คนที่อยู่ข้างหลัง
"...เหี.. ้ย เอ้ยยย......."
เสียงตะโกนก้องของผู้ชาย ดังจนทุกคนที่นั่งอยู่ตกใจ ผู้เขียนสะดุ้ง ละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ เสียงดังมาจากเตียงเข็นผู้ป่วยที่รอเวลาแพทย์ออกตรวจ หลายคนเดินไปชะโงกดูที่ห้องนั้น
สักพักก็ร้องขึ้นมาอีก
"..ไอ้เหี..้ย เอ้ยยยยยยย...." คราวนี้เสียงดังกว่าเดิมและลากเสียงยาว
ลูกสาวถามว่าว่าเขาเป็นอะไร บอกน้องปอไปว่าคนป่วยบางครั้งก็มีอารมณ์เครียด ต่างๆนานา
"เหมือนที่พ่อเคยหงุดหงิด ในช่วงแรกๆที่ป่วยไงลูก เรื่องเล็กๆน้อยๆ บางครั้งก็เครียดได้ง่ายๆ"
ผู้เขียนนั่งอ่านหนังสือที่เตรียมมาจากบ้านต่อเช่นเดียวกันกับน้องปอ หลังเสียงนั้นเงียบไป สมาธิในการอ่านไม่ค่อยจะนิ่งเท่าที่ควร ไหนจะมีผู้คนมากมายจะเดินผ่านไปมา พอคนหนึ่งลุกจากที่นั่งก็จะมีอีกคนมานั่งแทนอยู่เสมอ
หรือ....เสียงประกาศผ่านลำโพง
"..คุณ...เชิญที่โต๊ะพยาบาลเบอร์ 11 ค่ะ " เสียงพยาบาลเรียกผู้ป่วยอยู่เป็นระยะ
"...คุณ..เชิญรับยาที่ช่อง 5 ค่ะ " ซึ่งเหมือนจะเป็นการช่วงชิงสลับกันไปมาในการเรียกชื่อผู้ป่วย
................
ผู้เขียนถูกเรียกเข้าชั่งน้ำหนักและวัดความดัน เหลือบมองไปที่เตียงคนป่วยที่นอนรอหมออยู่2-3เตียงนั้น ที่เข้าใจว่าน่าจะเป็นต้นเสียงร้องนั้น
น่าจะเป็นเตียงที่ผู้หญิงนั่งเฝ้าอยู่ สังเกตุจากการที่แววตาที่ดูกังวลและเครียด
ผู้เขียนจำได้ว่าผู้ป่วยคนนี้และผู้หญิงที่นั่งเฝ้าอยู่ที่น่าจะเป็นลูกสาว เคยมาพบแพทย์ประมาณ 3เดือนที่ผ่านมา เดือนแรกเขาเดินมาตามปกติ
เดินต่อมาเขานั่งรถเข็น
เดือนนี้เขาต้องนอนเตียง
อืม...ช่างไม่มีอะไรแน่นอนเสียจริงๆ ผู้เขียนถอนใจ...
.................
เกือบบ่ายสองโมงหมอออกตรวจ มีพระที่รออยู่ก่อน 5 รูป เป็นธรรมดาที่ทุกครั้งพยาบาลจะให้พระคุณจ้าตรวจก่อนระหว่างนั้นเสียงร้องของชายคนนั้นก็ยังคงดังอยู่ไม่ขาด ลูกสาวเขาเดินมาคุยกับพยาบาล สักพักหนึ่งก็เข็นรถนั่งพาคนป่วยมาที่หน้าห้องหมอ
ผู้เขียนเห็นด้วยที่เธอทำอย่างนั้น และยินดีด้วยที่จะได้พาพ่อพบแพทย์เสียที เข้าใจว่าหลายคนที่รอคิวคงจะเห็นใจและเข้าใจในสภาพการณ์เช่นนั้นเหมือนกัน
.................
ผู้เขียนเดินเข้าไปคุยกับคุณปูเจ้าหน้าที่ใจดีที่เคยบันทึกไว้ใน บันทึกน้ำเอยน้ำใจ เกี่ยวกับเรื่องยาที่ผู้เขียนเบิกไม่ได้แล้ว คุณปูบอกได้เตรียมไว้ให้แล้ว
"พี่ฉีดยากี่เข็มแล้วครับ" ผู้ป่วยที่นั่งติดถัดไปถามเมื่อเห็นคุณปูนำยามาให้
"พี่โชคดีนะครับที่ได้ฉีดยา...ผมหาหมอมาแปดเดือนแล้วยังไม่ได้ฉีดเลย"
"หมอบอกตับแข็ง จึงฉีดไม่ได้"
"อืม..แต่ก็คงจะมีวิธีอื่นในการรักษาล่ะครับ ไม่ต้องกังวลนะครับ หมอเขาเก่ง" ผมปลอบด้วยความเห็นใจ
"เสียเงินเท่าไหร่ ก็ยอมใช่ไหมพี่ ขอเพียงแต่ให้หาย"
"แต่ถ้าไม่มีคนอยู่ข้างหลังให้ห่วง ผมคงปล่อยไปแล้วล่ะ" เขาพูดเหมือนปลงๆ
"อืม...ใช่ครับ ผมก็เคยคิดแบบนี้เหมือนกัน" ผู้เขียนได้แต่พยักหน้า เห็นแววตาเขาแล้วรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาจับใจ จนผู้เขียนพูดต่อไปไม่ได้
คำพูดนั้นทำให้ผู้เขียนมองไปที่น้องปอที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
ใช่สินะ...คนที่อยู่ข้างหลังเรา อยู่ข้างๆเรา อยู่ใกล้ๆเรา พวกเขาคงรักเรา ห่วงเรา พอๆกับที่เรารักเขา ห่วงเขา ที่ในใจพยายามบอกกับตัวเองว่า รักพวกเขามากกว่าใครๆในโลกนี้
แต่บางครั้งกลับคิดหนีจาก เบื่อหน่าย สับสนในชีวิต ปลงใจและปล่อยไปตามยถากรรม ในสิ่งที่เกิดขึ้น
ไม่คิดแม้จะสู้เพื่อจะอยู่กับคนที่รักเรา และเรารักเขา นานๆ.....
.....................
ชายคนที่นั่งรถเข็นถูกเข็นออกไปแล้ว แววตาเขาดูดีขึ้นหลังได้พบแพทย์
ชายคนที่คุยกับผู้เขียนถูกเรียกเข้าพบแพทย์ สักพักใหญ่ก็เดินออกมา เขาบอกผู้เขียนให้เข้าพบแพทย์ต่อจากเขาก่อนบอกลา
"โชคดีครับ ขอให้หายไวๆนะครับ"
...................
ขอบคุณคุณหมอ และ รพ. จุฬาลงกรณ์
ขอบคุณคุณปูและทีมงาน เจ้าหน้าที่รพ.จุฬาลงกรณ์ ภปร.3(โรคตับ)
..................
ขอบคุณโรคภัย ความทุกข์ ที่ทำให้ผู้เขียนเข้าใจโลกใบนี้ได้มากขึ้น...
ขอบคุณกัลยาณมิตรที่อ่านมาถึงตรงนี้....
ตึกภปร.รพจุฬาลงกรณ์ (ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต)
ความเห็น (13)
ตอนนี้พี่พิชัยต้องฉีดยาอีกกี่เข็มครับ?
สู้ ๆ จ้ะ เรายังมีลมหายใจเป็นของตัวเองอยู่ ต้องไม่ยอมแพ้จ้ะ
-สวัสดีครับ
-เป็นกำลังใจให้นะครับ
-มีแตงไทยหอมๆมาฝากครับ
สวัสดีค่ะท่าน พ. แจ่มจำรัส
มาเป็นกำลังใจให้หายป่วยไวๆ นะคะ
.... สู้ๆ .... นะคะ
หวังเพียงเพื่อคนที่อยู่ข้างหลัง ไม่ลำบาก เมื่อเราจากไปค่ะ
ขอบคุณครับคุณ อักขณิช
ฉีดไปแล้ว 41 เข็ม ยังเหลืออีก 7 เข็มครับ
ใกล้แล้วล่ะครับ หมอบอกให้เจาะเลือดดู เม็ดเลือดขาว เพราะค่าต่ำ อาจต้องลดยา
แต่ก็อีกหมอบอก ถ้าลดยาก็มีผลต่อตัวไวรัส
ขอบคุณทุกความเห็นครับ
คุณมะเดื่อ สู้ ๆ จ้ะ เรายังมีลมหายใจเป็นของตัวเองอยู่ ต้องไม่ยอมแพ้จ้ะ
เพชรน้ำหนึ่ง -มีแตงไทยหอมๆมาฝากครับ เห็นภาพแล้วหอมมาถึงทางนี้เลยน่ะครับ
ครูทิพย์ มาเป็นกำลังใจให้หายป่วยไวๆ นะคะ
Dr. Ple .... สู้ๆ .... นะคะ
ลมหายใจที่เหลือมีคุณค่ามากนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
สู้ ๆสู้คะ เพื่อคนที่เรารักและรักเรา อย่าปล่อยให้เขาต้องต่อสู้โดยลำพัง เลบคะ ขอให้กำลังใจคะ
ขอบคุณทุกความเห็นและกำลังใจครับ
ทพญ.ธิรัมภา ลมหายใจที่เหลือมีคุณค่ามากนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
ประกาย~natachoei ที่~natadee สู้ ๆสู้คะ เพื่อคนที่เรารักและรักเรา อย่าปล่อยให้เขาต้องต่อสู้โดยลำพัง เลบคะ ขอให้กำลังใจคะ
มาส่งกำลังใจให้น้องและครอบครัว 3 กระบุงเลยค่ะ
ด้วยรักนะคะ
มาให้กำลังใจค่ะ