1ตุลาคม 2555 ครบรอบ1ปี ยังจำความรู้สึกในวัน 1 ตุลาคม 2554 เป็นวันที่โดดเดี่ยวมาก กลัวมากเพราะณ เวลานั้นไม่มีอะไรที่จะกังวล
เสบียงค่ะ
และน่ากลัวเท่าเรื่องของน้ำ บ้านอยู่นนท์กลัวมาก ไหนจะห่วงบ้าน ไหนจะห่วงรถ ทั้งบ้านมีแค่2 ชีวิตเท่านั้น คือเรากับแม่บ้าน นอนไม่หลับกังวล คิดถึง สามีมาก..
......ถ้าวันนี้ยังมีเขาอยู่เราคงยืนสู้ดูโลกอย่างทรนง ปัญหาใดๆไม่เคยพวายพวง เรื่องราวใหญ่ก็เล็กลงสองเราช่วยกันคลี่คลาย ...แต่วันนี้ไม่มีเขาอยู่เราจึงยืนสู้ดูโลกอยู่เพียงเดียวดาย เหมือนคนเดินหลงทางกลางทะเลทราย ซอกซอนหอบสังขารไปทิศทางใดใดจุดหมายไม่มี....บุญเราสร้างร่วมกันมาน้อยนักเพราะเคราะห์กรรมนำชักต้องจากกันชั่วชีวี...
......ใช่เลยความรู้สึก อารมณ์เหมือนเนื้อเพลงนั้นเลยเป็นเวลา2-3เดือน..แต่ก็รอดมาได้(ปีนี้และปีไหนๆอย่ามานะ)..จากนั้นก็อยู่กับสิ่งที่ชอบ ...ประเมินโรงเรียนในฝันที่ชอบ...
ร้านหนังสือ อ่านหนังสืออิงประวัติศาสตร์ที่ชอบ..
เล่นกีฬาGolfที่ชอบ..ไปร้านอัญมณีที่ชอบและก็เป็นหุ้นส่วนเรียกว่าทั้งผู้เสพและผู้ขาย(เพชร)
ขอบคุณเพื่อนๆที่เป็นสมาชิก..สอนค่ะขอบคุณผศ.อดุลย์ ให้ช่วยสอนที่รามฯชอบมากต้องศึกษาค้นคว้า..ดีจัง..และชินแล้วแม้ไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบก็มีความสุขกับความจริงของชีวิตในวันนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ... อาจารย์เป็นคนที่เข้มแข็งจริงๆกับการใช้ชีวิตจริงๆ ขอนำชีวิตการทำงานและการดำรงชีวิตของอาจารย์มาเป็นแรงใจในการทำงานต่อไปนะคะ