เพื่อนรักเพื่อนตาย
เมื่อฉันเหงาๆฉันจะคิดถึงความทรงจำเก่าๆในสมัยเรียน
ไม่ว่าวันเวลาจะหมุนผ่านไปนานแสนนานแค่ไหน ความรู้สึกคิดถึงที่ฉันมีต่อพวกเขา ก็ไม่จางหายแม้แต่น้อยเลยมันเป็นความทรงจำที่สวยงาม ในช่วงนั้นฉันได้แต่คิดอ้อนวอนเวลาให้เดินช้าๆแต่ในความเป็นจริงมันก็เป็นไปไม่ได้ ฉันบ่นกะตัวเองว่าสักวันหนึ่งเราคงต้องจากกันแยกย้ายตามทางที่ตัวเองจะเดินต่อไปในวันข้างหน้า แต่ความรู้สึกของฉันยังคงเหมือนเดิมตลอดไป ...........
ไม่ว่าเพื่อนของฉันจะเปลี่ยนแปลงขนาดไหน......
ไม่ว่าเพื่อนจะสวยดูดีขึ้นแค่ไหน ...เราก็ยังมองเห็นความสวยของมัน เหมือนวันที่มันแขนโต ปากใหญ่ ตัวดำ อ้วน เตี้ย ผอมแห้งแรงน้อย
ไม่ว่าเพื่อนเราจะป๊อปปูล่าห์ ผู้ชายมารุมจีบแค่ไหน ...เราก็ยังเห็นภาพมันเป็นสาวโสดวิ่งตามล่าหาผู้ชายเหมือนเดิม
ไม่ว่าเพื่อนจะเท่ห์สุขุม นุ่มลึกขึ้นแค่ไหน ...เรายังก็เห็นภาพมันเป็นตัวตลกในละครเวทีที่เคยแสดงและร้องเพลงไม่ว่าจะเป็น เพลง pop เพลง ลูกทุ่งด้วยกันมา
ไม่ว่าเพื่อนเราจะอายุย่าง 20 กันเข้าไปแล้ว ...เราก็ยังเห็นภาพความงอแง ปัญญาอ่อนเหมือนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาของมันเหมือนกับวันที่เคยรู้จักกันครั้งแรกเมื่ออายุ 15
ฉันแอบสงสัยเหมือนกันนะว่า ถ้าอนาคตพวกเราแก่ตัวกันไปจนถึงอายุสี่ห้าสิบปีแล้ว ความรู้สึกต่อเพื่อนสมัยเรียนมันจะยังเหมือนเดิมอยู่มั้ย เราจะคบกันอยู่เหมือนเดิมไหม เราจะกันอยู่ทุกวันไหน เราจะเป็นห่วงกันไหม.....?
ไม่รู้ว่าในวันข้างหน้าจะเปลี่ยนแปลงไปยังไงบ้างนะ
แต่สำหรับวันนี้ .. ความสัมพันธ์ของเพื่อนสมัยเรียน ฉันยังคิดถึงและตราตรึงอยู่ในหัวใจไม่มีวันเสื่อมคลาย
ความเห็น (4)
สายฝนที่หนาวสั่น T^T ตั้งชื่อซะเปียกเลยค่าาาา ^^
หนทางที่ยาวไกล ให้เราได้เรียนรู้ความเปลี่ยนไป เป็นไปอยู่ตลอดเวลา...
เพื่อนจะยังคงอยู่ในใจเราเสมอ....เขียนได้เก่งมากครับ
ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะค่ะ ^^....