กว่าจะถึงวันนี้ : "มีกำไร"
หลังจากวันนี้ได้นั่งอ่านบันทึกหลากหลายบันทึกในชุมชน Smart path ทำให้นึกย้อนไปตั้งแต่ตอนทำงานใหม่ๆ ค่ะ
บอกตามตรงว่าตัวเองเข้ามาทำงานในช่วงแรก ๆ ทำงาน Routine หนักและเยอะมาก ๆ ไม่ค่อยได้ไปไหนกับเขา ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่ถูกทำงานแทนคนอื่นอยู่เรื่อยและเป็นประจำ (แต่ไม่สามารถเอาไปเขียนภาระงานได้) ผลก็คือทำมาก ผิดมาก โดนดุเป็นประจำ และจะผิดเป็นคนแรก ๆ อยู่เสมอ ก็เลยโดนหนัก แต่พอคนอื่นผิดบ้าง กลับเฉย ๆ และไม่โดน แต่ตัวเองก็ไม่เคยท้อ...และพยายามมากขึ้น ๆ แต่ดูเหมือนยิ่งพยายามก็ยิ่งผิดแฮะ (บางครั้งก็อาจนึกน้อยใจ นี่เองเป็นสาเหตุให้ตัวเองเข้าใจและเห็นอกเห็นใจผู้อื่นได้มาก เมื่อผู้อื่นผิดพลาด และรู้ถึงสาเหตุและที่มาของปัญหาได้หลากหลายรูปแบบ)
จำได้ว่า.....
- ก่อนจะออกไปเสนอผลงานโปสเตอร์ในงานประชุมวิชาการคณะแพทย์(เข้าไปดื่มน้ำ ก่อนไป present) มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง บอกว่าผลงานเราคงไม่ได้รางวัลหรอก เพราะคุณเรียงลำดับเนื้อหาได้ไม่ดี ตอนนั้นผู้เขียนไม่เคยนึกถึงรางวัลด้วยซ้ำ แค่อยากทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้น แต่ก็ยังอดสงสัยว่าทำไม ? หนอ เขาถึงพูดเช่นนั้นได้ : แต่ปรากฏว่าผลงานผู้เขียนได้รับรางวัลชนะเลิศ
- หลังจากได้รับรางวัลผู้เขียนนึกอยากเขียนเป็นผลงานวิจัย ขอไปปรึกษาพี่คนหนึ่ง คำตอบที่ได้คือ "ไม่มีเวลา ถ้าจะให้ดู นาน และผลงานนี้ก็คงจะไม่นำไปใช้อ้าง" ผู้เขียนจึงตัดสินใจส่งผลงานไปในทันที (แต่วันหลังก็ได้นำผลงานไปอ้างถึงและเขียนในภาระงานประจำปี-- ผู้เขียนก็ยังแอบดีใจด้วยซ้ำ)
- เปลี่ยนระบบใช้ Primary tube แทนดูด serum ใส่ cup ก็ยังจำได้ว่า ถ้าเธออยากทำมากเธอก็ไปลองกับเครื่อง...วันเสาร์-อาฑิตย์โน่น แต่ผู้เขียนก็ำทำเดี๋ยวนั้นเลย และได้ใช้มาถึงปัจจุบัน
- ทำวิจัยชิ้นที่สอง ก็มีคนบอกว่าทำไปก็ไม่มีประโยชน์ เขียนยาก แถมบางคนยังแนะนำให้ทำยากยิ่งกว่าเดิม แต่ผู้เขียนก็ยังทำ
- วิจัยชิ้นที่สาม ก็บอกว่ามันขัดกับทฤษฏีและไม่ให้ใช้ ไม่ดูแม้แต่ผลด้วยซ้ำ แต่ไม่เป็นไร เพราะผู้เขียนก็ยังคงทำอยู่
ผู้เขียนไม่เคยนึกโกรธใครเลย นึกขอบคุณอยู่เสมอ ที่ทำให้้ผู้เขียนได้มีโอกาสเีรียนรู้ ได้ด้วยตนเอง และสรุปได้ว่าชีวิตที่ผ่านมาถือว่า "มีกำไร" ในชีวิต (ได้จากบันทึก"ทุกข์ทำไม?" ของคุณจตุพร )
แม้เส้นทางของผู้เขียนจะมีอุปสรรค แต่ก็สามารถผ่านพ้นไปได้ เปลี่ยนความคิดเชิงลบ ให้เป็นบวกได้ และยังมองโลกในแง่ดีได้ เพราะผู้เขียนมักจะมีข้อคิดและคติมากมาย เอาไว้เตือนตนอยู่เสมอ
และจุดสำคัญนั่นก็คงเป็นเพราะ....ผู้เขียน
รัก...งาน รัก....หน้าที่ และรัก....ในวิชาชีพ (นักเทคนิคการแพทย์)
จากบันทึก อีกครั้งค่ะ
รวมทั้งยัง รัก....เพื่อนร่วมงานทุกคนเลย
ความเห็น (4)
สู้ต่อไปนะ คุณศิริ...เส้นทางข้างหน้า น่าจะกว้างขวางและราบเรียบน่าเดินกว่าที่ผ่านมาค่ะ
- ท่าทางคุณศิริ คงต้องหาที่ปรึกษาใหม่เสียแล้วซิ เพราูะดูเหมือนกับไปกันคนละทิศ
- ถ้าคิดอยากจะทำ ก็ทำเลยน้อง ตราบใดที่เราตอบได้ว่าทำไมเราถึงอยากทำ เชื่อมั่นในตนเอง แล้่วลุยไปข้างหน้า จนกว่าจะหมดแรง แล้วค่อยไปถามคนข้างๆ ว่าตูวิ่งมาถูกทางหรือเปล่า (ฮิ ฮิ)
- การขอคำปรึกษา ก็เพื่อหาหนทางที่จะทำ ไม่ใช่ขอคำปรึกษาเพื่อบั่นทอนกำลังใจที่จะทำ สู้ต่้อไป ....ทาเคชิ (รุ่นผมเขาพูดกันอย่างนี้)
- ถ้าทำวิจัย ให้ปรึกษาคนทำวิจัย อย่าไปปรึกษาคนที่ไม่ได้ทำวิจัย เพราะความเห็นมักไปกันคนละทิศ เหมือนกับถ้าเราชอบกันโปรตีนเป็นภักษาหาร ก็อย่าไปปรึกษาคนกินผักเป็นอาจิณ เพราะคำตอบมันจะไปกันคนละทาง
- เชื่อว่า ถึงอย่างไร คุณศิริ ก็ไม่ยอมแพ้ อยู่แล้ว แม้หนทางยังอีกยาวไกล สู้ สู้ต่อไป ไอ้มดแดง ถึงแม้ขบวนการช๊อกเกอร์จะส่งสัตว์ประหลาดหน้าใหม่มาก็ตาม
ผมชอบดูตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้วก็มาดูอีกทีตอนโตแล้ว ดูเป็นเพื่อนลูกเหมือนกัน เพียงแต่ความรู้สึกต่างกัน
- ดูตอนเด็ก ติดเพราะ ได้ดูฮีโร่ของเรา ปราบเหล่าร้าย
- ดูตอนโต ด้วยความรู้สึกว่า เมื่อไหร่มันจะจบเสียทีนะ ไม่ใช่แค่จบนะ อวสานเลยยิ่งดี