จดหมายถึงครูl บทเรียนจากโบโซ่

จดหมายถึงครูl บทเรียนจากโบโซ่

วันอังคารที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

  การก้าวเดินบนโลกกว้าง เป็นอะไรที่ได้เห็นอะไรชัดดีนะเจ้าค่ะ เช้านี้ตื่นขึ้นมาแบบอธิบายไม่ถูกกับตนเอง รู้สึกเหมือนนอนฝัน เป็นความรู้สึกเลือนราง แล้วก็ทบทวนกับตนเองว่า ลองจริงจังกับงานเขียน แบบครูไม่ต้องเคี่ยวเข็ญซิ ก่อนหน้าที่จะรู้จักครูก็ทำอะไรได้เองอยู่ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ต้องรอ มัวแต่กลัวว่าจะทำผิด ทำพลาด นั่นแหละก็ยิ่งพลาดใหญ่ เมื่อออกจะสนุกที่ได้ทำอะไร ๆ ตอนนี้ข้างในกลับกลายเป็นอาการรอคำสั่ง มากกว่าที่จะคิดทำเองเจ้าค่ะ ค้นลงไปเจอแต่ความรู้สึกด้านลบที่มันไม่อยากพลาดอีกละ เป็นความคิดผิดที่เห็นลงไป

ประหลาดคนอีกละ ก็เป็นอะไรที่ไม่เคยทำ ไม่เคยเพียรเป็นเรื่องเป็นราวแล้วจะไม่มีข้อด่างพร้อยเลยก็ เพี๊ยนละ

นี่คือ เสียงกับตนเอง จัดแจงอาบน้ำทำความสะอาดห้องพระทำวัตรเช้า

แต่ก็ยังบกพร่องเรื่องไม่ทำอาหารไปถวายพระเจ้าค่ะ เหมือนมองเห็นอะไร ๆ ในตู้เย็นนั้นรู้สึกอ่อนใจ

มันเน่าเหมือนจิตหนูเลย กับสองเดือนที่ไม่เข้าบ้าน ก็สมควรอยู่ วันนี้จึงเป็นวันที่ตั้งใจชำระกับตนเอง ทั้งบ้านทั้งรถ รถก็ให้คาร์แคร์แถวบ้านช่วยล้างสักที แล้วบ้านก็ให้พี่แม่บ้านมาช่วยกันอีกแรง โละของบางอย่างที่ไม่ใช้ให้แม่บ้านไปเจ้าค่ะ

  แต่ก็มีเรื่องระลึกที่ใจสั่นไหว บ่ายแก่ ๆ โบโซ่โทรมาบอกว่า “อยู่ที่กรุงเทพ” ซักไปซักมา ใจหนูเต้นแรง ทั้งใจหายทั้งห่วง วางสายไป ครานี้ติดต่อไม่ได้ ระลึกถึงครู ยังไงก็ต้องกราบเรียนครูให้ทราบก่อน พอโทรหาครู แต่ครูไม่ได้รับ ระลึกว่า ท่านคงทำงานอยู่ จึงตัดสินใจส่ง SMS แจ้งครูไว้ก่อน ลองโทรเก็บข้อมูลจากแม่ชีพัช และคุณยายแจ่ม ลองถามเกริ่น ๆ แต่ก็ไม่มีใครทราบเรื่อง แต่หนูก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง เพราะลึก ๆ ระลึกว่า ยังไงก็ต้องปรึกษาครูก่อน ไม่ควรทำโดยพละการณ์ แต่ยังไงก็ ควรจะได้กลับคืนนี้ให้รถตู้ไปรับ พอติดต่อโบโซ่ได้ ก็ย้ำให้โทรเรียนปรึกษาครูก่อน แล้วพอโทรถามอีกครั้งโบโช่ก็ได้รับความเมตตาจากครูแล้ว  เรื่องขอโบโซ่ก็ทำให้หนูนึกย้อนกับตนเอง หนูเองก็ไม่ต่างจากโบโซ่ ความผิดเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ถามว่าเข้าใจเขาไหม ก็เข้าใจค่ะครู เข้าใจด้วยว่าตอนที่ไหล ๆ ไป แล้วรั้งไม่ทันแล้วเป็นยังไง

รวมถึงความรู้สึกทุกข์ แล้วดิ้นรนจะกลับมาเป็นยังไง

หนูกับโบโซ่ก็เหมือนคนโง่ที่เดินย้ำบนหนทางคล้ายกันซ้ำ ๆ วิถีข้างในคล้ายกัน

ทั้งตอนหลงไปและกลับมา

เสร็จเรื่องนี้ก็มานั่งทบทวน หนูใส่ใจโบโซ่ไม่พอ ในการพูดคุย เพราะหากโบโซ่ไม่โทรมา หนูก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกลับนัก

ในบางครั้ง ที่ความทุกข์ ความฟุ้งซ่านดันขึ้นมา

เขาอาจจะต้องการ “เพื่อน” และหนูน่าจะพอเป็น ผู้ฟังของโบโซ่ได้

แต่ก็ยังทำได้ไม่ดี

เหตุอะไรทำให้เป็นแบบนี้

หนูชอบคิด อืม ต้องบอกว่า “รู้สึกด้วยเจ้าค่ะ”

ว่า จิตใจข้างใน หนูหนะ เป็นพิษ

การพูด การคุย การสื่อสาร

มันง่ายที่จะเอาพิษไปแปดเปื้อนผู้อื่น

อาจจะมีความปรารถนาให้ตนเองได้เรียนรู้ที่จะไปบำบัดความทุกข์ของผู้อื่น

แทนที่จะไปเพิ่มทุกข์ อย่างที่เป็นก็ได้เจ้าค่ะ

เลยละล้าละลังกับตนเอง เพราะรู้สึกว่า “จิตข้างในหนูมันเป็นพิษ”

ทำยังไงถึงจะไม่เป็นพิษหล่ะ “ลองถามตนเองอย่างที่ครู ถามซ้ำ ๆ”

ก็ภาวนา

แล้วยังไงคือ ภาวนา

“ตั้งใจมั่นกับตนเองในการทำสิ่งต่าง ๆ อย่างจดจ่อ ไม่ฟุ้งซ่านไปเรื่องนั้นเรื่องนี้”

คิดเรื่องใดก็จดจ่อให้จบ ทำเรื่องใดก็ทำให้มันจบ แบบสำรวจตนเองว่าทำอะไรอยู่

ว้า

มันก็ยังเป็นความคิดอยู่ดีเจ้าค่ะครู

มันยังไม่ใช่คำตอบที่เป็นทางออก

ตอนนี้คดคู้ เขียนงาน

ตั้งใจถามตนเองหาคำตอบ

ทำยังไง จิตถึงจะไม่เป็นพิษและว่าง่าย”

หนูต้องหาคำตอบที่ตอบตนเองได้จริง ๆ แล้วใจยอมรับไม่ใช่คิด

รู้สึกเครียดแม้ลมหายใจยังแน่วแน่ แต่ก็ยังไม่มีคำตอบปรากฏ

มันจะไหลลงร่องเดิมคือ คร่ำครวญ แต่ไม่เอาคร่ำครวญแล้ว

ดึงมันกลับมาที่ลมหายใจ

ปวดหัวตุ๊บ ๆ แบบตึงที่หน้าผาก

อยากช่วยโบโซ่ แต่ต้องช่วยตนเองให้ได้ก่อน

ตอนนี้ที่ทำได้คือ ให้กำลังใจ

ตอนที่รู้สึกได้ คือ พอคาดคั้น เขาจะปิดเครื่องหนี หรือ ไม่ก็โกหก

พอฟังสบาย ๆ ก็จะเล่าให้ฟังเจ้าค่ะ

ก็เหมือนหนูที่พอถูกคาดคั้นก็เงียบ แล้วข้างในก็ไปลืม

เป็นซ้ำ ๆ เห็นแบบนี้ใน มดแดงเหมือนกัน

เหมือนหนูแก้ไขในตนเองไม่ได้ ก็เป็นเห็นในคนอื่น ก็ยังทำอะไรไม่ได้กับตนเองเจ้าค่ะครู

เหมือนกับต้องมาเรียนใหม่กับตนเอง แต่ก็ต้องเรียนไปจนกว่าจะลงใจ

สาธุเจ้าค่ะ