จดหมายถึงครู l บุญใหญ่

จดหมายถึงครู l บุญใหญ่

วันเสาร์ ที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

  วันนี้ได้ทำบุญใหญ่ ครูพาเหล่าแม่ชีน้อยรับกิจนิมนต์ไปบ้านท่านหัวหน้าศาลและพี่อ้อ ก่อนออกเดินทางรถครูยางรั่ว ใจหนูก็คิดเอาแล้วต้องมีอะไรแน่ ๆ เลย การจะสร้างกุศลใหญ่มักจะมีอุปสรรค ครูเป็นต้นแบบของการแก้ปัญหา ครูเมตตาให้หนูพาแม่ชีเปิ้ลและแม่ชีน้อยล่วงหน้าไปก่อน พอใกล้ถึงคำเขื่อนแก้วชีเปิ้ลท้องเสีย จึงต้องแวะปั้มเข้าห้องน้ำแล้วค่อยได้ออกเดินทางต่อ แม่ชีน้อยมุ่งมั่นน่ารักมากเจ้าค่ะ สวดมนต์และฝึกให้พรตลอดทาง

พอถึงบ้านแม่อ้อทราบว่าแม่ครูใกล้ถึงแล้วก็ชื่นใจ ครอบครัวพี่อ้ออยู่อย่างพร้อมหน้า พ่อพี่อ้อ อาม่า ท่านเดชา

อาม่าเป็นผู้ใหญ่ใจดี ที่เห็นแล้วก็รู้สึกเย็นเจ้าค่ะครู รับเพลเสร็จ แม่ชีพัชนำให้พร เป็นความชื่นมื่นในความรู้สึกที่ได้ยิน

รับเพลเรียบร้อย แม่อ้อและครอบครัวถวายแปรงสีฟันยาสีฟัน

แม่ชีน้อยก็ใช้ตอนนั้นเลยเจ้าค่ะ ชอบใจมากเลยเจ้าค่ะ

กลับเข้ามาครูสนทนาธรรมกับท่านหัวหน้าศาล โดยรวม มีอะไรบ้างนะ เท่าที่พอระลึกกับตนเองได้

เรื่องการบวชตามพระพุทธศาสนาแบบไหน ถูกต้อง ถูกตรง ทั้งทางโลกและทางธรรม การฟ้องศาลเกี่ยวกับความเป็นนักบวชว่า ใช่หรือไม่ ศาลพิจารณาคดีอย่างไร ตามบทบัญญัติของศาสนาว่าด้วยการบวชมี 3 อย่างคือ

1. บวชโดยเอหิภิกขุอุปสัมปทา

2. บวชโดยมีพระอุปัชฌาย์บวชให้

3. บวชโดยไตรสรณคมน์  (เฉพาะในช่วงกาลียุคที่ศาสนากำลังจะเสื่อมแล้วไม่มีประอุปฌาย์ที่ไหนแล้ว)

เป็นความรู้ใหม่สำหรับหนูเลยเจ้าค่ะครู พอเข้ามากราบหลวงปู่ตอนเย็นท่านก็เมตตาเทศน์สอนเรื่องนี้

แล้วก็บอกว่า “ทุกคนไม่ใช่แม่ชีเถื่อน เป็นแม่ชีที่บวชโดยมีพระอุปัชฌาย์ คือ หลวงปู่”

“ถ้าใครถามก็ตอบได้เต็มปากว่า หลวงปู่เป็นพระอุปัชฌาย์”

ใจข้างในหนูรู้สึกชุ่มฉ่ำมากในความเมตตาของหลวงปู่และความเต็มอิ่มตลอดวัน

เพราะหลังจากรับเพลเสร็จ แม่ครูและแม่อ้อนำพาทุกคนเหล่าแม่ชีทั้งหมด และแม่กุล ขึ้นไปสวดอิติปิโส 108 รวดเดียวจบ

ระหว่างสวดใจมาถึงรอบที่ประมาณห้าสิบกว่า ๆ จากเดิมว่าจะไม่เปลี่ยนท่านั่งแต่รู้สึกเจ็บมากค่ะครู กระดูกที่ก้นเหมือนเจ็บจี๊ด ๆ ทุกครั้งที่เปล่งเสียงและหายใจ เสียงที่เอ่ยสวดออกไปเริ่มเป๋แบบแผดเสียง สุดท้ายหนุก็ยอมเปลี่ยนท่านั่งเป็นพับเพียบอีกข้างเจ้าค่ะ แล้วก็สวดต่อไปแบบอดทนอย่างที่สุด ใจข้างในระลึกว่า

“ครูเมตตาพาสวดก็ต้องสวดให้เต็มที่ ๆ สุด”

จะว่าไปสวดไปสิบจบแรกปวดฉี่มากเลยเจ้าค่ะ  แต่ก็สวดไปเรื่อย ๆ ก็พออยู่ได้

สวดมาหลัง ๆ ใจไประลึกถึงว่า ไม่ว่าอย่างไรก็จะพยายามและเคียงบ่าเคียงไหล่ติดตามครูให้ดีที่สุด

ข้างในก็เกิดเป็นปีติน้ำตาจะไหล แต่ก็สดต่อไปเรื่อย ๆ จนจบ

รับรู้กับตนเองว่า แม่ครูไม่มีเสียง ปวดฉี่ คอแห้ง แต่ก็อดทน เพราะหากที่ตรงนั้นไม่มีมีครูเป็นหลักแล้วจะเป๋

ครูจึงเสียสละเป็นหลัก นี่คือ สุดยอดของผู้นำที่หนูได้เรียนรู้จากครูเสมอมา

พอสวดใกล้จบครูบอกว่า “อีกแปดรอบสุดท้าย”

ทุกคนมีกำลังใจแม่ชีน้อยเสียงเจื้อยแจ้วสดใส น่าทึ่งจริงหนอ ที่แม่ชีน้อยวัย เจ็ดแปดขวดสวดอิติปิโส 108 จบ ต่อเนื่องกว่า 3 ชั่วโมง แค่นั่งอยู่รวมกันจนจบได้ก็งามแล้ว สาธุ

ครั้งนี้เป็นกุศลใหญ่ที่ครูเมตตาพาทุก ๆ คนได้ร่วมเรียนรู้และเผชิญด้วยกัน

ขากลับได้กราบฟังธรรมจากหลวงปู่พี่อ้อตามมาส่งถึงวัด

คือความสุดยอดของหนึ่งวันแห่งการเรียนรู้ในชีวิตนักบวชจริง ๆ เจ้าค่ะ สาธุ

  วันเป็นวันที่ได้ทำอะไรเยอะมาก ๆ เป็นทุกครั้งที่รู้สึกกับตนเองว่าอยู่ในวัดเจ้าค่ะ