กระเป๋าวิเศษของพ่อ

ฉันยังจำได้ถึงความสุขของพวกเรา

ทุกครั้งที่เห็นพ่อเดินกลับเข้าบ้านมาแต่ไกล

เสียงเจี๊ยวจ๊าวราวฝูงเป็ดจะดังขึ้น

ขณะวิ่งกรูเข้าไปหาพ่อเหมือนฝูงมดกูเข้าหาน้ำเชื่อม

เพื่อรอรับเศษสตางค์ของพ่อที่แจกจ่ายไปสู่คนนั้นคนนี้จนถ้วนหน้า

ตอนนั้นเราต่างก็คิดว่ากระเป๋าของพ่อ..คือกระเป๋าวิเศษที่ไม่เคยขาดเงินเลย

จนถึงวันหนึ่งที่พวกเราเติบโตและเริ่มทำมาหากิน

นั้นแหละเราจึงได้พากันซึ้งใจไปตาม ๆ กัน...

ว่าเวทย์มนต์คาถาที่เสกเป่าลงไปในกระเป๋าของพ่อ

เป็นเวทย์มนต์คาถาที่ได้มาด้วยความเหนื่อยยากเพียงไร

สำหรับเศษเงินที่แจกจ่ายแก่ลูกซึ่งมีจำนวนมากถึงสิบเอ็ดคนนั้น

ฉันเคยขโมยเงินในกระเป๋าพ่อบางครั้ง

เพื่อซื้อความสุขเล็กๆน้อยๆๆตามประสาเด็ก

นั้นเป็นการกระทำ..ที่ฉันเสียใจตราบจนกระทั่งปัจจุบันนี้

...ปัจจุบันนี้ที่พ่อได้ลาลับจากไปก่อนจะให้เราได้ทดแทนคุณ

เพราะฉะนั้นถ้าหากจะมีใครสักคนที่ฉันรำลึกถึงเป็นพิเศษ

ใครคนนั้นก็คือ...พ่อ...ผู้ที่ฉันยังไม่ได้แทนคุณ

แต่พ่อกลับส่งลูกๆทั้งหมดขึ้นฝั่งได้

โดยมิมีผู้ใดผู้หนึ่งเปียกปอนไปกับมรสุม

และคลื่นที่บางครั้งซัดกระหน่ำเสียจนฉันเองยังฉงนใจ

ว่าเราผ่านพ้นมรสุมมาได้อย่างไรกัน

ในวันคืนที่โหดร้ายเหล่านั้น

กับกระเป๋าวิเศษของพ่อที่หายไป...

โดย..มณีเทวา

[เดือนดาว]

คิดถึงพ่อจัง..

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

มาร่วมรำลึกถึงพ่อด้วยค่ะ..กระเป๋าใส่ใจรักที่พ่อให้ลูกๆยังอยู่ชั่วนิรันดิ์นะคะ

[มณีเทวา]

ขอบคุณนะคะพี่ใหญ่นาง นงนาท สนธิสุวรรณ