มนุษย์เราเอย เกิดมาทำไม นิพพานมีสุขอยู่ไยมิไป ตัณหาหน่วงหนัก หน่วงชักหน่วงไว้ฉันไปมิได้ ตัณหาผูกพัน ห่วงนั้นพันผูกห่วงลูกห่วงหลาน ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร จงสละเสียเถิดจะได้ไปนิพพาน ข้ามพ้นภพสาม ยามหนุ่มสาวน้อยหน้าตาแช่มช้อย งามแล้วทุกประการ แก่เฒ่าหนังยานแต่ล้วนเครื่องเหม็น เอ็นใหญ่เก้าร้อย เอ็นน้อยเก้าพันมันมาทำเข็ญใจ ให้ร้อนให้เย็น เมื่อยขบทั้งตัวขนคิ้วก็ขาว นัยน์ตาก็มัว เส้นผมบนหัวดำแล้วกลับหงอก หน้าตาเว้าวอก ดูหน้าบัดสีจะลุกก็โอย จะนั่งก็โอย เหมือนดอกไม้โรยไม่มีเกสร จะเข้าที่นอน พึงสอนภาวนาพระอนิจจัง พระอนัตตา เราท่านเกิดมารังแต่จะตาย ผู้ดีเข็ญใจ ก็ตายเหมือนกันเงินทองทั้งนั้น มิติดตัวเรา ตายไปเป็นผีลูกเมียผัวรัก เขาชักหน้าหนี เขาเหม็นซากผีเปื่อยเน่าพุพอง หมู่ญาติพี่น้อง เขาหามเอาไปเขาวางลงไว้ เขานั่งร้องไห้ แล้วกลับคืนมาอยู่แต่ผู้เดียว ป่าไม้ชายเขียว เหลียวไม่เห็นใครเห็นแต่ฝูงแร้ง เห็นแต่ฝูงกา เห็นแต่ฝูงหมายื้อแย่งกันกิน ดูน่าสมเพช กระดูกกูเอ๋ยเรี่ยรายแผ่นดิน แร้งกาหมากิน เอาเป็นอาหารเที่ยงคืนสงัด ตื่นขึ้นมินาน ไม่เห็นลูกหลานพี่น้องเผ่าพันธุ์ เห็นแต่นกเค้า จับเจ่าเรียงกันเห็นแต่นกแสก ร้องแรกแหกขวัญ เห็นแต่ฝูงผีร้องไห้หากัน มนุษย์เราเอ๋ย อย่าหลงกันเลยไม่มีแก่นสาร อุตส่าห์ทำบุญ ค้ำจุนเอาไว้จะได้ไปสวรรค์ จะได้ทันพระเจ้า จะได้เข้าพระนิพพานอะหัง วันทามิ สัพพะโส อะหัง วันทามิ นิพพานะปัจจะโย โหตุ ฯ |
เกิด แก่ เจ็บ ตาย หรือ ยุบหนอ พองหนอ เฮ้อ!เหนื่อยหัวใจค่ะพี่สาวระยะนี้ ส่วนงานพอทนเพราะเป็นงานเดิมๆที่เราคุ้นเคยค่ะ พี่สาวสบายดีนะคะรักษาสุขภาพด้วย หายไปนานเลยค่ะ
..มาสาธุ..เจ้าค่ะ..ยายธี
ขอบคุณนะครับ...กับบทกลอนแห่งชีวิตมนุษย์ครับ