ไทยเสียดินแดน 14 ครั้ง เพลงที่อยากขอร้องให้ฟัง...
ขอบพระคุณแรงบันดาลใจ : นาย ธนา นนทพุทธ ประวัติศศาสตร์การเสียดินแดนไทย.......บทเพลงสะท้อนให้จดจำ
ประเทศไทยจะดำรงคงอยู่ได้
เพราะในอดีตชาติไทยมีคนเก่ง ถ้าคนไทยเหี้ยมเกรียมเหลี่ยมนักเลง
จะร้องเพลงชาติไทยให้ใครฟัง สิบนิ้วน้อมคำนับลงกราบกราน
พี่น้องชาวบ้านที่รักสมัครหมาย ทั่วทั้งถิ่นขวานทองพี่น้องไทย
จงร่วมใจสมานสมัครสามัคคี ถึงเวลาแล้วเราชาวพุทธศาสน์
เป็นทายาทสืบสายในกรุงศรี เราคนไทยใจกล้าทั่วธานี
มาสามัคคีหันหน้าเข้าหากัน องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ทรงลงหลักปักรั้วทั่วถิ่นฐาน พระทรงเกรียงไกรกล้าปรีชาชาญ
ตั้งปณิธานปกป้องเทิดผองไทย พระบารมีปกเกล้าเราทั้งชาติ
ประวัติศาสตร์ต้องจารึกผนึกไว้ สามัคคีอันล้ำเลิศเกิดจากใคร
แม้นมิใช่ทรงพระคุณกรุณา เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง
สิบสี่ครั้งรอดมาได้เพราะไทยรักษา เอาชีวิตเข้าแลกไว้จึงได้มา เป็นพื้นพสุธาของท่านลูกหลานไทย
"เสีย ครั้งแรกเกาะหมากจากแผนผัง
เขาเปลี่ยนเป็นปีนังจำได้ไหม
นั่นแหละบิ่นจาก ขวานทองเล่มของไทย
สามร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี "
"ครั้งที่สองเสียซ้ำยังจำได้
เสียมะริดและทวายตะนาวศรี
สองพันสามร้อยสามสิบหกโชคไม่ดี
เสียเนื้อที่ห้าหมื่นกว่าตาราง กิโล "
"ครั้งที่สามบันทายมาศถูกตัดเหี้ยนฃ
แล้วเปลี่ยนเป็นฮา เตียนตั้งชื่อใหม่
สองพันสามร้อยห้าสิบสามแสนช้ำใจ
เสียเนื้อที่
เท่าไรไม่ปรากฎในบทความ "
"ครั้งที่สี่เจ็บแค้นเสียแสนหวี
กินเนื้อที่ถึงเชียง ตุงเหนือกรุงสยาม
ตั้งเก้าหมื่นตารางกิโลโถมันทำ
คนสร้างกรรมบัดเดี๋ยว
นี้เขาดีกัน"
"ครั้งที่ห้ามาเสียรัฐเปรัค
เขาหาญหักผลักล้มเชือดคม ขวาน
สองพันสามร้อยหกสิบเก้าแสนร้าวราน
ต่างหยิบขวานขึ้นมาถือดู ชื่อไทย "
"ครั้งที่หกอกตรมเดินก้มหน้า
เสียสิบสองปันนาน้ำตาไหล
ตั้งหกหมื่นตารางกิโลโอ้โหไทย
แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา"
"ครั้งที่เจ็ดเสียแคว้นแดนเขมร
เกิดพิเรนเพราะฝรั่ง กำลังบ้า
เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา
เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตาราง กิโล"
"ครั้งที่แปดเสียแคว้นดินแดนใหม่
ชื่อสิบสองจุไทยก็ ใหญ่โข
แปดหมื่นกว่าที่กว้างตารางกิโล
แทบร้องโฮใจระเหี่ยเพราะ เสียดาย"
"ครั้งที่เก้าเศร้าแสนแค้นไม่สิ้น
เสียลุ่มน้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย
สิบสามหัวเมืองจำต้องเหมาให้เขาไป
ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ "
"ครั้งที่สิบเลียบลำแม่น้ำโขง
ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายเพราะไทยถลำ
"ครั้งที่สิบเอ็ดเสียฝั่งขวาช่างหน้าดำ
มันเจ็บช้ำฝังจำอยู่กลางใจ"
"ครั้งที่สิบสองใจรันทดแทบหมดท่า
เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้
เขาพรากไปจาก แหลมทองพี่น้องไทย
อีกสามหมื่นตารางไมล์โดยประมาณ "
"ครั้งที่สิบสามตรังกานูไทรบุรี
ดินแดนที่มองเห็นเป็นหลักฐานฃ
ไปถึง มะริสติดรัฐกลันตัน
อีกห้าหมื่นโดยประมาณตารางไมล์"
"ครั้งที่สิบสี่เสียเขาพระวิหาร
ปัจจุบันให้เขมรท่านเห็นไหม"
จำไว้เถิดเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย
เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชี่ยวจัด
มาช่วยกันพัดช่วยกันพายอย่าให้พัง
อย่าหันหลังหันหน้าพะว้าพะวัง
คนนั่งกลางอย่าเท้าราลงวารี
เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง
ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี
ครั้งที่สิบห้าต่อไปคงไม่มี
ใครกดขี่ข่มขู่ขอสู้ตาย
ความเห็น (2)
มาร่วมรักแผ่นดินเกิดด้วยค่ะ
นามอิงจันทร์.........ดูพริ้วไหวโอนอ่อนแต่อาบกร้าว
สบัดร้อนสบัดหนาวยามแข็งกล้า
แผ่นดินนี้ปกป้องไว้ด้วยชีวา
ใครอย่ามาหยามหลู่...ขอสู้ตาย
แวะมาเยือนครับ