แก้วมายา

พยายามด้วยใจและไขว่คว้า มาดหมายว่ามีราคาริหมายครอง หยิบ จับ กำไว้ในมือมาถือไว้ เฝ้าหลงใหลปลื้มปิติยินดี มโนคติพิเคราะห์ว่าเป็นอัญมณีมีค่ายิ่ง จะไม่วิ่งไปไหนอีกแล้วหนา จะคอยครอบครองดูแลดั่งแก้วตา เฝ้ากำไว้ภูมิใจหลายค่ำคืน เวลามิได้เนินนานผ่านพ้นไปกระใดนัก สิ่งหลงรักมันทึกทักแปลกใจ เพ่งมองดูเห็นหยดน้ำรินไหล น้ำแดงแดงคละคลุ้งกลิ่นคาว เกินจากหลงใหล กลับกลายเป็นความงมงาย โลหิตรินใหลจากกายซีดผอม แต่ด้วยจิตใจองอาจมิหาญยอม จำยอมจำทนกำไว้ต่อไป โดยหารู้ไม่ว่าแท้จริงหาใช่อัญมณี ด้วยจริงที่ปรากฏกลับกลายเป็นเศษแก้วเรืองแสงประดับ บาดแผลบาดลึกเข้ากระดูก เจ้าตัวจำยิ้มตาใส มิแปลกใจ อย่าว่าเลย เมื่อความรักเป็นความหลงใหลงมงาย ภาพร้ายๆก็จะกลับกลายเป็นดี แม้โลหิตหมดกายแต่เจ้าตัวหมายจะพลีกายบูชา กำไว้มิยอมปล่อยวาง มันแปลกยิ่ง แปลกที่สุด แต่แปลกและแปลกยิ่งกว่า คือ ผู้ที่เอาแต่เมิ่งมองแต่กำมือคนอื่น จนลืม ลืมว่ามือตนเน่าเปื่อยไปเสียแล้ว ....