เช้าวันที่ ๑๑ ม.ค. ๕๖ ผมมีนัดประชุมที่สำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดิน ซึ่งตั้งอยู่ที่อาคารบี ในศูนย์ราชการเฉลิมพระเกียรติ ๘๐ พรรษา
ผมไปถึงก่อนเวลากว่า ๑ ชั่วโมง จึงไปนั่งใต้ “ต้นไม้” (เทียม) ซึ่งตั้งเรียงรายรอบลานกว้างกลางอาคาร เพื่อสังเกตชีวิตผู้คนที่ศูนย์ราชการแห่งนี้
แต่ก่อนจะไปนั่ง ต้องเดินสำรวจบริเวณเสียก่อน ก็มีเจ้าหน้าที่สาวผู้อารีมาถามว่าหาหน่วยงานอะไร ผมบอกว่าจะมาที่สำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดิน ซึ่งอยู่ที่ชั้น ๙ ผมทราบแล้วว่าอยู่ตรงไหน ตอนนี้กำลังเดินเที่ยว เธอบอกว่ามีคนมาหลงบ่อยๆ เธอคงจะเห็นใจคนแก่
เวลา ๗.๓๐ น. คนยังมาไม่มากนัก แต่ก็มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงขับรถไฟฟ้า ๒ ล้อ (Segway) เวียนส่งเอกสาร สะดุดตา และในภายหลังผมก็ได้เห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยขับรถ Segway ตรวจตราในบริเวณด้วย บรรยากาศที่ดีในบริเวณลานกลางอาคาร คืออุณหภูมิเย็นสบาย แต่ผมก็สงสัยว่าจะสิ้นเปลืองพลังงานแค่ไหน เพราะอาคารกว้างใหญ่มาก
เวลาเกือบ ๘.๓๐ น. คนเดินมากขึ้น แต่ก็ไม่พลุกพล่าน ที่ธนาคารไทยพาณิชย์พลุกพล่านกว่ามาก แต่ที่นี่สถานที่ใหญ่กว่าหลายเท่า คนจึงกระจายไป
เวลา ๘.๓๐ น. ผมก็เดินไปหาลิฟท์ขึ้นสำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดิน ลิฟท์ตัวที่เจ้าหน้าที่ตรวจอาวุธตรงทางเข้าอาคารบอกไม่มีป้ายบอกว่าขึ้นไปสำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดิน ผมต้องกลับไปถามเขาอีกที ได้คำแนะนำ ก็ไปตามนั้น ประกอบกับการอ่านป้าย ได้ผลว่าหลงอุตลุต ดีที่มีเจ้าหน้าที่ผู้อารีนำไป แต่แล้วก็ยังผิดลิฟท์อยู่ดี คือไปอยู่ตรงจุดที่มีประตูเข้า แต่จะเข้าได้ต้องมี key card ผมจึงสรุปว่า ป้ายบอกทางของอาคารนี้แย่มาก สะท้อนการจัดการที่ไม่ดี
เรื่องป้ายบอกทางไม่ดีนี้ แม้คนที่ทำงานอยู่ในหน่วยงานที่ตั้งอยู่ภายในศูนย์ราชการก็บ่น แต่ไม่มีการปรับปรุงแก้ไข
ผู้ใหญ่ที่สำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดินบอกว่า กรมธนารักษ์ตั้งบริษัทดำเนินการศูนย์ราชการ หน่วยราชการต่างๆ มาเช่าพื้นที่ และจ่ายค่าบริการ ทำให้ผมสรุปว่า บริษัทของหน่วยราชการก็บริหารแย่เช่นนี้เอง และทำให้คิดว่า สตง. ตรวจสอบบริษัทของหน่วยราชการอย่างไร
ที่จริงตอนนั่งรอใต้ต้นไม้เทียมที่ล้านกว้าง ผมรู้สึกสบายมาก เพราะอากาศเย็น แต่ไม่รู้สึกสดชื่นเหมือนอยู่ใต้ต้นไม้จริง ไม่เหมือนไปนั่งที่จุฬาฯ หรือสถานที่ธรรมชาติอื่นๆ ผมชอบธรรมชาติมากกว่า
วิจารณ์ พานิช
๑๑ ม.ค. ๕๖
ไม่มีความเห็น