บันทึกพี่เลี้ยง... 6) กว่าจะได้นำเสนอผลงาน

พี่เม่ยพบว่า ในกระบวนการทำงานทุกขั้นตอนของคุณกิจส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นการทบทวนปัญหา หาแนวทางแก้ไขปัญหา  ระดมสมอง พูดคุยปรึกษาหารือ และลงมือทำงาน จะหนักจะเหนื่อยจะยากแค่ไหน ดูๆไปแล้วคุณกิจทั้งหลายก็ "ไม่ย่อท้อ" ค่ะ  แต่พอถึงตอนที่จะต้อง "พูด" นี่สิคะ  ทำเอากังวลจนถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับกันไปหลายคนทีเดียว....

พี่เม่ยเริ่มด้วยการ ปลอบใจ ให้กำลังใจ ก่อนค่ะ

• "ไม่เป็นไรหรอก  ใครๆก็ตื่นเต้นกันทั้งน้าน....แหล่ะ! ดูพี่เม่ยซิ ติ่นเต้นทุกครั้งเหมือนกัน...."
• "โหย!... คิดเสียว่าโอกาสอย่างนี้หาได้ที่ไหน  มีอาจารย์ผู้รู้ตั้งหลายๆท่านมาฟังเราพูด..."
• "พูดเรื่องที่เราทำ ใครจะไปรู้ได้ละเอียดดีเท่าเราล่ะ  พูดไปเล้ย....."

ยังไม่หายกังวล เอ้า...อย่างนี้ต้องเชียร์ด้วย....

• "เอางี้  ออกไปนั่งช่วยกันพูดทั้งทีมเลยก็ได้  แบ่งกันพูด ช่วยกันคลิ๊ก จะได้มีเพื่อน...."
• "ไม่เป็นไร  ไม่ต้องกลัว  พี่เม่ยเข้าฟังทุกรอบ ทุกทีม....นั่นแหล่ะ  เดี๋ยวถ้ามีคำถามที่ตอบไม่ได้ก็มองมาทางพี่เลี้ยงก็แล้วกันนะ  จะช่วยตอบให้...."

พอจะคลายกังวลไปได้บ้างค่ะ  และเพื่อให้มีความมั่นใจมากขึ้น  "เรามาซ้อมกันก่อนนะ..."

• พูดรอบแรก พี่เลี้ยงยังมองหน้าไม่ได้นะคะ มองปุ๊บหยุดพูดปั๊บเลยค่ะ "พูดไม่ออก" ไม่เป็นไรค่ะ เราก็นั่งมองไปทางอื่นบ้าง มองแต่หน้าจอมอนิเตอร์บ้าง เงี่ยหูฟังได้อย่างเดียว ไม่ถามไม่แทรก ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
• รอบสอง เอ๊ะ เริ่มพูดได้คล่องขึ้น พี่เลี้ยงเริ่มมองหน้าคนพูดได้บ้าง แต่อย่าทำหน้าสงสัยหรือแทรกคำถามนะคะ  เดี๋ยวพูดต่อไม่ติดเลย  ก็รอให้พูดจบก่อนแล้วแนะนำว่าน่าจะเพิ่มตรงนั้น แก้ไขตรงนี้นะ....
• รอบสาม คราวนี้เริ่มมั่นใจค่ะ พูดได้ต่อเนื่องราบรื่น  พี่เลี้ยงนั่งมองหน้าก็ไม่หวั่น...
• รอบสี่ อ๊ะ!...เริ่มเชี่ยวชาญกันมากขึ้น  ถามแทรกได้ค่ะ ถามปุ๊บตอบปั๊บ... พี่เลี้ยงฟังไปสงสัยไปก็ได้ด้วย.....
• รอบห้า  รอบหก.... ไปซ้อมกันที่ห้องประชุมดูบ้างซิ....อืมม์ พอไหวค่ะ

มาเห็นผลได้ก็เมื่อก้าวเข้าสู่โครงการ Patho-Otop2 นั่นแหล่ะค่ะ  ที่พี่เม่ยพบว่าการพูดเสนอร่างโครงการที่เคยเป็นเรื่องยากๆก็กลับกลายเป็นง่ายๆ....เป็นมืออาชีพกันไปหมดทุกคนเลยค่ะ...

โห...พี่เลี้ยงคนนี้....ดีใจจังค่ะ!......