24. มุ่งหน้าสู่ลาสเวกัส (2)

เติมพลังให้รถยนต์แล้ว ก็ยังเหลือเติมพลังให้คน แต่ผู้ร่วมเดินทางทั้งสองยังไม่หิว ผมเองหากได้นั่งหลังพวงมาลัยความหิวจะไม่ค่อยปรากฏ แต่หากจอดในเวลาที่เกินเวลาทานข้าวปกติ จะหิวแบบชนิดที่เรียกว่ากินได้สารพัดอย่างที่ขวางหน้า

ถนนหมายเลข 134 ยังคงชื่อว่า Ventura Fwy ช่วงนี้มีรถค่อนข้างหนาแน่น จึงขับเร็วไม่ได้ คงขับไปเรื่อยๆ ถนนเรียบดีมาก เส้นถนนชัดเจน ส่วนใหญ่ผมจะอยู่เลนถัดจากเลนในสุด เพราะมีความรู้สึกสบายๆ ไม่เหมือนเลนในสุดที่ผมจะมีความกดดันว่าจะต้องขับหนีรถที่วิ่งตามหลัง หรือว่าต้องหลบให้เขา

"เข้าเลนในสิ เรามีสิทธิวิ่ง" คุณพี่ที่แสนดีบอกมาจากเบาะหลัง

พอดีช่วงนั้นเส้นถนนที่ขีดระหว่างเลนในสุดและเลนที่ผมกำลังใช้วิ่งเป็นเส้นประ เราสามารถเข้าไปในเลนในสุดซึ่งเป็นเลนพิเศษสำหรับรถที่มีคนนั่งสองคนขึ้นไปได้

ผมตามใจพี่สาว บังคับรถเข้าไปในเลนพิเศษ ซึ่งเขาเขียนไว้บนผิวจราจรว่า Pool only ซึ่งตอนแรกผมไม่อยากเข้าไป แต่พอเข้าไปวิ่งแล้ว รู้สึกขับสบาย เพราะรถไม่มากและรถที่วิ่งในเลนนี้ส่วนมากก็ขับดี เคารพกฏจราจร

รถวิ่งตามถนน 134 ไม่ไกล ราว 5 ไมล์ เราก็ข้ามแม่น้ำลอสแองเจลิส (Los Angeles River) แล้วเลียบไปตามแม่น้ำที่อยู่ซ้ายมือ ส่วนด้านขวาเป็นป่าโปร่งและมีภูเขาเตี้ยๆ ทราบภายหลังว่าเป็น Griffith Park พอพ้นป่าและเขาเตี้ยๆ เราก็ข้ามแม่น้ำลอสแองเจลิสอีกครั้ง คราวนี้สองฝั่งเป็นหมู่บ้านยาวตลอดหลายไมล์

ถนนสาย 134 ไม่ยาวนักเพราะไม่นานเราก็มาถึงถนนสาย 210 Foothill Fwy ที่มาจากทางเหนือบรรจบกันที่ Old Pasadena ผมขับฟอร์ดไปตามถนนสาย 210 ช่วงนี้ขับสบาย รถไม่มากถนนเรียบฝั่งละสี่เลน

</span>

"อีกประมาณ 30 ไมล์ เราจะแยกเข้าถนนหมายเลข 15 ไปทาง Barslow ช่วยดูทางด้วยนะ" ผมบอกภรรยาที่นั่งข้างๆ เธอพยักหน้ารับไม่พูดอะไร คงกำลังชื่นชมความงามของบ้านเรือนข้างทาง

จากนั้นออกจากถนนหมายเลข 210 ที่ Exit 64A เราก็เข้าสู่ถนนหมายเลข 15 Ontario Fwy ซึ่งเป็นถนนหลักจนถึงลาสเวกัส จากนี้ไปยังไงก็ไม่หลง

พอเข้าถนนหมายเลข 15 เพียงไม่ถึงสามไมล์ สองฝั่งถนนก็เป็นภูเขาหัวโล้นเพราะมีแต่หินและทราย พอพ้นเขาก็เป็นพื้นราบที่คราวนี้ถนนตรงมาก มองไปสุดสายตา นานๆ จะมีโค้งเล็กๆ สักครั้ง แต่ก็ยังมุ่งไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ

"เราแวะทานข้าวเช้าที่ Barslow ดีไหมครับ" ผมขอความเห็นผู้ร่วมเดินทาง ซึ่งก็ได้รับความเห็นชอบอย่างดี

เรามาถึง Barslow ประมาณเก้าโมง ผมหาทาง Exit ไปยังอาคารที่มีลักษณะเป็นร้านอาหาร โชคดีเราเห็นป้าย McDonald's อยู่ทางขวามือ ผมออกจากถนนหมายเลข 15 แวะลงไปทันที ที่จอดรถกว้างขวางมาก มีรถจอดอยู่เพียงสี่ห้าคัน ผมหาที่จอดห่างจากรถคันอื่นๆ เพื่อเปิดท้ายนั่งทานข้าวที่เตรียมมาจากบ้าน

หลังรถจอดสนิทผมลงจากรถเป็นคนแรก ไปเปิดประตูท้ายของฟอร์ด เพราะตอนนี้หิวมากแล้ว แต่ปรากฏว่าท้ายรถมีแต่กระเป๋าเสื้อผ้า และตะกร้าผลไม้ ซึ่งมีแอปเปิ้ล องุ่นและส้ม

"ข้าวเหนียว หมูทอดอยู่ไหนเล่า" ผมถามด้วยเสียงค่อนข้างดัง

"อ้าว..ไม่มีเหรอ" คุณพี่ที่แสนดีและภรรยาผมถามขึ้นเกือบพร้อมกัน

น้องสาวผมตื่นแต่เช้ามืด นึ่งข้าวเหนียวใส่กระติบ และทอดหมูกระเทียมใส่กล่องอย่างดี แล้วใส่ลงในตะกร้าวางไว้ที่โต๊ะอาหาร แต่พอขึ้นรถต่างคนต่างหยิบฉวยสัมภาระของตนเอง กลับลืมข้าวเหนียวหมูทอดเสียสนิท

อาหารเช้าวันนั้น เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจากไก่ทอด McDonald จิ้มน้ำจิ้มอะไรก็ไม่รู้ที่แสนจะจืดชืด

[คุณมะเดื่อ]

อเมริกามีข้าวเหนียวหมูทอดด้วย.....ทันสมัยจังเลยจ้ะ ... แต่ลืมเสียได้....เสียดายอ่ะ

[ลุงเทียน]

มีแทบทุกอย่างครับ ปลาร้าก็มีนะครับ แต่...ผมดันลืมเอาไปด้วยนี่นะซี

ขอบคุณที่มาแวะทักทายนะครับ