R2R คือ ธัมมะวิจะยะ ๑ ในธรรมแห่งการรู้แจ้ง

หลวงปู่...เมตตาชี้ให้เห็นย้ำลงไปว่า "โพชฌงค์ ๗ คือ ธรรมะแห่งการนำไปสู่การรู้แจ้ง...R2R เป็นหนึ่งในนั้น"

สองวันมานี้ที่ได้มีโอกาสพิจารณาและขัดเกลาใจตนเอง

หลังจากเดินทางเพื่อนำพาแนวทางการพิจารณาอันเป็นทุกข์ในชีวิตทำงานของผู้คน เพื่อนำไปสู่การเกิดปัญญาอย่างกระจ่างมากขึ้นต่อการแก้ไขปัญหาหรือทุกข์แห่งการงานที่เกิดขึ้นนั้น

ตั้งแต่เสร็จสิ้นภาระที่มาจากการร่ำเรียนในปี ๒๕๔๘ ข้าพเจ้าก็กลับมาทำงานเต็มตัวในที่ทำงานใกล้บ้าน อย่างมีเป้าหมาย ... และมั่นคงต่อเป้าหมายตนเอง (๒.ใคร่ครวญธรรมกับชีวิตแห่งการงาน)

พร้อมกับ...ใคร่ครวญในตนเองว่า...

จะสามารถฝึกฝนตนเองเพื่อทำประโยชน์ต่อผู้คนได้อย่างไรให้เหมาะสมกับการใช้เวลาหลวงไปเรียนและการตอบแทนผู้คนมากมายที่เกื้อกูลให้เราได้เรียนหนังสือ

เป็นโอกาส...แห่งการตั้งเจตนารมย์

เมื่อได้รับการแบ่งปันโอกาสจากอาจารย์ผู้ใหญ่หลายท่านที่ดึงตัวไปช่วยการทำงานขับเคลื่อน R2R ประเทศไทย อันเป็นหนทางที่นำพาผู้คนไปสู่ปัญญาและความสุข

โดยเฉพาะตามโจทย์ที่เรียกว่า "Happiness R2R"

หลายปี...ผ่านไปได้รับแรงกระแทกอย่างมากมายทั้งที่เป็นการขัดขวางและการเกื้อกูล การเห็นคุณค่าและการไม่เห็นคุณค่า...สองขั้วด้านบวก-ลบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ข้าพเจ้าย่อท้อ เพราะเชื่อว่า ... คนเรานั้นสามารถทำงานได้อย่างมีความสุขได้ท่ามกลางกระแสแห่งความรุมเร้าที่เกิดขึ้นในการทำงาน หากว่า บุคคลนั้นมี "ปัญญาและมีหัวใจที่อ่อนโยน"

ดั่งที่ได้มีโอกาสบอกต่อเครือข่าย R2R เสมอ ดั่งที่ Su Chi ได้บันทึกเผยแพร่ต่อว่า...

...เวลารักษาคนไข้ให้อธิษฐานจิตว่าขอให้เราเกิดปัญญาและจิตใจที่อ่อนโยน...คำสอนจาก อ.กระปุ๋ม (ดร.นิภาพร) ขอนำไปใช้น๊าค๊าอาจารย์..ช๊อบชอบ 

บางครั้ง...

เราเกิดปัญญาก็จริงแต่ใจไม่อ่อนโยน ... ศานติก็ยากเกิดขึ้น ความรุ่มร้อนก็ยังคงจะมีอยู่...

ในความไม่ย่อท้อ...ต่ออุปสรรคทั้งปวง ปีนี้เข้าสู่ปีที่ ๗ และจะครบเจ็ดปีเต็มในอีกไม่กี่วัน ทำให้จิตใจของข้าพเจ้าเติบโตอย่างมาก

และสองวันที่ผ่านมานี้

ข้าพเจ้ามีโอกาสได้ฟังธรรมะอันลึกซึ้งของพ่อแม่ครูบาอาจารย์

"R2R ที่กะปุ๋มไปช่วยเขานั่นน่ะ ... คือ ธัมมะวิจะยะอันเป็นธรรมบทหนึ่งในโพชฌงค์ ๗ ที่ทำให้ผู้คนเกิดปัญญารู้แจ้ง"

หลายๆ ครั้งที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์ ท่านมักแนะนำข้าพเจ้าต่อบุคคลอื่นว่า "ไปบรรยายธรรม" แต่ในสองวันนี้ท่านชี้ชัดลงไปในบทธรรมอันประเสริฐที่พระพุทธองค์ท่านตรัสรู้

และสิ่งที่ซาบซึ้งใจมาก...คือ

พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านเทศน์เสริมในเรื่องพระโพธิจิตที่เปี่ยมด้วยความอดทน ... แม้ตนเองลำบากก็ยังอดทน เพื่อนำสิ่งที่ตนเองรู้แล้วไปบอกให้ผู้อื่นได้รู้ด้วย

"อดทน"...

คือ บทธรรมที่ลึกซึ้งมากของการใช้ชีวิต

อดทนต่อความทุกข์และสุขที่มันผลุดขึ้นมาบีบคั้น ในทุกๆ สภาวะ

และวันนี้...ข้าพเจ้าก็ได้รับโจทย์มาอีกหนึ่งบทให้ได้พิจารณาใคร่ครวญภายใต้ความเมตตาและกรุณา ที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านชี้ลงไป

...

๑๕-๑๖ กันยายน พ.ศ.๒๕๕๕

 

[วิริยะหนอ]

ขอขอบคุณ คำเตือนดีๆ "ปัญญาและหัวใจที่อ่อนโยน" ต้องฝึกฝนกันอีก ๆ