6.ความเข้าใจและเห็นใจ

สวัสดีค่ะ วันนี้ดิฉันมีเรื่องมาเล่าสู่กันฟัง ในฐานะพยาบาลดูแลผู้ป่วยจิตเวช เมื่อผู้ป่วยอาการดีขึ้นคุณหมอจะจำหน่าย

ผู้ป่วยกลับบ้าน  วันนี้บุตรชายมาเยี่ยมผู้ป่วยแจ้งความประสงค์ไม่พร้อมรับกลับ เนื่องจากบุตรชายบวชเป็นเณร

( อายุ18 ปี) ต้องอยู่วัด ถ้ารับผู้ป่วย(มารดา)กลับไปผู้ป่วยต้องอยู่บ้านคนเดียว  จึงอยากให้ผู้ป่วยอยู่โรงพยาบาลอีก

ประมาณ 2-3 เดือน  ดิฉันได้บอกบุตรชายผู้ป่วยว่าคงไม่ได้ นานไป และอีกอย่างคุณหมอก็อนุญาตให้กลับแล้ว

ขณะที่ให้ข้อมูลสังเกตเห็นสีหน้าบุตรชายผู้ป่วยมีความกังวล และบอกว่ายังไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร ตนเองก็บวชเป็น

เณรถ้าผู้ป่วยได้อยู่โรงพยาบาลตนเองก็รู้สึกสบายใจ จึงไม่อยากให้ผู้ป่วยกลับไปอยู่บ้านคนเดียว กลัวว่าผู้ป่วยจะมี

พฤติกรรม ทำร้ายตนเองอีก

    พยาบาลจิตเวชมีความเข้าใจความรู้สึกของญาติและรู้สึกเห็นใจญาติ แต่ความเป็นจริงแล้วต้องปฏิบัติตาม

กฎระเบียบของโรงพยาบาล เมื่อผู้ป่วยอาการดีขึ้นคุณหมอต้องจำหน่ายผู้ป่วยกลับบ้าน  ซึ่งบางครั้งพยาบาลก็ต้องเก็บ

ความรู้สึกสงสารญาติไว้ในใจ  ทำได้ก็คือให้กำลังใจญาติในการดูแลผู้ป่วยและให้

ญาติได้ตระหนักรู้ในการเจ็บป่วยของผู้ป่วยจิตเวช  ซึ่งสำคัญที่สุดคือการดูแลด้านจิตใจ

[Dr. Ple]

..... ตามมาชื่นชม  ..... ขอบคุณ นะคะ .... 

[เพ็ญศรี]

ขอบคุณในคำชื่นชมคุะ