ขาย ให้ได้กำไรเด้อ

ได้ กำ กำไรจริงๆ

      เช้านี้บ้านนอกของเราจะมีงานที  การแข่งขัน หรืองานวัด งานโรงเรียน  รู้สึกมัน(มีชีวิตชีวา ?)สดใสไปหมด ด้วยความที่เราจะเห็นแม่ค้ามากมายหลายคนมาขายของ  เราต้องได้กินขนมแน่ๆ อย่างน้อยแม่ต้องให้ตังค์ สลึงหนึ่งหล่ะ แล้วเราก็จะไปรวมกับเพื่อนๆซื้อขนมมาแบ่งกันกิน

    "อีหล่าไปขายขนมให้เอื้อยแน่ะ ถ้าได้กำไรหลายเอื้อยสิให่ อิหล่า ค่าไปขายให่'

   ' แซ้บ แซ่บ  อิหล่าไปหาบขายเอื้อยกะสิซอยแม่ขายทางพี้ สองถาดนี่ ต้องขายให้ได้ สี่สิบบาทเด้อ  อันนี้คือทึนเด้อนาง อย่าฟ้าวแถมเพิ่นเด้อ มันสิขาดทึน(ขาดทุน)"

 สารพัดที่พี่สาวคนโตจะสาธยายให้ฟัง เราได้แต่พยักหน้าหงึกงัก ด้วยความรักพี่ เขาใช้อะไรทำโม้ด เพราะพี่สาวคนนี้นานๆกลับมาเยี่ยมบ้านที

    ครอบครัวเรายากจนยอมรับว่า พ่อเป็นครูน้อย เงินเดือนก็น้อย วันๆต้องมีค่าใช้จ่าย ลำพังเงินเดือนพ่อก็ไม่พอใช้ ถ้าหาก ปู่กับย่าป่วย ก็ต้องไปดูแล

     สภาพแม่ที่ทำอะไรทุกอย่างเป็นเงินเป็นทอง ทั้งทำขนมหาบไปตามหมู่บ้าน หรือขายตามงานโรงเรียน งานวัด หน้านาแม่ก็ตื่นแต่เช้า นึ่งข้าวเหนียว ทำกับข้าว อย่างมากก็อาหารเย็นเมื่อวานมาอุ่นให้ลูกๆกินแล้วไปโรงเรียน

     พี่ชายคนโต พี่สาวคนกลางต้องเดินทางไปโรงเรียนในตัวอำเภอ เรากับพี่ชายอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน

     ขนม ใหม่ๆเราไม่เคยได้ลิ้มลอง  ดีที่เรียนเก่งหน่อย เพื่อนเรามันจ้างให้ทำการบ้านให้ มันขโมยขนมของแม่ที่เปิดร้านขายของชำ(ที่เดียวในหมู่บ้าน) เราถึงได้กินขนมใหม่ๆที่ไม่ใช่ขนมของแม่

     วันนี้ขนมที่เราหาบไปขายอย่างภาคภูมิใจเพื่อนๆต้องอยากกินแน่เลย แต่มันอันละบาท กูจะขายยังไงวะ(เราคิดอยู่ในใจ)  เอาว่ะ ถ้าเพื่อนอยากกิน กูแบ่งขาย ให้เลย

      หลังกินข้าวกับ คั่วไข่  ไข่ไก่ที่แม่เลี้ยงไก่ไว้ได้เก็บทำกับข้าวแล้วเราก็จัดแจงเอาขนมใส่ตะกร้า สองข้าง (กระเช้าของแม่ แม่กับพี่ต้องหาบขาย)

       หาบของเราเหมือนเด็กหาบของไปขอแลกข้าวเปลือก เพื่อนๆหลายคนอยากกิน  แต่ไม่มีเงินซื้อ  บอกให้เราเอาขนมแลกข้าวเปลือก

     ' เอาโลด  มาเอาแม้  ฮูบาปมัน อยากกินข่อยกะอยากกินคือกัน  มาเอาโลดน้า   สิเอาจักอันกะเอามาโลด' เราบอกไม่ไดคิดอะไรเลย

      "เอาข้าวหนมสองอัน ข้าวสาร ขันหนึ่ง เอาบ่อิหล่า'

       'ให่เข่าสารไปนำ บ่เอาขี้ค้านหาบ  แล่วแต่สิให่โลด จั่งสิกลับมาหาบเอา เอาข้าวอยู่เล้า หนึ่งเปาะ เด้อ" (หนึ่งเปาะของแม่เป็นราคามาตรฐานที่เราเรียนรู้เวลาแม่เอาของไปแลกกับข้าวเปลือก)

    "ถ่าซั่นแม่ป้าเอาหนำซั่น มันคือเอาหน่อยแท้ แม่ป้าบางเอาสี่อัน เอาไว้ใส่บาตรมันสิเสียบ่อิหล่า'

     "จั่กเด้อป้าบ่ได่ถามเอื้อยเลามา   มันบ่มีกะทิแม่ะ บ่เสียน้าแม่ป้า' เราบอกยังกับคนทำขนมเองซะงั้น

   "บ่๊ะอีหล่า คือฮูจักดีแท้"

      ด้วยความที่ช่างพูดเราเอาขนมแลกข้าวได้เกือบหมดสองถาดเหลืออยู่สองชิ้น นับเงินแล้วได้ไม่ถึง สามสิบบาท พี่บอกว่า ต้นทุนสี่สิบ หายไปเยอะ เออแล้วจะทำยังไง ไอ้ที่แลกข้าวไป จะได้ทุนกำไรเท่าไหร่วะเนี่ย

      ความหิวข้าว น้ำลายแห้ง บวกกับความเหนื่อย เราเลยหาบขนมสองชิ้นกลับบ้าน

      "อิหล่ามะกับมาไวแท้ ขายหมึดติ๊' พี่สาวพูดพลางมารับหาบจากบ่า

     "ได้จั่กบาท'

      เราเทเงินเหรียญให้พี่สาวยังไม่ปริปากพูดอะไร

      "มะสิฮอดสี่สิบ  มันสิได่กำไรรื้อ' พี่สาวถามไปนับเงินไป

      "ได้ ยี่สิบสองบาท  ขนมเหลือสองอัน'

 แม่หันหน้าเชิงถามเรา

     ' กะเพิ่นอยากกิน แต่บ่มีเงิน เลยแลกเข่า อันละเปาะ ถ้าเป็นเข่าสาร กะขันหนึ่ง'

       'ป้าดได้หลายบาท อิหล่า มาขายเก่งแท่ะลูก มื้ออื่นเอาใหม่เด้อ  จั่กหน่อยแม่สิพาไปเก็บเข่า แล้วสิพาไปขาย สิได้ฮู้ว่า ขายได้กำไรจั่กบาท'

     " ผู้ได๋สิหาบ เอารถหยู้เด้อ บ่หาบเด๊ะ "เราบ่น

     'เออๆ  หยู้รถไป เอากระเปาะไปพองเข่านำ'

       พี่สาวได้ยินแม่บอก เดินนำหน้าเราให้พาไปเก็บข้าวก่อนแม่ขายขนมเสร็จ เราโกรธพี่อยู่ในใจ แต่ อีกใจหนึ่งก็อยากจะรู้ว่า ขายขนมได้กี่บาท

      อีนางน้อยเพื่อนสนิท มันเอาเหรียญพระมาขอแลกกินขนม 'มึงแบ่งกับกู กู กะหยังทันได้กินย่านขายบ่ออก มากินนำกัน เก็บเหรียญไว้โลด หมู่กัน'

      วันนี้เราไปขายขนม และเก็บข้าวที่แลกขนมของพี่ เอาข้าวไปขายได้สามสิบห้าบาท(สามสิบห้า บวกกับ ยี่สิบสองบาท   ได้ตั้ง ห้าสิบเจ็ดบาทแม่)

      เรารีบบวกเลข เอ้ยได้กำไร ได้กำไรจริงๆ ได้ตั้ง สิบเจ็ดบาทแม่

  ' แม่ แม่  ได้กำไร  ขายขนมได้กำไร แม่แม้ '

   เราจำได้ว่า แหกปากตะโกนลั่นบ้าน

    ครั้งหนึ่งในชีวิตที่หาบข้าวหนมขายรอบหมู่บ้าน ได้กำไรตั้งสิบเจ็ดบาท

   เราได้กำ กำไรที่พี่สาวแบ่งให้สองบาท สองบาทที่เราหาได้ เราเก็บไว้กระป๋องแป้งฝุ่นที่เจาะเป็นรู กระปุกออมสิน

    "เงินหายากหาเย็นอิหล่าเอ้ย บ่เป็นตาซื้อกะอย่าซื้อเด้อ เฮาทุกข์ เฮายาก แต่มีนาเฮ็ดกิน หมั่นเอากะบ่อดอยากปากแห้ง เหลือกะปันไทพี่น้องบ่มีเงินกะเอาแฮงเอา ''

    คำแม่สอนทุกครั้งที่ลูกหาเงินได้ด้วยตัวเอง และทุกครั้งที่ลูกต้องขอเงินไปซื้อของจำเป็น

 

 

 

[Dr. Ple]

 คำแม่สอน...ทุกครั้งที่ลูกหาเงินได้ด้วยตัวเอง และทุกครั้งที่ลูก....ต้องขอเงินไปซื้อของจำเป็น..คำสอนของแม่..ดีที่สุดค่ะ...แม่คือ...ครูคนแรก...และครูตลอดไป...ในใจของลูกนะคะ

ขอบคุณบทความดีดีนี้นะคะ

[นาง วิลาวัณย์ อุ่นเรือน]

ขอบคุณอาจารย์ที่แวะมาให้กำลังใจค่า

[ภูสุภา]

ชอบอ่านมากเลยค่ะ ภาษาอีสานมีเสน่ห์ บอกไม่ถูกค่ะ