จดหมายถึงครู l ที่แท้หนูแค่ลืม

วันอังคาร  ที่ 6 พฤศจิกายน 2555

กราบสวัสดีค่ะครู

     วันนี้ตั้งใจจัดการเรื่องบัตรอะไรให้เรียบร้อยเจ้าค่ะ แล้วก็ปรับกับตนเองใหม่เรื่องบันทึกตอนเช้า ไม่ต้องเขียนให้คนอื่นอ่านละ เพราะแค่อ้าง ปรับไปทำกับตนเองจัดหาสมุดมาเขียน พอไปถึงที่ทำงานแง่วมีน้องมาให้มามห้สอนเพิ่มงานที่วางไว้ว่าจะทำลุยไม่ได้ ตอนบ่ายๆหนูไปทำใบขับขี่ และบัตรประชาชน เสร็จแล้วก็ไปทำ ATM ครูค่ะตอนที่ล้างหาสมุดธนาคารหนูเจอกระเป๋าตังค์ตนเองที่เบาะหลังข้างที่นั่งผู้โดยสาร รู้สึกดีใจแต่ก็อายที่ทำให้ใครๆเป็นห่วงและลำบากเพราะความขาดสติเผลอเรอของหนู แถมหนูก็ยังเสียเงินเสียเวลาในการทำบัตรต่างๆใหม่ แต่ก็น่าดีใจที่ยังไม่ได้หายไปไหน นี่เป็นบทเรียนอีกอย่าง ใครหลายๆคนพยายามเข้ามาช่วยหา แต่หนูปิดกั้นด้วยโทสะในใจที่ขุ่นว่า "หาหมดแล้ว"

ได้เรียนรู้ว่า "ปัญหาที่มีก็เพราะหนูเอง เห็นๆจะเลยเจ้าค่ะ เจ็บใจแบบจังเบอเร่อ ส่ง SMS แจ้งครู เพราคิดว่าครูคงจะประชุมเจ้าค่ะ แต่ก็ดีใจรู้สึกขอบพระคุณครูที่เมตตาและให้กำลังใจ ได้เรียนบทเรียนนี้"

กลับมาบ้านจัดแจงซักผ้าต่อที่ทำค้างไว้ บางชิ้นเลือกที่จะแช่ก่อนเพราะมีกลิ่นชัดเจนเจ้าค่ะ รวมถึงนั่งเอาเสื้อผ้าที่ไม่ใช้ออกจากตู้เอาไปบริจาคอย่างที่ครูแนะนำ ขนาดโละไปหลายที เอาเข้าจริงๆก็มีหลายชิ้นที่ไม่ถูกหยิบใช้ แต่ก็รู้สึกหวงเจ้าค่ะ 

หนูเพลินกับงานในบ้านออกมาที่รถเห็นครูโทรมา ตอนเกือบสองทุ่ม แต่เห็นก็ดึกแล้ว กราบขอขมาที่ทิ้งโทรศัพท์ในรถเจ้าค่ะ

ครูย้ำกับหนูว่า "อย่าพยามแต่ปาก ให้ลงมือทำ"

กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ