มีแผนที่ชีวิตก็เดินทางได้

การเดินทางไม่ได้ยุ่งยากอย่างที่คิดเพียงมีแผน(ที่)ในใจเราก็เริ่มออกเดินทางกันแล้ว ปีนี้ฝนฟ้ามากหน้าหลายตาต่างแย่งพื้นที่กัน รวมถึงที่ที่เราจะไป ไปเดินทางไกลจากกรุงเทพมหานครไม่มากนัก แต่เป็นการเดินทางไกลที่ใกล้ชิดกับความเป็นไปของชีวิตมากขึ้น อันนี้รวมถึงเราได้เรียนรู้เพิ่มมากขึ้นด้วยนะ

 

อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี

เด็กมีผ้าผูกคอลูกเสือยุวกาชาดเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกให้รู้ "เป็นเด็กมีเจ้าของ" เราเว้นการเดินทางมาที่นี่ ร่วมปีเศษ เพราะเหตุการณ์น้ำท่วม ทำให้หลายเรื่องต้องเปลี่ยนแปลงไป 

เด็กๆ ตื่นเต้นกับนกกระยางขาวที่บินเรื่ยผิวน้ำสีขาวพราว น้ำยังคงอยู่กลางทุ่งแทนทุ่งข้าวสีเขียว ก็อย่างว่านั่นแหล่ะน้ำคงท่วมเป็นปกติสำหรับชีวิตเรา ปีนี่เราจะอดเห็นท้องนาสีเขียวขจี

แต่ใช่แผนที่จะถูกหุบลง แต่มันยิ่งกระตุ้นให้อยากรู้ว่า ก่อนหน้านี้ท้องนาสีเขียวขจีอยู่อย่างไร ในภาวะของน้ำมาก

 

ภาคเช้าเราเรียนรู้เรื่องของ บ้านทรงไทย และวิถีของคนไทยที่อยู่ชิดใกล้ท้องน้ำ ครูธานี เจ้าของบ้านเล่าให้เราฟังว่า เราก็อยู่กันบนเรือนนั่นแหล่ะ เด็กๆ ตื่นเต้นที่รู้ว่าน้ำท่วมสูงเพียงไหน และคนยังอยู่กันได้อย่างกลมกลืน

กลยุทธของไทยก็ไม่แพ้ชาติิอื่น เพียงแต่เราจะยอมมองเห็นหรือเปล่าเท่านั้นเอง ครูธานีตอบคำถามเด็กๆ ที่ว่าทำไมเราต้องปลูกบ้านทรงนี้ ทำไมหลังคาถึงเป็นลักษณะเช่นนี้ แล้วทำไมถึงต้องสร้างเรือนหลายหลังต่อกัน เด็กๆ ฟังเหตุและผลของมันอย่างเข้าใจ (ตามประสาเด็กเมือง)

น้ำท่วมได้มันก็มีวันลดได้ เครื่องมือทำนาหลายชิ้นเสียหายไปหลังน้ำท่วม แต่ก็ยังคงรักษาไว้ และปรับปรุงใหม่หลายอย่าง ถูกอย่างก็ขึ้นอยู่ที่ว่า เราจะอยากดำรงอยู่เช่นไร

 

และนี่คือห้องเรียนของเรา

และนี่คือแบบเรียนของเรา

 

บทเรียนถูกออกแบบให้เหมาะกับกาลปัจจุบันเสมอ หลักสูตรเร่งรัดที่ รัดรึงการศึกษาของเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน บางครั้งก็ทำได้แค่เด็กอ้วนๆ หลายคนได้เด็กสุขจิตเสื่อมมีมากโข แต่ที่เราตั้งมั่นจะให้เด็กเป็น เด็กมีเมื่อจบการศึกษามันอ่านหล่นออกไปจากแผนที่ เมื่อทุกอย่างป้อนเข้าโรงงานการศึกษาของเรา

 

เรื่องเดินทางไกลยังไม่จบค่ะ ..เราก้าวช้าแต่ทว่ามั่นคงดีกว่าไหม