K
ดร. เกศราภรณ์ เตชะพิเชฐวนิช

ญี่ปุ่นภาค 1 (ตอนลัดฟ้าไปโตเกียว)


เรื่องบอกเล่าจากโตเกียว

วันนี้ก็เป็นวันแรกที่มาเหยียบโตเกียว พอลงมาปุ๊บก็ต่อแถว Immigration ยาวเหยียดเลยเป็นชั่วโมงได้ เจ้าหน้าที่เพิ่งเริ่มมาเพิ่มมากขึ้นตอนแถวจะหมด ตอนแรกนึกว่าญี่ปุ่นนี่ต้องแบบว่ารีบๆเร่งๆ แต่ก็ผิดคาด สงสัยต้องไปดูแถวอื่น

มีคนถือป้ายมายืนรอรับ (ลืมบอกไปว่ามา Training course เกี่ยวกับซึนามิ จริงๆไม่ค่อยรู้อะไรเลย) แล้วเค้าก็พานั่งรถ limousine bus ไปโรงแรม (ชื่อฟังดูหรู แต่ก็เป็นรถบัสธรรมดาที่มี TV จอ LCD) ระหว่างทางแทบไม่ได้ดูอะไรเลยเห็นต้นไม้เยอะดี และก็แผงกั้นเต็มไปหมดเลยหลับตามระเบียบ  ไม่อยากเชื่อว่ารถติดมากๆในตัวเมืองมิน่าเค้าถึงใช้รถไฟกันเยอะ มองไปที่รถแต่ละคันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นประเทศที่ผลิตรถส่งออกเยอะ เพราะเห็นแต่ละคันนี่ไม่ได้เป็นรุ่นใหม่ๆที่เห็นตามเมืองไทยเลย (สงสัยคนไทยนี่ไปเอาของเค้ามาหมด)  พอมาถึงโรงแรมแป๊บเดียวฝนก็เริ่มตกแล้ว รอเช็คอินตั้งนานเกือบสองชั่วโมงได้ พอได้เช็คอินปุ๊บกะออกไปซ่าแล้ว

แต่ก่อนอื่นต้องหาอะไรกินก่อนบ่ายสองแล้วยังไม่ได้กินข้าวเลย เค้าพามาที่โรงแรมเสร็จทิ้งเลย ตอนแรกนึกว่าจะดูแลเรื่องอาหารให้ แต่ก็ไม่เป็นไรไหนๆก็ลุยมาแล้วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ ออกไปเดินเลยมีแผนที่ติดไปสองอันกับร่มอีกคัน เดินๆไปท้องก็ร้องแล้ว เห็นร้านแรกหยุดดูแป๊บนึง โหไม่มีรูปอ่านไม่ออก เดินต่อไปข้างหน้าดีกว่า เดินไปแป๊บนึงเห็นร้านอาหารอีก (ร้านอาหารที่นี่เยอะดี) หยุดดูอีก เห็นราคาก็เดินผ่านไปอีกแถมอ่านไม่ออกตามเคย   คราวนี้เดินมาหยุดหน้าร้านนึงมีรูปด้วย ดูน่ากินแถมถูกดี ยืนดูรูปซักพัก ก็เอาร้านนี้แหละไม่เลือกแล้วและไม่ต้องพูดมากเดินเข้าร้านเลย เข้าไปก็หยุดดูเค้าทำอะไรกันยังไง เหลือบมองไปเห็นตู้หยอดเหรียญ (เลิศสุดๆ เห็นร้านเล็กๆงี้ ไฮเทคเหมือนกันนะเนี่ย) หยอดเหรียญเลยแล้วก็เอาใบเสร็จไปให้คนขาย  ตามเคยพูดไรมาเป็นชุดฟังไม่รู้เรื่อง ต้องอาศัยภาษามือเนี่ย เค้าก็เลยรู้ว่าพูดไม่ได้ เค้าก็เลยหยิบชามใส่เส้นมาให้ดูสองชาม ถึงได้รู้ว่าที่เค้าพูดไปตั้งยาว เค้าถามว่าจะเอาเส้นอะไร ก็เลยชี้เลย เค้าเลยบอกว่าเป็นโซบะ (จริงๆก็รู้นะเนี่ยว่าต้องตอบว่าอะไร เสียดายไม่รู้ว่าเค้าถามว่าอะไร อีกชามก็เป็นเส้นอูด้ง) ก็ได้เวลาหม่ำ รสชาติก็ไม่ได้อร่อยมากแต่ก็ ok สมราคา ก่อนออกจากร้านเค้าก็ยกมือไหว้ แล้วพูดอะไรไม่รู้ยาวจังยังจับไม่ได้ ได้ยินอะไร โอเซมาไซมั๊งแต่ก็ไม่เป็นไรอิ่มแล้ว ก่อนเดินลุยต่อก็เก็บรูปซักใบ

ร้านอาหารร้านแรกที่โตเกียว

เดินลุยต่อทั้งๆที่ฝนตก กะว่าจะไปเดินดูห้างเค้าซักหน่อย ใกล้ๆสถานีรถไฟ พอเข้าไปสถานีรถไฟก็เลยแวะดูซักหน่อยว่าเค้าซื้อตั๋วไง มีสายไหนบ้าง เผื่อไว้จะมาเที่ยวเองวันอาทิตย์ คิดในใจหลงชัวร์ ซื้อตั๋วก็ไม่ถูกแล้ว หลายสายมากเลย ขนาด เซี่ยงไฮ้,เยอรมัน นี่ชิดซ้ายเลย ยืนดูซักพัก ไปดีกว่าไว้ค่อยมาดูใหม่ แล้วก็กางแผนที่เดินต่อ ตอนแรกก็เดินตามแผนที่อยู่ดีๆ คราวนี้เดินข้างล่างในสถานีทะลุไปทะลุมามั่วแล้ว ก็เลยเดินดุ่มๆไปเรื่อยๆ ก็เจอห้างแล้ว ห้างที่นี่ก็ไม่ต่างจากที่เมืองไทยเท่าไหร่แต่มีชั้นเยอะมาก ซื้อไรไม่ได้เดินออกไปต่อ ไปหาห้างอื่นเพื่อจะหาของที่มีคนฝากซื้อซักหน่อย เดินหลงอีก ที่นี่จริงๆเค้าวางผังเมืองดีแต่เราดันอ่านไม่ออก แถมมองไปรอบๆก็เหมือนกันอีก ทีก็หยุดอีกดึงแผนที่ออกมา รู้ว่าอยู่แถวนี้แหละแต่ไม่รู้ว่าจะไปซ้ายหรือขวาดี ก็เดินไปเรื่อยๆหาห้างจนได้ เดินเรื่อยๆเปื่อยๆลงไปชั้นที่ขายอาหาร โหเต็มเลยอาหารกล่องกับขนม น่ากินด้วย แต่ก็ยังไม่ได้ลอง ขนมเค้านี่ package สวยจริงๆแต่อร่อยรึเปล่าไม่รู้ เดินต่อดีกว่าไปหยุดที่ร้านขายชา เลยลองชิม เห็นมีคนซื้อด้วย คนซื้อกับคนขายก็มาพูดไรด้วยไม่รู้ อยากจะบอกว่าพูดไรไม่รู้เรื่องหรอก ยิ้มอย่างเดียวเค้านึกว่ารู้ แต่ก็บอกไปว่าไม่รู้เรื่อง จะถามว่าราคาชาเท่าไหร่ รู้สึกว่าเค้าจะฉลาดกว่าคนที่เมืองจีนนะที่พยายามพูดทั้งที่เราไม่รู้ แต่คนญี่ปุ่นนี่ดึงเครื่องคิดเลขมากดให้ดูเหมือนคนไทยเลย เค้ากดราคาเสร็จก็คิดในใจทำไมแพงจัง ก็เลยไปชี้อันอื่น เอ้อถูกกว่านะ แต่ไม่ได้ชิมหร่อยเปล่าก็ไม่รู้ ชี้ไปเรื่อยแล้วก็ได้ของมา เพิ่งรู้ว่าญี่ปุ่นนี่เค้ารวม tax ด้วยตอนเสร็จ งงๆ ทำไมไม่รวมไปเลยมารวมทีหลัง แต่ก็ไม่เป็นไรจะซื้อแล้วหนิ พอเค้ากดเสร็จก็ ok คิดในใจเอ๊ะทำไมต้องมีเศษเนี่ย ก็เลยกดเครื่องคิดเลขปัดเศษทิ้งเค้าก็บอก ok รู้งี้ปัดทิ้งเยอะหน่อยก็ดี

ซื้อเสร็จกะกลับที่พักฝนตกหนักเลย จะออกไปทางใหม่ก็เดินออกไปไม่ถูกซักทีเลยออกทางเก่า ในที่สุดก็เจอโรงแรมจนได้ ไม่งั้นแย่แน่ร่มเริ่มรั่วสงสัยกางเข้ากางออกบ่อยแล้วก็ต้องใส่ถุงด้วย ตอนแรกก็เห็นว่าทำไมไม่ค่อยมีคนนิยมใช้ร่มพับได้ ไม่เหมือนเมืองไทย พอเดินตามห้างก็ถึงบางอ้อ ถุงที่จะใส่ร่มก่อนเข้าห้างเค้ามีเครื่องให้เสียบร่มเข้าไปถ้าใช้แบบไม่พับจะสะดวกมาก แต่ถ้าใช้แบบพับมันจะเสียเวลาเราแถมใส่ยากอีก

กลับโรงแรมมาได้ตัวเปียกหมดเลย อาบน้ำ หมดแรง นอนหลับก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่

หมายเลขบันทึก: 53611เขียนเมื่อ 6 ตุลาคม 2006 21:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:34 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

สนุกดีนะคะ เหมือนมาเล่าอยู่ตรงหน้าเลย

 

สนุกดีครับ Kes โชคดีกับชีวิตการทำงาน และการเดินทางในประเทศอื่นๆ กับหนุ่ม Japanese นะ

คิดถึงเสมอครับ

ไว้กลับมาช่วงปลายปีจะติดต่อใหม่ครับ

 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท