ก้าวที่ ๘ หยุดเพื่อไปต่อ ๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
(ก่อนอื่นต้องสารภาพว่า ก้าวนี้เขียนบันทึกย้อนหลังในวันที่ 28 กุมภาพันธุ์ 2556 จริงแล้วก็คิดเห็นหลายทางว่าจะทำอย่างไรดี แต่เพราะจังหวะเวลาไม่นานมากนัก จึงขอนุญาตบันทึกความทรงจำ กลับเป็นลักษณะวันเช่นเดิม ไม่รวมรัดตัดตอนเป็นวันเดียว เพื่อให้ผู้ติดตามได้รับรู้ประสบการณ์ของข้าพเจ้าในแต่ละวัน เช่นเดิม)
สืบเนื่องจากการเลี้ยงหมูที่ผมเองตั้งใจและสนใจที่อยากทำให้เกิดขึ้น เป็นทางทางรอดทางเลือก สำหรับการการหาเงินเดือนให้กับตัวเอง แต่พอนานเข้าสถานการณ์กลับไม่เป็นไปตามที่คิด เมื่อคิด แล้วทำ เมื่อลงมือแล้วปัจจัยต่างๆ กลับเปลี่ยนไป ไม่อยู่ในสถานะที่ควบคุมได้เลย
เมื่อช่วยที่ผมทำงานร่วมกับ ธกส. ได้มีโอกาสรับรับฟังแนวคิดดีๆจากหลากหลายกูรูด้านการเกษตร ทั้งเติมแนวคิด ทั้งขยายแนวคิด จนสุดท้าย ตั้งใจว่าจะกลับมาสร้างความมั่นคงให้กับตัวเอง และเกษตกรรมเป็นทางเลือกเดียวที่ดีที่สุด ตามหลักปรัญญาเศรษฐกิจพอเพียง หัวใจสำคัญของการพัฒนา การมีอยู่ของการทำเกษตรทุกรูปแบบไม่ว่าการปลูกพืช เลี้ยงสัตว์ หัวใจสำคัญคือดิน ดินที่ดี มาจากปุ๋ย(จุลินทรีย์) และส่วนประกอบที่ดีเหล่านั้นทำให้เกิดกระบวนการทำงานทุกระยะ ทังการปลูกพืช และนำพืชนั้นไปสู่การเลี้ยงสัตว์ และนำมุลจากสัตว์ กลับมาเป็นอาหารพืช ด้วยความคิดเหล่านี้ ผมเองเชื่อมันว่าจะทำให้เกิดการเติบโต และมีการทำงานอย่างเป็นระบบของเกษตกรรมยังชีพได้ เมื่อคิด ก็ต้องเริ่มทำ แต่พอเริ่มทำ มันก็ดันไม่เหมือนดังใจ คุณแม่ที่แสนรัก กลับทำตามแนวทางเดิมที่ท่านถนัด ท่านเชื่อ คุณพ่อที่แสนสร้างสรรค์ ก็คิดสร้างสิ่งต่างๆ มากราวกับลองผิดลองถูก ผมเองไม่ได้ใช้ทฤษฎี หรือแนวคิดต่างๆ ที่อยากลองเช่นกัน มาทดลอง เมื่อคราวที่แล้วพูดถึงความคิด เมื่อคิดแล้วต้องลงมือทำ แต่อาจเพราะเราไม่กล้า จึงไม่ได้ทำ เมื่อกล้าแล้วทำ (ก็กลับเกิดปัญหา) ผลสรุปสุดท้าย ณ วันนี้ ต้องกลับมาตั้งต้นใหม่ รอคอย เก็บข้อมูล ศึกษา ทั้งประโยชน์ และประสบการณ์เพื่อเอามาเป็นต้นทุนในการทำเกษตรกรรมยั่งยืน
ไม่ว่าหนทางจะเป็นอย่างไร เราก็ต้องก้าว แต่จะก้าวอย่างไร อย่างไร้ทิศทง ไร้ลีลา หรือก้าวอย่างมีนัยสำคัญ และทุกก้าวเป็นก้าวที่เชื่อมั่น
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น