มุมมองของสมองและความกว้างของหัวใจ...
บ่ายวันหนึ่งของสัปดาห์ที่แล้ว...
ทีมงานของเรา ซึ่งปกติจะน้อยครั้งมากที่จะรวมตัวกันได้มากมายเช่นนี้
เพราะติดงานที่อนามัยบ้าง ไปประชุมบ้าง หรือแยกย้ายไปเยี่ยมบ้านต่างหมู่บ้านกันไป
แต่วันนี้มารวมตัวกันได้ แต่ต่างคนต่างไปทำงานกันคนละอย่าง...
เมื่อถึงเวลากลับอนามัย...พวกเราก็มาขึ้นรถกัน...แต่พากันนึกได้ว่า
ต้องมาเยี่ยม “น้องกระต่าย” เด็กสาวอายุสิบสามปี...แต่โชคร้าย
คือ ชักจากไข้สูงบ่อยครั้งในวัยเด็ก...ตอนนี้จึงมีอาการเหมือนเด็กอ่อน
คือ นอนได้อย่างเดียว เดินไม่ได้ ยืนไม่ได้ พูดไม่ได้....
ภาพที่พวกเราคุ้นชินเป็นประจำ คือ น้องกระต่ายจะนอนใน “อู่” ผ้าขาวม้า
และมียายดูแลยามกลางวัน เพราะพ่อและแม่กระต่ายไปทำงานที่ไร่อ้อยตอนเย็นๆ ของวันค่อยกลับบ้าน
น้องกระต่ายยิ้มแย้มบ้าง...งอแงบ้าง...เป็นการสื่อสารอย่างหนึ่งที่ยายรับรู้ว่า...น้องต้องการอะไร..มีอารมณ์แบบไหน?
น้องเป็นเด็กที่น่ารัก...ผิวขาว...สะอาดสะอ้าน...เพราะยาย...พ่อ..แม่...ดูแลอย่างดีและมอบความรักความดูแลเอาใจใส่
ยายบอกพวกเราว่า...อยากได้รถเข็น เพราะล้อข้างขวาหลุดออกแล้ว...เผื่อเข็นพาน้องไปเที่ยวเล่นนอนบ้านบ้าง
พวกเรารับปาก...และเมื่อเวลาสมควรจึงลากลับอนามัย
แต่พวกเราสังเกตมานานแล้วว่า...เสื้อช่วงหน้าอกของยายชุ่มราวกับเปียกน้ำ
และส่งกลิ่นโชย แต่นึกว่า...น้องกระต่ายกำลังอึอยู่...
แต่ยายบอกว่า...ยายเป็นแผลมีหนองปวด บวม แดง ที่กลางหน้าอก มาสองสัปดาห์แล้ว
ยายเป็นเบาหวาน...แต่ไม่กล้าไปหาหมอ...เอาสมุนไพรพื้นบ้าน
คือ น้อยหน่าลูกเล็กๆ ที่แห้งบนต้น...เอามาฝนทาเช้า-เย็น
พวกเราขอดู และล้างแผลและปิดแผลไว้....อยากให้ยายไปโรงพยาบาล เพราะเป็นเบาหวาน
และฝีใหญ่มาก ตอนล้างแผลกดหนองออกได้เกือบแปดซี.ซี.
ต้องให้แพทย์ตรวจและรักษาให้...
ผมรบเร้าว่า...กลับไปอนามัย...จะเขียนไปส่งตัว...และจะขับรถมารับไปโรงพยาบาล
เมื่อเห็นพวกเราคะยั่นคะยอมากๆ ยายจึงตกลง...นัดหมายว่าต้องไปโรงพยาบาล
ยายบอกว่า...ยายไม่อยากละสายตาห่างหลานสาวเลย
ถึงกระต่ายเป็นแบบที่เห็น...แบบนี้ก็รักหลานมากๆ...มีความสุขที่ได้ดูแลหลาน
สำหรับยายเองเป็นเบาหวาน...เป็นมาสิบกว่าปีกว่าๆ...ฉีดยาเบาหวานด้วยตนเอง...เช้า-เย็น
ยังอยากมีชีวิตต่อ...เพื่อดูแลหลานสาวตลอดไป...
ผมอดนึกถึงประโยคหนึ่งของหนังสือ “ธรรมะสำหรับผู้ป่วย” ของพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ที่เขียนว่า
“...การอยู่อย่างมีความสุขต้องอาศัยการมองในแง่บวก เพราะเราไปยึดติดกับสิ่งที่เป็นลบ
เรามีสิ่งดีๆ ในชีวิตมากมาย แต่กลับไปจดจ่อกับสิ่งร้ายๆ ไม่เปิดรับสิ่งดีๆ มากมายที่มีอยู่
เวลาของหายก็เช่นกัน ทั้งๆ ที่เรามีทรัพย์สมบัติอยู่นับ 1,000 ชิ้น แต่พอของหายแค่ชิ้นเดียว
ใจเราก็ไปปักอยู่กับของชิ้นนั้น ไม่สนใจของที่มีอยู่อีก 999 ชิ้น ก็แล้วเป็นทุกข์
นี้เป็นผลจากการมองในแง่ลบ แต่ถ้าเรามองในแง่บวก
ของหายไปหนึ่งชิ้นก็ไม่ทุกข์ เพราะรู้ว่า ยังมีอยู่อีก 999 ชิ้น...”
ผมได้เรียนรู้ชีวิตกับชีวิตของน้องกระต่าย และยาย กับการเยี่ยมบ้านครั้งนี้
และสำหรับยายของกระต่ายแล้ว...
ทุก “เรื่องร้าย” มี “เรื่องดี” ซ่อนอยู่เสมอ...เห็นอยู่ไม่เห็นขึ้นอยู่มุมมองของสมองและความกว้างของหัวใจ...
ความเห็น (10)
มาให้กำลังใจ คนทำงานเพื่อประชาชน ค่ะน้องชาย :)
ชื่นชมการทำงานด้วยใจและความคิดที่มีแต่ให้ครับ ขอบคุณมากครับ
ขอชื่นชมการทำงานครับ
ขอร่วมชื่นชมการทำงานของคุณหมอจิตสาธารณะ และทีมงานค่ะ 
มาเป็นกำลังใจให้คนทำงานด้วยใจเพื่อชุมชนเยี่ยงนี้...เป็นบันทึกจิตอาสาเพื่อสังคมของแท้..ทำจริง..จริงใจ..ชื่นชมค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
มาชื่นชมคุณหมอค่ะ
-สวัสดีครับ
-ตามมาให้กำลังใจกับผู้ป่วยและทีมหมอครับ
-เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ ๆ
มาให้กำลังใจล้วนๆ เลยครับ
