คำแม่สอน

บันทึกจากคำสอนของแม่

ตอนที่ ๑  คำแม่สอน

      แม่มักจะห่วงลูกสาวมากกว่าลูกชาย  ทะนุถนอม เลี้ยงดูเอาใจใส่  ตั้งแต่ผิวกาย เส้นผม  กิริยามารยาท เฝ้าพร่ำสอน   เสมือนหนึ่ง  กำหนดกรอบให้เดินว่า ลูกสาวจะต้องเป็นอย่างนี้ จึงจะงามพร้อม  

      แม่สอนว่า   อาบน้ำต้องขัดทุกซอกทุกมุมให้สะอาด    

          เริ่มจากการดูแลผิวพรรณภายนอก  สังเกตดูเนื้อตัวลูกสาว  มีเม็ด  ผด ผื่นคันตรงไหน  ลอยแผลที่เกิดจากรอยขีดข่วนตรงไหนบ้างในแต่ละวัน กว่าจะเกิดมาเป็นตัวตน  โตเป็นสาว  แม่สอนนับไม่ถ้วนว่าเรื่องใดบ้าง  ถ้าจะเปรียบก็นับได้ว่า ทุกอนูของชีวิตนี้เป็นคำสอนของแม่ทั้งหมด

            เดินละให้มันเบา ๆ 

   จำความได้ก็เรื่องเดินเพราะเราเป็นเด็ก มีรึจะเดิน   วิ่งเท่านั้น ถึงจะทันใจ ไม่ว่าใต้ถุน  บนบ้าน นอกชานในห้อง จนมีคำว่า  วิ่งตื๋อเลยที่เดียว  แวบเดียวก็ถึง   แม่ก็พร่ำบอกทุกครั้งที่เราวิ่ง  ให้เดิน  พอเดินก็บอกอีกว่า ให้เดินเบา ๆ อย่าลงส้นหนัก  เดี๋ยวทรัพย์จะหนีหมด  ทรัพย์หนีก็คือจน  ไม่มีสตางค์ใช้   เฮ้อเราก็ยังไม่คำนึงอีก  เพราะขอสตางค์แม่ใช้ได้  เอ้า  เดี๋ยวเทวดาจะไม่รักษา   พอเผลอ  เราก็เดินลงส้นดัง  ที่เผลอไม่ได้หมายความว่าลืม  แม่ลืม  แต่เราต่างหาก  ไม่ได้ใส่ใจกับคำแม่สอน  ขั้นสุดท้าย  เดี๋ยวเถอะมึง  เดินตีนหนักอย่างนี้  เดี๋ยวกูจะเอาไม้ล่อหน้าแข้งเสียหรอก   เป็นอันว่าการสอนจบกระบวนกความ  ยัง  ยังมีอีก   ยังไม่จำนี่ขนาดเรื่องเดินเรื่องเดียวนะ  แม่สอนตั้งแต่เล็ก  จนถึงวัยรุ่น  ก็ยังทำไม่ค่อยได้  ชักเริ่มโต  แม่ก็ใช้กลวิธีใหม่  โดยใช้เหตุผลแล้ว "ผู้ใหญ่จะนอน  เดินลงส้นดังทำให้นอนไม่ได้   สอนไม่รู้จักจำให้เดินเบา ๆ "  ถึงบางอ้อ นี่เอง  การเดินเสียงดัง   มีผลทั้งคนเดิน ๑. "พวกมึง ไม่มีสกุลรุนชาติ "  ๒" เป็นผู้หญิง  เดินไม่เรียบร้อย ใครเห็นเขาก็จะำตำหนิได้  "  ๓. " ทรัพย์จะหายหมด "  ( จากตำนานทองเคลื่อนที่ได้  เราก็เชื่อว่าสตางค์ก็หายจากเราไปได้) ๔. เทวดาไม่รักษา ( เชื่อจากคำบอกเล่าว่า  มีผีบ้านผีเรือนคอยดูแลรักษาทั้งเทพที่รักษาตัวเรา ด้วย ) กว่าจะมาเป็นเรา  เดินแผ่วเบา  เยื้องย่างอย่างมีสง่าได้แม่สอนมาไม่รู้จักกีร้อยครั้งกับเรื่องเดียว