โลกนี้ช่างสวยงามตามเขาว่า (1)

พุธยามเย็น ฉันนั่งเล่นชานบ้านยามหลังเหนื่อยล้าจากงานสอน แหงนเหมอมองไปริมเขา เห็นกลุ่มนักศึกษาสาวๆ ลงแปลงเกษตรตามคำสั่งของครู แตกตัวสวยงามเหมือนจะไปเดินเล่นในห้างในตัวเมือง ยืนข้างแปลงจ้องมองมือถือที่อยู่ในมือ อยากพะวงแต่ไม่ได้สนใจทำแปลงผักตรงหน้า อดคิดไม่ได้ว่าท่านจะคิดเหมือนฉันไหม ว่า เราแก่เกินไปแล้วหรือจึงเห็นภาพนี้แล้วรู้สึกขัดหูขัดตา ต่างกับเด็กรุ่นใหม่ที่เห็นเป็นภาพเคยชิน

ความสุขของเขาช่างแตกต่างจากเราแล้วหรือ ???

เราเริ่มจะอยู่คนละโลกกับพวกเขาแม้จะยืนบนแผ่นดินเดียวกัน

ทำให้ฉันคิดถึงหลานสาวของน้องในเมืองกรุง ที่ฉันได้เจอยามเยี่ยมแม่ที่บ้านนอกช่วงปิดเทอม ภาพสาวน้อยก็ลอยเข้ามาในมโนทัศน์...............................

สาวน้อยวัย 12 ปี น้องเล็กของบ้านน้องสาว ร่างเล็ก ขาว หน้าตาหมวยสไตล์ลูกไทยเชื้อสายจีน ตื่นเช้าขึ้นมาในชุมชนชาวจีนกลางกรุงเมืองหลวง ที่รถติดอันดับของโลก ด้วยสายตางัวเงียเพราะเสียงนาฬิกาปลุกอันแสนซ้ำซาก เสียงเอ็ดตะโล่สำเนียงจีนของแม่ดังจากชั้นล่าง

“อีหมวยจะนอนไปถึงไหน หนวกหูจะตายอยู่แล้ว ดังลั่นบ้าน”

สาวน้อยลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจเดินเข้าห้องน้ำ แปรงฟัน ล้างหน้า ถอดชุดนอนอันแสนน่ารักเหมือนตุ๊กตาถอดแบบจากแคตตาล๊อกในช่องช๊อปปิ้งที่สั่งซื้อมาทางโทรศัพท์เมื่ออาทิตย์ก่อน อาบน้ำจากฝักบัวอย่างสบายใจ จนได้ทีก็ออกยืนหน้ากระจกบานใหญ่ด้วยผ้าซับผืนน้อย

ถอดผ้าผืนน้อยโชว์เรือนร่างของหน้ากระจกประหนึ่งโพสท่าด้วยท่าทางต่างๆ ดังนางแบบโมเดล ที่จำได้จากช่องแฟชั่น

ใจก็อดคิดเหมือนวันก่อนๆ ไม่ได้เลยว่า เมื่อไรหนอ ฉันจะโตได้อย่างพี่ ม. 5 ในโรงเรียน จะได้ใส่เสื้อสวยเหมือนพี่ เวลาไปเดินห้างหนุ่มๆ จะได้หันมามองเยอะๆ มองเรือนร่างตัวเองเสร็จก็คอตก ยังไม่ทันได้ตำหนิตัวเองเองต่อ เสียงแม่ก็ดังมาอีก

“จะสายแล้วนะ แต่งตัวเสร็จหรือยัง เดียวรถติดกันพอดี”

(ต่อตอน 2)

[ขจิต ฝอยทอง]

แต่งได้ดีมากเลยครับ

รออ่านตอนต่อไปครับ