วันอาทิตย์ที่ครุ่นคิด...กับชีวิตที่มีสีสัน
เช้าวันอาทิตย์ที่ 10 กุมภาพันธ์...
ทุกๆ เช้าของวันอาทิตย์...ถ้าผมไม่ได้ขึ้นเวรรักษาพยาบาลที่อนามัย
หรือเป็นช่วงเดินทางทั้งไปและกลับในการประชุมต่างๆ
รวมถึงมีกิจกรรมที่พิเศษและกะทันหัน เช่น ไปเที่ยวต่างจังหวัด...แม่ของผมไม่สบาย
ผมจะพา "ทิมดาบ" ลูกชายไปเรียนเปียโน...อีกอำเภอหนึ่ง...ห่างจากบ้านของผมราวยี่สิบกิโลเมตร
ระหว่างรอลูกชายเรียนเปียโย....ผมชอบมารอลูกชายที่ "หนองน้ำ" ในตัวอำเภอนี้
ผมสามารถเดินไปเรื่อยๆ ผ่านบ้านเรือน...ร้านอาหาร...ร้านขายของ...ตลาดสด...บขส....คลินิกแพทย์
ภาพของคนที่มีการเคลื่อนไหว...มีเป้าหมายมารออยู่เลาะหนองน้ำเช่นเดียวกับผม
หนองน้ำใส...ขนาดพอส่งสายตาให้ผ่อนคลาย...ต้นไม้ร่มรื่น...ทางเดินเล็กๆ สำหรับเดินและวิ่งออกกำลังกาย
มีรถเข็นขายของมากมาย เช่น น้ำดื่ม กาแฟ น้ำหวาน ผลไม้ สายไหม และของเล่นเด็กๆ
บางคนมาปูเสื่อนอนใต้ต้นไม้...
บางคนมาเดินเล่น...ชมต้นไม้ หนองน้ำ สายลม แสงแดด...
บางคนมาถ่ายรูป....รอยยิ้ม...และการจัดท่าทางให้ถ่ายรูปสวยๆ
บางคนพาน้องหมา...มาเดินเล่น..
บางคนนั่งเพียงลำพัง...ทอดสายตาเหม่อมองฟ้าและสายน้ำ
บางคนมานั่งอ่านหนังสือ...เขียนบันทึก...
ผมก็เช่นกัน....คนธรรมดาที่มีชีวิตจิตใจเช่นคนอื่น...ผมก็ทำตัว "เหมือนบางคน" ที่ผมกล่าวถึง
หนองน้ำใสๆ ...ทำให้ผมครุ่นคิดกับชีวิตไม่ได้...
ผมเป็นผู้แสวงหาคำตอบ..เฉกเช่นคนอื่นๆ หรือไม่หนอ?
ความหมายของชีวิต คือ....อะไร
ผมลองไปค้นคำว่า "ความหมาย ชีวิต" ใน Google
พบว่าใช้เวลาสั้นมากแค่เปลือกตาบนและเปลือกตาล่างมากระทบกัน
".....ผลการค้นหาประมาณ 15,000,000 รายการ (0.24 วินาที)..."
ผมถึงอุทานว่า...ความหมายทำไมช่างมากมายกระไรเช่นนี้
ผมคิดว่า....ผมอยากค้นหาความหมายของชีวิตไปทำไม?
ค้นหาเพื่อ...ที่จะ "เพิกเฉย" หรือ "ปล่อยตามชะตากรรม" นั้นหรอกหรือ?
ค้นหาเพื่อ...ที่จะ "เข้าใจ" และ "ปล่อยวาง" เท่านั้นหรือ ?
ค้นหาเพื่อ...ที่จะ "ครุ่นคิด" และ "หมกหม่น" อยู่กับมันหรือ....ก็ไม่น่าใช่?
เมื่อผมมองไปรอบๆ หนองน้ำใส...ผมกลับพบว่า...มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิม
"ต้นหูกวาง" ที่มีผมมองข้ามอีกฝั่ง....
จากเดิมสีจะเขียวสดเข้ม...วันนี้...สีของใบหูกวาง...สวยมากเหลือเกินสำหรับ
สีแดง...สีส้ม...สีเหลือง...
เมื่อมาอยู่รวมกันบนต้นไม้ใหญ่...แวดล้อมเคียงข้างด้วย...สายน้ำ...สายลม...แสงแดด
ผมแทบจะหยุดและกลั้นลมหายใจไว้...และไม่อยากกระพริบตาตามสัญชาติญาณ
บางครั้งชีวิตของผม...อยู่ที่การเดินทาง
การเดินทางที่แสนพิเศษของผม...และแสนใกล้ที่สุด...
คือ...การเดินภายในใจของตนเอง
คิด...พูด...ทำให้สิ่งที่ดีๆ
เปิดประตู และหน้าต่างให้ความสวยงามเล็ดลอดเข้ามาหาบ้าง
ปัดกวาดและเช็ดถูภายใจตนเอง
แล้วก็ออกเดินทางอีกครั้ง...อีกวันหนึ่งที่พิเศษที่เปิดโอกาสให้ชีวิตได้มีชีวิต
ก่อนที่ผมจะเดินทางไปถึงฝั่งโพ้นขอบปลายฟ้า...
ผมก็ต้องหันหลังชนกับฝั่งขอบฟ้าที่อยู่ด้านหลังจากผมเสียก่อน...
ชีวิตของผม...
อาจจะไม่รวมอยู่กับ Google..ในความหมาย.. ".....ผลการค้นหาประมาณ 15,000,000 รายการ (0.24 วินาที)..."
แต่ผมขอมีชีวิตเพียง 0.01 วินาที
ในบ้าน Gotoknow ของผมก็พอ....
ความเห็น (4)
ชีวิตนี้ไม่เที่ยงเหมือนเมฆฤดูใบไม้ร่วง...
เมื่อมองความเกิดดับของสรรพสิ่งก็เหมือนกับมองจังหวะการร่ายรำ...
ชีวิตนี้เสมือนฟ้าแลบในท้องฟ้า...
โถมถั่งเหมือนลำธารไหลจากเขาสูงชัน..
การเดินทางภายในเป็นการเดินทางท่องจักรวาลที่วิเศษสุดค่ะ การค้นพบตัวเองก็เป็นสิ่งที่มีค่าประเสริฐสุดเช่นกัน การเดินทางของคุณหมอสวยงามน่าค้นหาตลอดเส้นทางเลยนะคะ
ยิ้มให้กับตัวเองเมื่อเผชิญกับทุกเรื่อง และนี่คงเป็นบทสะท้อนที่ดีกับการ "ยิ้มกลางสายฝน"
เทคนิคการลงท้าย..ความคิดสร้างสรรค์มากๆ คะ
ชอบที่เปรียบเทียบ= เปิดประตูให้แสงเข้ามาบ้าง
บทเรียนในอดีต ที่เราปิดประตูมากไป ทำให้เลือกผิดไปบ้าง (จากภาวะสับสน)
วันนี้เพียงให้อภัยตนเอง แล้วทำเหตุให้ดีที่สุด ผลออกมาอย่างไรก็เผชิญอย่างสงบคะ