ความอยากที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้
เมื่อคนเรามีความอยากมากกว่าสิ่งที่ร่างกายต้องการนั่นก็คือ ความโลภโมโทสัน
ความอยากที่มากเกินความจำเป็นนั้นอาจนำพามาซึ่งหายนะอย่างไม่ทันรู้ตัว
ความอยากทำให้ร่างกายแปรปรวน เพราะจิตใจมีผลต่อร่างกาย
เมื่อจิตใจสะสมเชื้อโรคแห่งความโสมมแห่งจิตใจก็นำมาซึ่งร่างกายที่เน่าเปื่อยพุพองสยองเกล้าอย่างหาที่สุดมิได้เช่นชนชาติขอมโบราณเคยประสบพบพานมาเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว
ที่หลายคนต่างเรียกมันว่าโรคห่า ตายกันยกหมู่บ้านแท้จริงมันก็ล้วนแต่มาจากความอยากอันเกินพอดีของคนเรามนุษย์อุจจาระเหม็นนี้เอง
ความอยากที่เกินพอดีนั้น แสดงออกทางความผิดปกติของระดับฮอร์โมนในร่างกายมนุษย์ เพราะความเสื่อมทรามแห่งจิตใจนั้นเป็นบ่อเกิดแห่งปัญหาทั้งปวง
ความไม่รู้จักพอนำมาซึ่งความเจ็บป่วยทางร่างกายนั่นก็คือ วิถีทางแห่งการปลดปล่อยความชั่วร้ายในจิตใจของมนุษย์ส่งผ่านสู่สายตาชาวโลกทั้งปวงให้รับรู้ว่าความชั่วร้ายของคนเราก็ไม่แตกต่างไปจากหน้าตาที่เปลี่ยนไปจนน่ากลัว
เมื่อจิตใจชั่วร้าย ร่างกายรูปลักษณ์ภายนอกก็ย่อมต้องแปรเปลี่ยนไปตามกัน
หากแม้นสิ่งนี้ดูเหมือนกับโรคติดต่อ แต่แท้จริงแล้วเป็นโรคส่วนบุคคล
แต่ก็เพราะความเลวทรามในจิตใจของมนุษย์แต่ละคนที่เป็นโรคร้ายนี้ก็ย่อมต้องมีระดับความผิดปกติทางจิตไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน จึงทำให้แสดงอาการต่าง ๆ ที่คล้ายคลึงกัน
แล้วการปรับระดับฮอร์โมนในผู้ที่รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีเขาจะทำกันอย่างไรเล่า
บางผู้ก็แนะให้เข้าไปอยู่ในถ้ำเพื่อปฏิบัติกรรมฐานเพื่อข่มจิตให้เกิดเป็นสมาธิก็พอทำเนาอาการได้บ้าง
แต่บางคนก็แนะนำให้เดินป่าเข้าธุดงค์ปลีกวิเวกเป็นชั่วครั้งคราวหากไม่พอที่จะหลีกลี้หนีหน้าไปเสียคราวละนาน ๆ
การบำบัดด้วยวิถีทางธรรมชาติย่อมเป็นทางดีแก่ผู้ที่รักตัวเอง หากใครยังหลงมัวเมาในลาภยศสรรเสริญ ก็ยากที่จะหลีกลี้หนีหายนะในครั้งนี้ของตนได้ทันท่วงที
ความอยากที่เกินพอดีนำหายนะมาสู่ตน เนื่องด้วยจิตใจที่เลวทรามนำปัญหาทางร่างกายหาให้อย่างไม่หยุดหย่อน หากก็มีทางแก้ไขหากผู้นั้นยังพอจะเห็นทางสว่างแห่งพระธรรมชาติที่มีอย่างดาษดื่นในผืนพิภพนี้
หากแต่ก็ขึ้นอยู่กับเวรและกรรมที่ทำมาว่า จะสามารถลบเลือนอคติทางใจที่มีต่อตนเองและผู้อื่นจนสามารถเห็นทางเหล่านั้นได้หรือไม่ก็เท่านั้นเอง
สรรพสิ่งย่อมมีหนทางแก้ไข ขึ้นอยู่ที่ใจของเราท่านว่าจะสลัดความโลภแล้วหันหน้าเข้าหาธรรมดาแห่งชีวิตได้สักเพียงไหน
คำตอบอยู่ที่ตัวท่านเอง ใจของท่านเป็นตัวกำหนด
หากแม้นอาตมาจะบอกให้ท่านเดินกลางฟูกพรมที่แสนนุ่ม แต่ท่านก็หาได้ปรารถนาจะเดินไปสู่เส้นทางนั้นแล้วไซร้ ใครจะไปบังคับตัวท่านได้
การกลับคืนสู่สามัญกายเป็นวิถีทางเดียวที่จะพอรักษาใจและกายของท่านให้เป็นสุขสงบได้
การกลับคืนสู่วิถีทางแห่งพระธรรมชาติคือทางสงบและสันติที่ก่อเกิดแก่ใจของท่านเอง
การเดินกลางสายฝนนอกจากจะชุ่มฉ่ำหัวใจแล้วมันยิ่งทำให้เราแข็งแกร่งยิ่งขึ้น หากเราเดินด้วยความมั่่นคงแห่งสติเป็นฐานที่ตั้งยึดเหนี่ยวเกาะกุมหัวใจของท่านไว้จงแน่น
เส้นชัยเหล่านั้นก็หาได้ไกลเกินเอื้อมเกินฝั่งฝันแม้แต่เพียงน้อยนิดเดียว
ความรักในตัวเองจะเป็นสิ่งที่ท่านพอจะยึดไว้เป็นชัยได้ส่วนหนึ่ง เพราะการเดินทางเส้นนี้มันช่างยากเย็นเหลือคณา แต่หากเรามีความรักในตนเองอย่างแท้จริงแล้วไซร้ ต่อให้บุกน้ำลุยโคลนหรือทำการที่ผิดแปลกจากคนอื่นทั่วไปเราก็สามารถจะทำได้อย่างไม่ยากเย็นเนื่องด้วยก็เพราะเรารู้สึกรักตัวเองเป็นที่สุด
แต่หากท่านไม่รักตนเอง ท่านก็จะปล่อยตัวปล่อยใจไปในสายธารแห่งโลกียะมิสิ้นสุด หากแม้นเส้นทางที่ยากเย็นก็จะยิ่งยากเพราะท่านหาได้รักตนเองนี่นา
ต่อให้ทำเรื่องง่าย ๆ ก็ไม่อยากจะทำ อย่าหวังให้เรื่องที่ฝืนใจทนทำเพื่อตัวเองก็ไม่อาจจะทำได้เป็นแน่
สิ่งที่ข้าพเจ้าจะบอกก็คือการที่เราต้องฝืนใจทำในสิ่งที่น่าอดสูเพื่อตัวเองมันช่างยากเย็นหากแม้นเราไม่มีความจริงใจให้แก่ใคร แม้แต่ตัวเองก็หามีไม่ ก็ขอจงเดินไปสู่ขุมนรกกับคนหมู่มากเหล่านั้นเถิด 555
ความสุขย่อมไม่เกิดกับตัวท่าน เพราะท่านหาได้รักตัวเองอย่างแท้จริงเป็นประการสำคัญ
สิ่งที่พวกท่านกำลังทำกันอยู่มันคือความสุขที่ฉาบฉวยเพียงชั่วคราวชั่วครู่ก็มลายหายสิ้นไปดั่งเมฆหมอกยามเช้าตรู่
เมื่อตะวันสายโด่งขึ้นมาความสุขย่อมต้องจางหายไปจนหมดสิ้น
แล้วข้าพเจ้าจะรู้สึกกลัวหรือไม่ที่ต้องเดินทางสายนี้อย่างโดดเดี่ยว
555 ย่อมต้องมีบ้าง แต่ก็คงไม่นาน เพราะข้าพเจ้ารู้สึกรักตัวเองอย่างใดเล่า ข้าพเจ้าคงจะรักคนอื่นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าที่ข้าพเจ้าเข้าใจความรู้สึกของตัวเองอย่างแท้จริง
ความรักตัวเองของข้าพเจ้าก็คือการเดินทางอย่างสันโดษแต่ก็ไม่ได้ไปโดยลำพัง ข้าพเจ้าก็คงจะหวังให้ใครหลาย ๆ คนได้เดินติดตามกันไปด้วยจนสุดฝั่งฝันของข้าพเจ้าเป็นแน่แท้
ความเห็น (1)
ความอยาก ๆๆๆๆๆ ทำให้ไม่พอสะกที นะคะ
ขอบคุณค่ะ