วันนี้ข้าพเจ้าจะเดินทางกลับบ้านไปหาแม่ที่สกลนคร
ปีนี้แม่อายุ 86 ปี
แม่ออกจากโรงพยาบาลได้ 1 สัปดาห์แล้ว หลังเข้ามา รักษาที่ขอนแก่นปลายเดือนที่แล้ว ด้วยปอดบวมจากการสำลักอาหารและน้ำ การหายใจล้มเหลว ใส่ท่อช่วยหายใจมาจากโรงพยาบาลอำเภอใกล้บ้าน
น้องผู้ดูแลแม่เล่าทางโทรศัพท์ว่า วานนี้แม่มีท่าทีกลัว
บอกน้องว่า…
“เขามาเอา”
“รอลูก”
แม่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
หนักเอาเบาสู้
ตอนเด็กและวัยรุ่นจำได้ แม่ชอบพาไปทำไร่ ทำนา ทำสวน สวนพริก สวนฝ้ายแม่งามนัก
ลูกๆ ทุกคนมีประสบการณ์นี้
ให้ทำแต่ไม่คาดหวัง ยังห่วงการเรียนลูก ช่วงสอบก็ให้อ่านหนังสือสอบ
อยู่ในความทรงจำ อาจเป็นอีกเหตุหนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารักธรรมชาติ ต้นไม้ ใบหญ้า รักการเกษตร
30 ปีแล้วที่ข้าพเจ้าจากบ้านมาทำงานที่ขอนแก่น
น้องสาวเป็นผู้ดูแลแม่และดูแลได้เป็นอย่างดี
ใหม่ๆ แม่แข็งแรงทั้งกายและใจ
แม่มาเศร้ามากตอนพ่อเสียเมื่อ 30 กว่าปีก่อน
แต่ก็ทำมาหากิน หาเงินส่งลูกๆ เรียน 4 คนจนจบมีงานทำเลี้ยงตัวเองได้
ข้าพเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวที่ได้เรียนต่อ ที่บ้านช่วงนั้นนิยมให้ลูกชายเรียน
10 ปีก่อนหมอตรวจพบแม่เป็นโรคไต สมองเสื่อมด้วย
เรื่องสมองเสื่อม ค่อยเป็นค่อยไป
เริ่มจากแม่หลงๆ ลืมๆการตัดสินใจไม่ดี
น้องเล่าว่า
ปกติแม่จะนึ่งข้าวเตรียมอาหารไว้ให้ลูก
ช่วงเริ่มป่วยโดยที่เราไม่รู้
แม่เริ่มแปลกๆ ไป
ทำอาหารรสชาติแปลกๆ เค็มๆ ใส่เครื่องปรุงไม่ครบ ใส่ปลาร้าอย่างเดียว แม่อยากทำไว้รอลูกเพราะลูกๆ เลิกจากงานทำนาค่ำๆ
แม่จุดไม้ขีดก่อไฟตอนเย็น แม่ลืมตำแหน่งที่วางไม้ขีดบ่อยๆ แม่เดินไปร้านค้าบ่อยๆ ไปซื้อไม้ขีดใหม่ หลังๆ มาเขาไม่ขายให้ เขาห่วงแม่
แม่จำไม่ได้ว่าจะเอาอะไรทำเชื้อไฟ
บางวันแม่เอาปลาร้าเป็นเชื้อไฟ ก่อไฟไม่ติด
แม่แช่ข้าวจ้าวแทนข้าวเหนียว เพื่อเตรียมนึ่ง หลังๆ มาน้องเอาข้าวจ้าวไปซ่อนไว้ใต้ถุนบ้าน
แม่ลืมว่าแช่ข้าวแล้ว แช่อีกจนรับประทานไม่ทัน
มาช่วงหนึ่งความผิดปกติมีมากขึ้น ไม่นอนได้พามาพบหมอและได้รักษา ได้ยา
ล่าสุดเป็นแบบแปะผิวตามเข็มนาฬิกาการรักษาไม่ได้มีผลให้หายแต่ชะลออาการเท่านั้นให้โรคดำเนินไปช้าลง
แต่ถึงระยะที่อาการมากขึ้นถึงจุดหนึ่งยาก็อาจไม่ช่วยอะไร
และช่วง เกือบเดือนมานี้งดไป แม่เข้าโรงพยาบาล อาการทางเดินหายใจคุกคาม ซึมลง เลยหยุดแปะ
ช่วงนี้แม่ให้อาหารทางสายยาง
ทำกิจวัตรเองไม่ได้ต้องช่วยทั้งหมด
แม่จำลูกไม่ได้แต่บางครั้งเหมือนรู้
โดยเฉพาะลูกคนโตและสุดท้องที่ดูแลแม่ เหมือนแม่พอจำได้บางเวลา
เรื่องไตวายเป็นระยะสุดท้าย
ลูกๆ ตกลงกันไม่ล้างไต
ดูแลรักษาแบบประคับประคอง
ช่วงป่วยนี้ก็งดยาฉีดที่เคยได้
สู้ๆ ค่ะแม่
ลูกรักแม่มากค่ะ
..... เราทุกคนมีแม่คนเดียว ..... ทำดีที่สุดแล้วนะคะ ...... ขอบคุณประสบการณ์ดีดีที่เล่าแบ่งปันนะคะ ขอบคุณนะคั
คุณแม่ของน้องอุ้ม คล้าย ๆ กับคุณแม่ของพี่เลยค่ะ
ขอให้น้องอุ้มเดินทางด้วยความปลอดภัย
กลับไปหาแม่ ไปทำหน้าที่่ของลูกที่ดี
อายุ 86 ปี ถือว่า ท่านอายุยืนมาก ๆ นะคะ
คุณแม่ของพี่จากไป ตอนอายุ 82 เองค่ะ
พี่อุ้ม...เตี่ยผมก็เช่นกัน...เมื่อปีอายุที่ 85 ของเตี่ย...เตี่ยหลงๆ ลืมๆ...และเสื่อมสภาพที่ละเล็กละน้อย...ทำให้ผมเข้าใจธรรมชาติแห่งสังขารจริงๆ ครับ...ให้กำลังใจพี่อุ้ม และพี่น้องทุกคนนะครับ....ในการทำหน้าที่ของความรักที่ยิ่งใหญ่ในการดูแลแม่...ขอบพระคุณสำหรับเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดแต่งดงามเกลือเกินครับ
ความรัก เอาใจใส่ของลูกหลาน ทำให้การเดินทางของชีวิตพ่อแม่ปู่ย่าตายายไม่เงียบเหงาและไม่น่ากลัว
ส่งกำลังใจให้ค่ะ :)
ขอบคุณที่เล่าประสบการณ์ถึงอาการสมองเสื่อม ที่อ่านแล้วรู้สึกถึงความห่วงใย ไปพร้อมๆ กับความเข้าใจชีวิต
เป็นกำลังใจให้คะ
เป็นกำลังใจให้ครับ ให้คุณแม่หายเร็วๆนะครับ
การได้ซึมซับวิธีคิด วิธีปฏิบัติตนของคุณอุ้ม
มีส่วนให้ตนเอง ปฏิบัติต่อคุณแม่ได้อย่างที่ ไม่เคยคิดว่าตนเองจะทำได้
ทั้งในส่วนของการคิด การพูด และการทำ ที่เริ่มมาจากข้างในที่สงบ
ร่มโพธิ์ร่มไทร... ท้ายที่สุดคือราก แก่นชีวิต ที่เราปฏิบัติต่อท่านนั้นเอง
ที่เป็น "ร่มใจ" ให้เราได้พึ่งพาอาศัย กลายเป็น "เครื่องยึดเหนี่ยวทางใจ" ที่สำคัญยิ่ง
ขอให้อานิสงค์ที่คุณอุ้ม ได้แป่งปันสิ่งดีงาม และปฏิบัติตนมาตลอด
เป็นกำลังสำคัญในการปฏิบัติภารกิจ กับพี่ๆน้องๆส่งคุณแม่เดินทางต่อ
อย่างเต็มความภาคภูมิ ด้วยความสงบ ราบรื่น เปี่ยมพลังค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ
สู้ ๆ ค่ะพี่อุ้ม เรามีแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น
เมื่อทำดีที่สุด ณ เวลานี้ ผ่านไปอีกนานเท่าไหร่ เราจะระลึกถึงท่านอย่างมีความสุข
แม่อยู่ในใจเราเสมอ
เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณถาวร
เป็นกำลังใจให้ค่ะ..เคยดูแลคุณแม่ป่วย อย่างใกล้ชิดมาก่อน..ทุกเวลานาทีมีค่ามาก..
ขอเป็นอีกกำลังใจให้ค่ะ .. สู้ๆนะคะ
ขอบคุณมากค่ะพี่หมอ Ple
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ขอบคุณมากค่ะพี่อิงจันทร์
กำลังใจดีๆได้จากพี่อิงเสมอ
ช่วงนี้แม่อาการทรงๆ ผอมมาก ซึม แทบจะไม่พูดคุย
อุ้มกลับมาทำงาน สัปดาห์หน้าจะไปหาท่านอีกครั้งค่ะ
ขอบคุณมากค่ะน้องทิมดาบ
ช่วงนี้ลูกหลานมาเต็มบ้านทุกวัน นอนเฝ้าแม่
เป็นกำลังใจในการดูแลคุณแม่เช่นกันค่ะ
ขอบคุณมากค่ะคุณหยั่งราก ฝากใบ
ในความทรงจำที่เลือนหายไปมาก เหมือนท่านรับรู้ถึงความรัก กำลังใจจากลูกหลาน
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ขอบคุณกำลังใจจากอาจารย์หมอป.ค่ะ
มีช่วงหนึ่งที่แม่มีอาการประสาทหลอนหลอน ได้ยาแล้วดีขึ้น
ก่อนล้มหมอนนอนเสื่องวดนี้แม่มีอารมณ์เศร้า
ลูกหลานไปหาพอไปลากลับก็ร้องไห้ค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณพ.แจ่มจำรัส
ขอบคุณค่ะคุณTawandin
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ตลอดมาได้ซึมซับความอ่อนโยน ความงดงามในบันทึกของคุณTawandin
ได้น้ำหล่อเลี้ยงใจ ได้กำลังใจเสมอๆ ต้องขอบคุณเช่นกันค่ะ
ชื่นชมในการดูแลคุณแม่ เป็นกำลังใจเช่นกันค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณหมออ้อ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ขอบคุณกำลังใจจากคุณหนูรีค่ะ
ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ขอบคุณกำลังใจจากอาจารย์พิชชาค่ะ
ขอบคุณค่ะ
อาจารย์อ.นุ
พี่วรารัตน์
คุณโอ๋- อโณ
คุณvittaya low
แวะมาสวัสดีทักทาย...อ่านบันทึกแล้วคิดถึงแม่มากๆค่ะ...
ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ดร.พจนา แย้มนัยนา
เป็นกำลังใจค่ะ
ยินดีที่อาจารย์แวะมาทักทายค่ะ สบายดีนะคะ
ขอบคุณดอกไม้จากคุณอักขณิชค่ะ
สบายดีนะคะ
แม้ท่านจะไม่อยู่ด้วยแล้ว แต่แม่ก็ยังอยู่ในใจลูกตลอดเวลาที่เราระลึกถึงท่าน
เป็นกำลังใจให้นะอุ้ม
คิดถึงจ๊ะ
ขอบคุณมากค่ะพี่นาถ ซึ้งในน้ำใจพี่สาวมาก
คิดถึงเสมอค่ะ
แม่จากไป14 มิ.ย.56 ได้มีเวลาดูแล อยู่กับแม่10วันก่อนแม่เสีย อยู่กับแม่จนวินาทีสุดท้ายที่บ้าน ได้ดูแลหลังแม่เสียอาบน้ำ แต่งตัวให้แม่ ใกล้ครบ100วันแห่งการจากไปของแม่ คิดถึง รัก อาลัยแม่เสมอ ตอนนี้ได้แต่ทำบุญใส่บาตรทุกวันอุทิศส่วนกุศลหาแม่
หนูรักแม่ค่ะ