บทกลอน เหี้ย เหี้ย (บันทึกขำๆ )
บทกลอน เหี้ย เหี้ย
จริงไม่อยากจะเล่าเลย ว่าบทกลอนนี้มาได้อย่างไร กลัวใครๆว่าเราไม่สุภาพ แต่ทุกครั้งที่เห็นเหี้ย(สัตว์) หรือมีคนพูดถึง มันทำให้นึกถึงทุกทีแล้วก็หัวเราะออกมาคนเดียว จึงเอามาเล่าหน่อยล่ะกัน เรื่องมีอยู่ว่า
สมัยเรียนมัธยมปลายนั้น ชลัญออกจะห้าวเหมือนผู้ชายไปนิดสสสส์ ตะแบงมากไปหน่อย ไอ้เรื่องหวานแหว๋ว ไม่ค่อยจะมีซะหรอก มีครั้ง อาจารย์ให้แต่งกลอนเกี่ยวกับสัตว์ ไปส่ง แต่ชลัญเป็นคนที่ไม่มีศิลปะ ในการแต่งกลอนเลย ให้ตายเถอะ คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ก็เลยไปขอร้องให้พี่ชายแต่งให้ พี่ชายมันคงรำคาญมั๊ง มันก็เลยจัดเต็ม ไม่แน่ใจว่ามันแต่งเองหรือเอามาจากไหน ดังนี้
"พรหมลิขิตขีดเขี่ยให้เหี้ยเดิน
เหี้ยก็เพลินหลงเดินไม่สงสัย
เหี้ยกับเหี้ยเจอกันก็บรรลัย
เหี้ยหนึ่งตายเหี้ยหนึ่งอยู่คู่ฝังดิน"
เท่านั้นแหล่ะวิชาภาษาไทย คุณครูก็เรียกชลัญ ออกไปหน้าชั้น บอกแต่งกลอนได้ประทับใจครูมาก เอ๊า ออกมาอ่านให้เพื่อนฟัง ชลัญก็คิดในใจ อะไรว่ะกลอนเหี้ยนี่มันเจ๋งขนาดถึงขั้นให้โชว์ พอเริ่มอ่านเท่านั้นแหล่ะเพื่อนพากันฮา ก๊ากๆๆๆ ชลัญก็ยิ่งหย่ามใจเฮ้ยมีคนชอบ โห ภาคภูมิใจมาก แต่ลืมสังเกตหน้าคุณครูภาษาไทย หน้าเขียวปั๊ด ด้วยความโกรธ พออ่านจบเพื่อนปรบมือกันเกรียวกราว แต่คุณครูนี่ซิ มองตาเขียวปั๊ด แล้วพูดว่า
“ยัยชลัญธร สัตว์ทั่วโลกมีตั้งมากมาย เธอคิดได้อย่างไรเอาเหี้ยมาส่งครู” แหง๋ววววว์ ..... อ้าวนึกว่าชอบ เพื่อนพากัน วี๊ดวิ๊วกันด้วยความฮา ให้ตายเถอะ ครูจะกินหัวฉันอยู่แล้ว
“ไป คัดลายมือ ไก่เขี่ยของเธอมาส่งครู สมุดทั้งเล่ม ว่าจะไม่เขียนกลอนเหี้ยๆอีกแล้ว”
ชลัญคิดในใจ อ้าว ซวยซะงั้น พี่ชายนะพี่ชายบอกเอาสัตว์แปลกๆ เจ๋ง ไม่เหมือนใครเป็นไงล่ะ เฮ้ย ....
วันนี้มีคนพูดถึงเหี้ย (สัตว์) นึกได้ขึ้นมาอีกล่ะก็เลยเอากลอนนี้ที่จำฝังใจมาเล่าให้ฟัง
ชลัญบ่แม่นด่าใคร แต่พูดถึงเหี้ย(สัตว์)เมื่อไหร่ นึกถึงกลอนนี้ทุกที ขำอ่ะ ...
555555
ชลัญธร
ความเห็น (8)
ห้าวจังนะครับ...5555
ฮาๆๆ.... นึกว่าจะว่านักการเมือง ที่เป็นข่าว เ.ย เ.ย ซะแล้ว 5555 ............(นี้เรียกได้ว่า ลูกศูษย์ อ.ถาง ของแท้ 555)
555ครูกับศิษย์พอๆ กันเลย อ.ถางทาง กับศิษย์ชลัญ
ขอบคุณ
ที่มาให้กำลังใจ
แต่ชลัญก็อดสงสัยไม่ได้ว่าบันทึกชลัญพาดพิง อ.ถางตรงไหน อ่าน 8 ก็ยังไม่เจอว่าพาดพิง
พลิกตะแคงอ่านก็ยังไม่มี เอ.. แล้วใยกัลยาณมิตรเรา กล่าวพาดพิง อ.ถางถึง 2 ท่าน
๕๕๕๕ ชลัญนึกออกล่ะ บันทึกจะแบงแหกคอกเยี่ยงนี้ ต้องยี้ห้อ อ.ถาง ๕๕๕๕๕
ชลัญกราบขอ อภัย อาจารย์ที่เคารพ จริงด้านดี เรียบร้อย เป็นแม่พระ ธรรมะธรรมโม ชลัญก็เอามาจากอาจารย์ตั้งมากมาย เขียนบันทึกไปก็ตั้งมากหลาย แต่ไหง๋ ไม่มีใครบอก ศิษย์ อ.ถาง แต่พอแนวตะแบงแบบนี้หน้า อ.ถางลอยมาในบันทึชลัญซะงั้น อิ อิ อิ มันช่วยไม่ได้จริงๆ นะ อาจารย์ อิ อิ อิ
เห็นสัตว์ประหลาดในโพสต์ใหม่ของผมหรือยังอิอิ
- กลอนเห็นภาพเลย
- แต่ผมก็ว่า มันน่าเขียนอยู่นะครับ และสอนอะไรบางอย่างได้ดีด้วย อย่าง วรรค ๒ สอนให้ใช้ปัญญาพิจารณา ไม่ใช่เชื่อง่าย ส่วนวรรคสาม ถ้าเปรียบจรเข้ตัวน้อยเท่ากับคนไม่ดี ก็สอนให้เรารู้ว่า อย่าให้คนไม่ดีนั้นมาทำงานร่วมกัน แต่ถ้าเป็นจรเข้ตัวน้อยมาพบกัน ซึ่งผมก็เคยเห็นว่า มันจะแย่งกันกินซากสัตว์
- ขอบคุณครับ
พรหมลิขิตขีดเขี่ยให้เหี้ยเดิน เหี้ยก็เพลินเดินหลงไม่สงสัย
เหี้ยกับเหี้ยเจอกันก็บรรลัย เหี้ยหนึ่งอยู่เหี้ยหนึ่งตายจึงดูดี
เหี้ยตัวหนึ่งซึ่งเหล่าบรรดาเหี้ย ก้มหัวเหี้ยยำเยงเกรงศักดิ์ศรี
เรียกเฮียเหี้ยท่านเหี้ยว่าเหี้ยดี บริวารมีมากมายเรียงรายมา
จะเยื้องย่างเหยียบไหนห่างไกลรู เหล่าเหี้ยหมู่มากมายอารักษ์ขา
เหี้ยศัตรูหมู่อมิตรคิดบีฑา อย่าหวังมากล้ำกรายถึงกายมัน
บารมีคับรูอยู่โพรงกว้าง เงินทองง้างเหี้ยทั้งหลายก็ผายผัน
ยอมสยบซบหางให้ทางมัน นัมเบอร์วันเหี้ยทั้งนั้นก็เยินยอ
เริ่มรวมกลุ่มชุมพลคนรักเหี้ย ชวนลูกเมียตั้งพรรคสมัครขอ
เหี้ยรักเหี้ยพรรคใหญ่มากมายพอ เดินชูคอหางยาวเข้าสภา
ในสภามากมายตัวลายพร้อย เหี้ยห้าร้อยคราคร่ำทำหวือหวา
กลุ่มน้ำเน่า น้ำเย็น เหม็นสภา ไม่ชักช้าจัดตั้งรัฐบาล
เหี้ยรักเหี้ยวุ่นวายออกลายเหี้ย แลบลิ้นเลียรุมแย่งแบ่งของหวาน
รอมอตอ รอมอชอ รอมานาน ต่างประสานยื้อรุมให้กลุ่มตน
เริ่มโครงการกินบ้านผลาญประเทศ ทุกคามเขต ร้อนรุก ไปทุกหน
งบประมาณผลาญไปไม่กังวล ประชาเหี้ยยากจนไม่สนใจ
ประเทศเหี้ยเข้ายุคเหมือนคุกมืด เงินก็ฝืด เศรษฐกิจแย่ แก้ไม่ไหว
ข้าวของแพง ทุนหาย ไร้กำไร ความปลอดภัยไม่มีทุกที่ทาง
ทหารเหี้ยจึงตบเท้าเข้ากำจัด ความวิบัติทั้งผองต้องสะสาง
ปฏิวัติมันออกไปไม่ละวาง สิ้นหนทางเหี้ยรักเหี้ยละเหี่ยใจ
กรรมลิขิตขีดเขี่ยให้เหี้ยเดิน หากเหี้ยเพลินเดินหลงไม่สงสัย
สุดเส้นทางสายนั้นคือบรรลัย เหี้ยรักเหี้ยนั่นไง สอนใจเอย.