วัฒนธรรมการเรียนรู้ : การท่องจำสมัยเยาว์วัย

ความทรงจำในอดีตที่จำฝั่งใจ…เมื่อผมท่องจำเกิดขึ้น  

               ช่วงการเรียนในระดับชั้นประถมสี่ของผมครับ...ซึ่งบางครั้งคุณครูมอบไม้เรียวให้ผมแล้วมอบอำนาจให้เป็นครูสอนชั้น ป. สอง...ยังจำได้ว่า...ขณะยืนวาดรูปเครื่องบิน...เด็ก ๆส่งเสียงดัง...ผมใช้ไม้เรียวฟาดกระดานเสียงดัง...เด็ก ๆ ป. สอง...เงียบ...มองผมใหญ่เลยครับ ฮา ๆ เอิก ๆ

                  สำหรับกลอนที่ยังจำได้...เช่น...วิชาเหมือนสินค้า...อันมีค่าอยู่เมืองไกล...ต้องยากลำบากไป...จึงจะได้สินค้ามา...จงตั้งเอากายเจ้า...เป็นสำเภาอันโสภา...ความเพียรเป็นโยธา...แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ...นิ้วเป็นสายละยาง...สองเท้าต่างสมอใหญ่...ปากเป็นรายงานไป...อัธยาศัยเป็นเสบียง...

                  สติเป็นหางเสือถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง...ถือไว้อย่าให้เอียงตัดแล่นเลี่ยงพระคงคา...เอาใจเป็นร่องแก้ว...ส่องดูแถวแนวหินผา...เจ้าจงเอาหูตา...เป็นล้าต้าฟังดูลม...เอาใจเป็นปืนคม...ยิงระดมให้จมไป...จึงจะได้สินค้ามา...คือวิชาอันพิศมัย...จงหมั่นมั้นหมายใจ...อย่าได้คร้านการวิชา...

                      การท่องจำนี้...ไม่รู้นามผู้แต่งและไม่รู้ว่าจำถูกหรือผิด...แต่ก็จดจำไว้...บันทึกไว้เพื่อเกิดประโยชน์ต่อผู้สนใจ...ครับผม.