บุญผ่อง


......บุญผ่อง.....แม้เขาจะตายไปแล้ว 30 ปี ญาติของเชลยเหล่านั้น ยังคงหลั่งไหลมาเยี่ยมคาราวะที่ร้าน บุญผ่องแอนด์บราเดอร์  อย่างไม่ขาดสาย โดยมีนางลำไยน้องสะใภ้เป็นผู้ให้การต้อนรับและบอกเล่าเรื่องราวของนายบุญ ผ่่อง  ..." 

ผมอยากเชิญพี่น้องดูหนัง ละคร เรื่องนี้ครับ.........

ณ กาญจนบุรี ประเทศไทยในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง บันทึกของ George  Voges อดีตเชลยศึก เขียนไว้ใน THAILAN -BURMA RAIL ROAD ตอนหนึ่งว่า..."เราต้องรับผิดชอบในการสร้างสะพาน สองสะพาน ซึ่งห่างประมาณ 1 ไมล์จากค่าย หลังอาหารเช้า แล้วเราก็เดินแถวเรียงหนึ่ง เพื่อไปทำงาน เอาอาหารกลางวันติดตัวไปด้วย และทำงานจนถึง 6 โมงเย็นทุกวัน"



มีบันทึกว่า บรรดาเหล่าเชลยศึกจะใช้ค้อนหนัก 8 ปอนด์ สว่าน ระเบิด เสียม พลั่ว จอบ และตะกร้าหวายอันเล็กๆ เพื่อขนดินออกไปเททิ้งข้างนอกทาง และพวกเขาทำงานอย่างทรมาน คนที่ทำงานกระทั่งตายก็ตายไป...ถูกลากออกไป...พวกเขาเสียชีวิตอย่างน่าเวทนา ส่วนคนที่อยู่ก็ทำงานไป...โรคร้ายก็คุกคาม...


คงมีคนไทยมากมายที่ทนไม่ได้...และพยายามช่วย อย่างเช่น

John Coast ได้บันทึกไว้ในหนังสือ Railroad of death ถึงน้ำใจคนไทยว่า "คนไทยใจดีนัก เห็นที่ไหนต้องให้ทานเสมอ แม้ขณะอยู่ในรถอันแสนเร็วเช่นนั้น ยังเอากล้วยโยนเข้ามาทั้งหวี แต่คิดดูเถอะ กล้วยทั้งหวีโยนเข้ามาในรถขณะความเร็วปานนั้น มิใช่ของสนุกเลย " ( ตาทุ้ย » Sun Apr 29, 2007 http://aryaforum.freeforums.org)

แต่เขาเหล่านั้นคงช่วยอะไรไม่ได้มากมาย...เพราะมีฐานะที่จำกัด

แต่บุญผ่องทำได้มากกว่า...และเขาทำด้วยหัวใจ!!!

ใครจะคิดว่าชายชาว สยามผู้ทำการค้า ณ ปากแพรก กาญจนบุรีผู้นี้ จะกล้าเสี่ยงชีวิต จะกล้านำพาชีวิตและครอบครัวเข้าไปร่วมเสี่ยงตาย เพียงแค่เห็นใจในความเป็น " เพื่อนร่วมโลก" กับเชลยสงครามมากมายทั้งๆที่ตัวเขาเองไม่เคยรู้จักเชลยพวกนี้มาก่อน...ยก เว้นคนเดียว!...มิสเตอร์จอนด์สันเชลยชาวอังกฤษ...


ฝรั่งเชลยคนหนึ่งเล่าไวในตอนหนึ่งว่า...

"พ่อลูกเป็นคนส่งอาหารให้กับกองทัพญี่ปุ่นระหว่างสงคราม ผณีอายุ 14 ปีช่วยพ่อส่งของล่องไปตามลำน้ำ ...แววตาอันน่าดึงดูดใจของผณีสร้างความว้าวุ่นใจให้กับทหารหนุ่มของญี่ปุ่น ผู้ควบคุมเชลยเป็นอย่างมาก..." หรือนี่คือกลยุทธ์เบี่ยงเบนความสนใจของบุญผ่อง


ฯพณฯ เจมส์ ไวส์ เอกอัครราชทูตออสเตรเลียประจำประเทศไทย ได้กล่าวสดุดีนายบุญผ่องไว้ใน ปี 2555 ณ สุสานทหารสัมพันธมิตร กาญจนบุรี ความว่า

"...นายบุญผ่อง ผู้แอบนำเอาอาหารและอุปกรณ์การแพทย์ให้แก่เชลยต่างชาติที่ทำงานบนเส้นทาง รถไฟสายมรณะ อีกทั้งช่วยชีวิตเชลยไว้ได้หลายพันคน...แม้เขาจะตายไปแล้ว 30 ปี ญาติของเชลยเหล่านั้น ยังคงหลั่งไหลมาเยี่ยมคาราวะที่ร้าน บุญผ่องแอนด์บราเดอร์  อย่างไม่ขาดสาย โดยมีนางลำไยน้องสะใภ้เป็นผู้ให้การต้อนรับและบอกเล่าเรื่องราวของนายบุญ ผ่่อง  ..." 

...นั้นย่อมแสดงว่าท่ามกลางความน่ากลัวของสงคราม บุญผ่องกล้าปฎิบัติภาระกิจที่เสี่ยงชีวิตจริงๆ...

นายบุญผ่องทำทำไม? ทำเพื่อใคร? ทำไมต้องยอมเสี่ยงมากมายขนาดนี้?...หรือ..."เพียงเพื่อมนุษยธรรม!!!"...

ทำไมคนไทยไม่รู้จักเขา? และทำไมต่างชาติจึงยกย่องเขามากมายขนาดนี้???...
_________________________________________

ขอขอบคุณ ข้อมูลทั้งหมดจาก http://www.oknation.net/blog/boonpong/2013/04/15/entry-2


คำสำคัญ (Tags): #บุญผ่อง
หมายเลขบันทึก: 533500เขียนเมื่อ 21 เมษายน 2013 13:26 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน 2013 13:27 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (6)

สวัสดีค่ะพี่บู๊ด

ขอบคุณที่พี่นำเรื่องดีๆเช่นนี้มาให้อ่านนะคะ

อ่านไปก็อดจะคิดไม่ได้ว่า...ยังมีคนที่ทำดีโดยไม่มีใครรู้อีกมากมายเพียงไร

คราวหน้าจะไปเยี่ยมและอุดหนุน... บุญผ่องแอนด์บราเดอร์  ให้ได้ค่ะ

สวัสดีจ่ะโหล   ร้านนี้คงรับแขกไม่ได้หยุดนะครับ  แต่ดีแล้วครับ สมควรไปครับ พี่ก็จะไปสักครั้ง


เห็นในทีวี เปิดตัว วันที่ 25 เมษายน  กำหนดการ ดูยิ่งใหญ่มากคะ

อยากไปสักครั้งคะ ยังไม่เคยไป

แม็กลาดหญ้า กาญจนบุรี

ผมเองก็พึ่งรู้ตอนที่โปรโมตนั้นแหละครับทั้งๆที่เป็นคนเมืองกาญแท้ๆยังไม่เคยย่างกายเข้าไปเลยครับ(ผมละอายมาก) เคยได้แต่ผ่านไปผ่านมาไม่ได้สนใจ เห็นเป็นแค่ตึกเก่าๆ(เพราะทั้งสายยังคงสภาพตึกเดิมๆอยู่) วันหลังต้องเข้าไปมั่งแล้วครับ

ผมชื่นชม tpbs มากที่หยิบเรื่องนี้ขึ้นมาทำ  ผมชื่นชมคนเมืองกาญจน์ ที่มีประวัติศาสตร์ดีเลิศเช่นนี้อยู่ ทำให้เราภูมิใจความเป็นคนไทย  และที่น่าชื่นชมมากๆคือการทำดีของบุญผ่องนั้นกระทำต่อชาวต่างประเทศด้วยครับ...

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท