กวี...กระวาย...กวี..ตอน..สัมผัสจากมือเธอ
แม้ไม่ยินสำเนียง สดับเสียงมาสักคำ
ในวันฝนพร่างพรำ ฟ้ามืดมิดโลกหม่นมัว
สัมผัสจากมือเธอ ก็อาบเอ่ออบอุ่นทั่ว
มือที่ไม่เห็นแก่ตัว รับรู้ให้อภัยกัน
อาจย่นเป็นรอยริ้ว แห้งผากผิวเพราะวานผัน
หากเพียงสัมผัสพลัน โลกเฉิดฉันสว่างงาม
พาฝันถึงวันเก่า เป็นเรื่องเล่าเคยข้ามผ่าน
ฟ้ากลับเป็นสีคราม ลบเย็นย่ำของค่ำคืน
ป.ล..เธอของผูัเขียนหมายถึงแม่ของฉันเองนะคะ..อิอิๆๆ
โดย...มณีเทวา
หมายเลขบันทึก: 519848เขียนเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ 2013 16:51 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ 2013 16:51 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (2)
มือที่สัมผัสบ่งบอกชัดความห่วงใย
บ่งบอกภาษาใจในสายใยความพันธ์ผูก
จะเติบใหญ่ด้วยวันวัยก็คือลูก
แม้จะทุกข์สุขก็ห่วงใยดวงใจแม่
ชอบชื่อและนามสกุลเจ้าของบันทึกจังครับ....แม้ร่างกายจะเหี่ยวย่น....แต่ความรักกลับเต่งตึงครับ