ อีกมาก อย่างที่ท่าน sr ว่ามา คิดไว้หมด แต่ไม่มีแรงและหรืองบทำได้ครับ
เสียดายมาถึงทั้งที ไม่ได้เจอ คุย กัน
ขอโทษนะคะ พอดีฝนไม่ทราบว่าพิพิธภัณฑ์เทคโนโลยีไทยโบราณ อยู่ที่ไหนหรอคะ เผื่อมีโอกาสได้ไปดูคะ
เห็นด้วยค่ะน่าไปเที่ยวจริงๆ
น่าสนใจอยู่ที่ไหนครับ ไม่โพสผ่านเฟสดูละครับ