ความตายเปื้อนยิ้ม
ด้วยความที่เรา ต้องทำงานอยู่กับงานทีมีความรับผิดชอบสูงสุด .. ต่อชีวิตของคนไข้ที่มารับบริการผ่าตัด -- คนไข้ และ การผ่าตัดมากมาย ที่ผ่านเข้ามาใน ความรับผิดชอบของ เรา +++ ถึงเราจะเป็นคนดมยาสลบ แต่มีบางสิ่งที่เราชอบดู มากๆ อย่างหนึ่ง นั่นคือ ใบหน้าของ คนไข้ เวลาที่หลับ เค้าช่างหลับตา สบาย กันจังเนอะ -- ส่วนเรายังต้องนั่งเฝ้าระวังและติดตามสัญญาณชีพของเค้าตลอดเวลา นอกจากนี้ในเคสที่สุดวิสัยที่จะช่วยเหลือได้ ทีมงานได้ทำอย่างเต็มที่แล้ว แต่ผู้ป่วยกลับไม่ตอบสนองต่อการรักษาใดๆ ก็ถ้าสุดความสามารถแล้วก็ต้อง ขอ คุย กับญาติเนอะ -- และใบหน้าของผู้ป่วยแต่ละคนในตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่เรา ก็ ให้ความสนใจมากๆ เช่นกัน
-- ผู้ป่วยที่ได้รับอุบัติเหตุมา ส่วนใหญ่จะเป็นเยอะมากกก บางครั้งหน้าตาปูดบวม จนญาติจำไม่ได้ อาจเป็นได้ที่มีเลือดออกในสมอง
-- ส่วนคนที่มาด้วยอาการติดเชื้อ ในกระแสเลือด หน้าตาก็จะเขียวคล้ำ เหมือน โดนของอ่ะ ..
-- และวันนี้ เป็นอีกวัน ที่ต้องพบเจอ ใบหน้า ของผู้ป่วย แบบนี้อีก เนื่องจากเป็นเคสผ่าตัดหัวใจที่มีความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตสูง อยู่แล้ว -เราเดินไปรับเวรต่อจากเวรเช้า ส่งเวรไว้ว่ามีการให้ยาเพื่อพยุงช่วยให้ระบบหัวใจและหลอดเลือด ทำงานหลายตัวมาก ซึ่งเป็นสัญญาณ บอกเหตุ ของการสูญเสีย กว่า 90% หลังจากรับเวรเกือบสองชั่วโมง มีการผ่าตัดและสลับกับการช่วยฟื้นคืนชีพเป็นระยะๆ ต่อมาหัวใจกลับมาเต้นไม่สม่ำเสมอและไม่ตอบสนองต่อยาและการรักษาใดๆ หมอจึงออกไปคุยกับญาติอีกครั้งและจึงตัดสิ้นใจ สิ้นสุดการรักษา
>> เราเป็นพยาบาลนะ ก็ต้องดูแล คนไข้ต่อ แม้ว่าเค้าจะเสียชีวิตแล้ว (คงจะมีน้อยคนนะที่จะรู้ )โดยดูแลความสะอาดร่างกายทั่วไป เปลี่ยนเสื้อผ้า ให้ เราก็สังเกตต่ออีกนะว่า สีผิว หน้าตา เป็นยังไง >> เราไม่อยากเชื่อเลยว่า คนไข้ของเราคนนี้ มีสีผิวที่ดูเหลือง ๆ แปลกๆ ยังไงชอบกล แฮะ .... และตอนหลังจากที่เราถอดท่อหายใจออก แล้ว -- หน้าตาแปลกมากจริงๆ มีรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากทั้งสองข้าง หลับตานิ่ง เหมือนเป็นการนอนหลับที่เป็นสุข อย่างที่เราไม่เคยพบเห็น ในคนไข้อื่นๆเลย ตั้งแต่ทำงานมา ประสบการณ์เราก็ไม่ใช่น้อยนะ .. เราเลยเอาเวชระเบียนคนไข้รายนี้มาเปิดดู ... ท่านเป็นพระครูอายุ วัยผู้ใหญ่พอควร -- เราได้ไหว้และ ขออโหสิกรรม ต่อ ร่างของท่าน >> เราเดาว่า ท่านคงมีบุญไม่ใช่น้อย เพราะดูจาก หน้าตา สีผิว และร่างที่ไร้วิญญาณ ของท่าน -- ดูงดงามยิ่ง เอ.. หรือว่าเราเป็นอยู่คนเดียว ว่าแล้วก็ไปบอกน้องๆ ในเวรมาช่วยดูซ้ว่า เห็นอย่างที่เราเห็นป่าว -- ทุกคนลงความเห็นว่า เป็นใบหน้ายิ้มอย่างสงบและ ดูน่าศรัทธายิ่ง
------วินาทีต่อไปนี้ ปวดใจสุด ที่ต้องพาร่างท่านออกมาเพื่อไปห้องเก็บศพ บรรดาญาติๆ และพระร่วมวัด ต่างพากันร่ำไห้ อาลัย ท่านนัก เนื่องจากก่อนเข้าห้องผ่าตัดก็ยังดีๆ อยู่เลย แต่พอตอนเย็นไหง ออกมาแบบนี้ เนอะ... มันยากจริงๆ บทสะเทือนใจแบบนี้ ทุกๆคน ตรงนั้นต้องพลอยเศร้าและเสียน้ำตากัน ยกใหญ่ >>>
-- แต่น่าแปลก ที่รัชนี กลับมองแล้ว เฉยๆ ใช่มันคือใจที่ด้านชาของเราที่มันผ่านและรับรู้การสูญเสียมามากมายแล้ว -- ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวนะ มันเป็นเพียงการเปลี่ยนผ่านจากที่หนึ่ง ไปอีกที่หนึ่ง เท่านั้นเอง -- มันจะแกว่งไปตามแรงบุญกุศลที่เราสั่งสมมานั่นแหล่ะ -- นี่คือ สัจธรรมของชีวิต นะ .. ป่านนี้จิตของพระคุณเจ้ารูปนั้นคงกะลัง ลั้นลากับภพชาติใหม่ ส่วนคนอยู่ข้างหลังก็คงต้องเสียใจกันไปตามระเบียบ ค่ะ
>>>> นี่เองกระมัง .. ที่ทำให้ ใบหน้า ของท่านจึงเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม หลับตา เหมือนนอนหลับ อย่างสงบ --
ขอบคุณวิชาชีพ พยาบาล ที่ทำให้เราปลงและเข้าถึงสัจธรรมแห่งชีวิตได้ ยอดเยี่ยมจริงๆ --
ความเห็น (4)
- ความที่น่ารื่นรมย์ครับ...
- แต่ไม่ใช่ชื่นชมกับความตาย...
-
ควรชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่
- และไม่ควรประมาทกับความตายครับ
- ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ คุณทิมดาบ การสัมผัส และได้ใกล้ชิด ความแตกต่างของ ความงดงามหลังความตาย ของผู้ป่วย อาจบอกเล่าเรื่องราวต่างๆของคนๆนั้น ผ่านร่างอันไร้วิญญาณ ได้มากกว่าคำพูด เป็นร้อยเป็นพันก็ว่าได้ -- มาสัมภาษณ์คนที่ได้รุ้จักพระครูรูปนี้ ที่ไม่ใช่คนใกล้ชิดกลุ่มนั้น บอกว่าพระครูเป็นพระที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ชาวบ้านให้ความรัก เคารพ ศรัทธา ทั้งหมู่บ้าน อย่างนั้นแสดงว่า เรื่องราวที่เราสัมผัสได้หน่ะ คงไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ เช่นกัน มันมีความสัมพันธ์กันจริงๆ --
วิชาชีพพยาบาลอาจรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา.. เกิด แก่ เจ็บ ตาย สัจธรรมของชีวิต.. แต่พอเจอกับคนใกล้ชิดก็รับไม่ค่อยได้เหมือนกันค่ะ
จริงอย่างคุณ kunrapee ว่าค่ะ คนใกล้ชิดเรา มักจะยิ่งใหญ่เสมอ เพราะความรัก ความห่วงค่ะ -- ตัดใจก็ลำบาก คงทุกข์สุดๆ เหมือนกัน ค่ะ