ความทรงจำสีจางๆ...
บันทึกเรื่องนี้เป็นความทรงจำที่ผู้เขียนได้บันทึกซึ่ง ผู้เขียนมีความทรงจำดีๆที่เกิดขึ้นในองค์กรแห่งหนึ่ง...ซึ่งเป็นองค์กรที่ผู้เขียนได้ทำงานอยู่ สถาบันแห่งนี้เป็นสถาบันที่ 2 ที่ผู้เขียนได้มีโอกาสเข้ามาเริ่มงาน ซึ่งเริ่มตั้งแต่ พ.ศ.2549 ถึงปัจจุบัน ที่ได้ก้าวเข้าสุ่รั้ววิทยาลัยนครราชสีมา ที่แห่งนี้ได้สร้างผู้เขียน ได้รับประสบการณ์ ความรู้ ทักษะและเทคนิคการพูดประชาสัมพันธ์ ซึ่งได้พัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ เริ่มจากตำแหน่งเจ้าหน้าที่ประจำสาย เลื่อนมาเป็นหัวหน้าสายแนะแนว และตำแหน่งรองผู้อำนวยการสำนักประชาสัมพันธ์ สายงานของผู้เขียนอาจจะไม่สวยหรู เหมือนสายงานในระบบราชการ แต่ผู้เขียนก็ภูมิใจกับตำแหน่งและความรุ้ต่างๆที่ได้รับมา
...เมื่อก่อนวิทยาลัยนครราชสีมา เป็นสถาบันที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆของจังหวัดนครราชสีมาในด้านการบริหารจัดการ และด้านหลักสูตรที่เปิดสอนเป็นหลักสูตรที่น่าสนใจ เช่นหลักสูตรพยาบาลศาสตร์ เทคนิคการแพทย์ สาธารณสุขศาสตร์ วิทยาลัยฯ ได้สร้างบัณฑิตหลักสูตรเหล่านี้ป้อนสู่หน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนเป็นจำนวนมาก...
...ปัจจุบัน..ในแง่ความคิดของผู้เขียนเองวิทยาลัยน่าจะมีการพัฒนาหลักสูตรให้ยึดหยุ่น และบูรณาการให้เป็นสากล โดยบูรณาการความรู้ เน้นความเป็นเลิศของหลักสูตรที่เป็นเอกลักษณ์และเป็นจุดเด่นของพื้นที่ น่าจะมีการพัฒนาหลักสุตรนานาชาติในสาขาที่พร้อม ทบทวน ปรับระบบ การจัดการหมวดวิชาศึกษาทั่วไปให้ยึดหยุ่น หลากหลาย ให้นักศึกษาได้เลือกเรียนตามความต้องการของผู้เรียนเอง
...ถ้าวิทยาลัยหรือผู้บริหารระดับสูงไม่ตระหนักถึงปัญหาต่างๆ ที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้ วิทยาลัยนครราชสีมาที่เคยมีชื่อเสียงโด่งดังจะต้องเป็นแค่ "ความทรงจำสีจางๆ"แน่นอน
ความเห็น (2)
เป็นกำลังให้นะครับอาจารย์
ขอบคุณลูกหมูเต้นระบำค่ะ...ที่เป็นกำลังใจให้นะคะ