นิราศภูเรือ ...เขียนเมื่อธันวาคม ๒๕๔๗

		อ.อรรถพล สุวรรณโชติ อ.ภาทิพ ศรีสุทธิ์

	นิราศลาแรมเรือนเหมือนปีก่อน
เก้าธันวาสี่เจ็ดระเห็จจร	ร่วมเร่ร่อนกับ "สังคม"สมใจจินต์
อ้อย โอ อรรถ จุ๋ม จิ วิสุทธ ฐา	ส่อย สุดา ปุ๊ย เพียง เคียงโผผิน
สู่ภูเรือรับหนาวเคล้าลมริน	ณ แดนดินถิ่นเลยมิเคยมา
เจ็ดวันหลายดวงใจจำใจจาก	ลูกขอฝากดวงใจให้รักษา
"พ่อ ส.ธ." "ครูลำยอง" ครองศรัทธา	คุ้มกายาคนไกลคุ้มใจเธอ
ถึงท่าข้ามข้ามท่าต้องลาก่อน	จิตอาวรณ์ยังพร่ำสม่ำเสมอ
แม่ตาปีอิปันนั้นยังเจอ	อย่าให้เก้อขื่นขมด้วยลมลวง
ถึงละแมเฝ้าชะแง้แต่แลมะ	เคยคิดจะสละพุทธที่สุดหวง
เข้าสุหนัดตัดสวะมะเคยทวง	ยังหวงห่วงของรักจักน้อยใจ
ถึงหลังสวนหวนคะนึงถึงมวลมิตร	เคยมอบจิตเจือมาคราสดใส
ทั้งมังคุดทุเรียนแวะเวียนไป	หากวันนี้เหงาใจไม่เจอะเจอ
ถึง"ตะโก"คิดถึงโกผู้โก้เก่ง	โกสั่งเร่งทุกงานที่ท่านเสนอ
ฝ่ายกลุ่มงานขมีขมันทุกท่าน-เธอ	คอยชะเง้อห่วงหาแต่อาโก
ถึง"สวี"ถิ่นเกิดประเสริฐนัก	ฝากข้อความถามทักแม่อักโข
ด้วยเย็นย่ำคงพึมพำแต่พุทโธ	อยากจะโผหยอกล้อให้ท้อใจ
เข้าเขตเมืองชุมพรตอนมุ้งมิ้ง	กอดหมอนอิงแทนคุณจะอุ่นไหม
ขอพรพระคุ้มครองปกผองภัย	และส่งใจมาในหมอนตอนนิทรา
คุณสาหร่าย หมายลิ้มชิมอาหาร	หลายรายการมุ่งมาดปรารถนา
ซาละเปาทับหลีเขาตีตรา	กะเพาะปลากาแฟแหมเชิญชวน
ผ่านทับสะแกแปลศัพท์ทับซะแก่	แสลงแท้ อ.อรรถ ถนัดผวน
ดูCD"คนเห็นผี" มีครางครวญ	ร้องไห้หวนวี้ดว้ายใกล้เที่ยงคืน
เพชรบุรี-วงแหวนรอบนอก บอกทางผ่าน	มิอาจนอนฝันหวานด้วยขมขื่น
เมื่อแข้งเข่าเข็ดแขนแสนกล้ำกลืน	มาสดชื่นยามเช้าเข้าอุทยาน ฯ
ต่างกราบไหว้ร่ายมนตร์บนเจ้าพ่อ	สมหวังหนตามจิตอธิษฐาน
"พ่อศรีเทพ"พระองค์จงประทาน	ให้ "อ.เพียง" พบพานเพียงรักแท้
ไก่บัวตองลองลิ้มชิมรสแซ่บ	ข้าวเหนียวแนบไก่ย่างต่างบอกแน่
อีกส้มตำแครอทซดกาแฟ	พออิ่มแปล้จุดหมายไร่กำนันจุล
เข้าที่พักนามก้องของ โฆษิต	เพื่อนสนิทจองไว้ได้อบอุ่น
ขึ้นรถเล็กยิ้มเกลื่อนเหมือนเคยคุ้น	ด้วยใบบุญ พี่ติ๋ม อิ่มไมตรี
พระตำหนักเขาค้อของพ่อหลวง	ไทยทั้งปวงชื่นชมสมศักดิ์ศรี
ต่างซาบซึ้งถึงพระบารมี	แล้วเร็วรี่ถ่ายภาพอาบรอยยิ้ม

สี่แยกรื่นฤดีมีอาหาร	รับประทานผัดผักตักเต็มอิ่ม
บร็อคโคลี่มากมายให้ได้ชิม	ดุกย่างจิ้มน้ำแจ่วแล้วจากลา
หอสมุดนานาชาติดั่งวาดไว้	เจดีย์ใหญ่สวยหรูดูสง่า
กุหลาบงามหนามคมชมงามตา	หากใครมาก้าวล้ำจะลำเค็ญ

อนุสรณ์รบสู้อยู่เขาค้อ	อนุสรณ์ส่อรอยร้าวเศร้าเมื่อเห็น
ไทยฆ่าไทยนานเนิ่มเกินจำเป็น	กว่าไทยเย็นหย่อมหญ้าทาเลือดนอง

ถึงพระธาตุกาญจนาฯ คนคลาคล่ำ	พุทธธรรมนำใจไทยทั้งผอง
จุดเทียนธูปอธิษฐานพระธาตุทอง	บ้างลั่นฆ้องตีระฆังทั้ง จุ๋ม จี

ถึงน้ำตกศรีดิษฐ์ติดเย็นย่ำ	หวั่นกลัวค่ำสิ้นแสงสุรีย์ศรี
จึงจำใจอำลา ค้อคีรี	เวลามีวันหน้าค่อยมาเยือน

 

ที่โฆษิตข้าวห่อรอเรารับ	หอมกลิ่นกับกะเพราะไก่ไม่อิดเอื้อน
เพื่อพี่ติ๋มเผื่อแผ่แก่ผู้เยือน	ไม่แชเชือนเปิดกล่องเข้าห้องทาน

ชวนพี่อรรถนัดย่องท่องคืนค่ำ	มาดื่มด่ำครื้นเครงกับเพลงหวาน
ย้อนวันเกิดน้องเพียงแต่วันวาน	นักร้องขานไพเราะน้ำเซาะทราย

ครั้นรุ่งเช้ารับไมตรีจากพี่แป๊ว	มอบไมตรีอีกแล้วทั้งเช้าสาย
ทั้งกับข้าวกาแฟแผ่เรียงราย	อิ่มสบายเกินพอขอขอบคุณ

 

ซื้อมะขามถามหานาฬิกาหาย	เพราะวุ่นวายการต่อขออุดหนุน
ทั้งซ้ายขวาเลือกสรรกันชุลมุน	"โอ" พาวุ่นสูญค่า นากา แพง
ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารถ	เราจึงอดเหล่พงพีดูสีแสง
ขอยาลมแตะลิ้นก่อนสิ้นแรง	ความแข็งแกร่งลับลาพาเซซุน
ลาเมืองมะขามตามหนาวราวลุ่มหลง	ด่านซ้ายตรงชิมไวน์ไร่องุ่น
ชาโตเดอเลยแตะลิ้นกลิ่นละมุน	แต่ต้นทุนสูงค่ากว่าซื้อไป

 

พระธาตุศรีสองรักมีรักสอง	นามนั้นพ้องเป็นตำนานเขาขานไข
เป็นเรื่องรักสองด้าวคนลาวไทย	นครใหญ่สองฝั่งโขงโยงสัมพันธ์
ถนนสายดอกไม้มีหลายดอก	เด็กบ้านนอกตื่นตาดูน่าขัน
ต้นคริสต์มาสขาวแดงแข่งสีกัน	สุดาพลันตั้งท่าหน้าอำเภอ

เข้าพักไร่สโรชาพานอนเต็นท์	ดูดาวเด่นเยี่ยมฟ้ามาเสนอ
หนาวลมหนาวหนาวใจให้ละเมอ	เพียงพร่ำเพ้อทวงหาสัญญาใจ
ขึ้นภูเรือก่อนเช้าช่างหนาวนัก	ขาดคนรักแอบอิงยิ่งหนาวใหญ่
เขาเดินเรียงเคียงแอบแนบคู่ไป	แต่เราไร้คู่เคียงเพียงคนเดียว
ผาโหล่นน้อยคอยหาสุดาหลง	พาเดินดงเช้าตรู่ดูหวาดเสียว
ถึงศาลาพาดุ่มเพียงกลุ่มเดียว	หวั่นงูเงี้ยวกัดฉกอกระรัว
ทะเลลมข่มฟ้ายิ่งพาหนาว	สนกรูกราวพรูพร่างกลางฟ้าหลัว
ดาวกระจ่างกลางฟ้าที่มืดมัว	แต่ใจตัวมิกระจ่างอย่างดวงดาว

รอรับแสงสุรีย์แต้มสีฟ้า	สีทองทาทาบสนบนภูหนาว
ไข่แดงโผล่โชว์แสงแต่งฟ้าพราว	คนเหยียดยาวถ่ายรูปจูบฟากฟ้า
ภูเรือสูงเสียดฟ้าหมอกคลาเคล้า	คนยังเฝ้ารอสุรีย์ที่สูงกว่า
เฉกเช่นชนสูงต่ำเป็นธรรมดา	อย่าคิดค่าประมาณตนจนลืมตัว
เรือมนุษย์สุดคะเนมีเหหัน	อาจพลิกผันจนมีดีหรือชั่ว
ทะเลโหมโถมถลาจนน่ากลัว	ฟ้าสลัวหลังคลื่นก็ชื่นใจ
ลาภูเรือใช่ว่าจะลาลับ	รอภูเรือต้อนรับกลับมาใหม่
มีคู่คิดชิดแนบแอบอุ่นไอ	อวดภูไพรแข่งดาวรับหนาวเอย

[ภาทิพ]

ขอบคุณสำหรับดอกไม้ที่มอบมาค่ะ