จดหมายถึงครู l คำมั่นสัญญา 3 เดือนแห่งการฝึกฝน
วันเสาร์ ที่ 28 กรกฎาคม 2555
กราบสวัสดีค่ะครู
วันนี้เป็นวันที่ให้คำมั่นกับครูว่า “3 เดือนต่อจากนี้จะเข้มงวดกับตนเอง”
ตื่นขึ้นมาหกทุ่มกว่าเขียนบันทึกเขียนเสร็จก็อัพขึ้น G2K เจ้าค่ะ ถอดบทเรียนล่าช้า ศีลข้อสี่ด่างพร้อย แล้วก็นั่งทำงานต่อ จัดแบบฟอร์มเรื่องเล่าส่งโรงพิมพ์ รู้สึกล้าประมาณตีสามล้มตัวลงนอน ตื่นขึ้นมาอีกทีตีห้าเจ้าค่ะ นั่งทำงานต่อ ศีลข้อสี่ด่างพร้อยเพราะละเลย น้องภัสลงไปช่วยคุณยายทำกับข้าว สาย ๆ ออกไปรับข้าว ใจก็ระลึกถึงครู แม่กุลถามถึงครูว่า “วันนี้มาไหม” จึงเรียนท่านตามตรงว่า ไม่ทราบค่ะ แต่หนูก็เตรียมกับข้าวไว้ให้ครู ถามไปมา ทราบจากเด็ก ๆ ว่าวันนี้ครูงด จึงเอากับข้าวให้แม่กุล พอเดินออกมาจากลานธรรมเด็ก ๆ วิ่งกรูเข้ามาหาหนูแล้วก็บอกว่า “พี่ติ๋วอันนี้ฝากให้แม่ครูค่ะ ครับ” เป็นจดหมาย เจ้าค่ะ หนูจึงถ่ายภาพจดหมายและเด็ก ๆ ไว้ตั้งใจว่าส่งให้ครู แต่พอจะส่งข้อความพยายามอยู่หลายที แล้วก็พบว่า “ขนาดใหญ่ไป” น้องภัสขอออกไปทำงานกลุ่มชีวะ จึงบอกน้องว่า “ก็ให้รักษาวิถีเดิมที่ครูให้ไว้ ไม่ว่าท่านจะอยู่หรือไม่ก็ตาม พี่ไปส่งแล้วก็ไปรับกลับแล้วก็ใส่ชุดเสื้อขาวผ้าถุงดำไป ไม่งั้นก็ชวนเพื่อนมาทำที่วัด” วิธีการตอบสนองของน้องก็แบบเดิม คร่ำครวญแล้วก็ตัดสินใจไม่ไป จึงชวนน้องช่วยมาถือของระหว่างนั้นหนูก็พยายามส่งข้อความหาครู แล้วหนูก็มองเห็นรถครู รู้สึกดีใจมาก เหมือนถลาเข้าไปเลยเจ้าค่ะ
พอถูกชี้ให้เห็นตัวชั่วที่ไม่เคารพครู เรื่องการเดินทางว่าไม่ควรแจ้งทาง SMS ควรจะโทรบอก รวมถึงความคืบหน้าในการทำสิ่งต่าง ๆ เหมือนกัน ครูไล่ให้ไปไม่ต้องมาอาสาอะไรอีกแล้ว หนูเดินเข้ามาข้างในกับน้อง ดูใจตนเองถามและทบทวนว่า “พลาดตรงไหน” มากมายเหลือเกินที่ความกลัวลากให้พลาดโอกาสในการทำสิ่งดี ๆ หนูทบทวนกับตนเองและทำงานไปด้วยสลับกับนั่งภาวนาหน้ากุฏิ โบโซ่โทรมาหา จึงให้นำยามาให้จัดเจ้าค่ะ หน้าตาสีสันดูดีขึ้น พูดจารู้เรื่องและสามารถจดจำประโยคภาษาอังกฤษที่เคยสอนได้เจ้าค่ะ แต่วันนี้ก็ดูดบุหรี่มา 1 มวน ขอเงินยายไปซื้อ โบโซ่สอนหนูเรื่องการผิดพลาดซ้ำ ๆ เห็นโบโซ่ก็เหมือนเห็นตนเอง ในเรื่องที่แก้ไขยังไม่ได้ น้องภัสเข้ามาร่วมวงด้วย พอโบโซ่กลับ หนูกับน้องภัสนั่งคุยถอดบทเรียนกันว่า “เรากำลังอะไรกันอยู่ อะไรคือเป้าหมายของชีวิต” เหมือนช่วยกันทวนเรามาที่นี่ได้ยังไงแล้วเป็นอย่างไรบ้าง เผลอทำร้ายใครไปบ้าง โดยส่วนใหญ่น้องพอถึงแม่อ้อ หนูพูดถึงเส้นทางการเรียนรู้กับครูแบบตั้งใจทบทวนกับตนเองเจ้าค่ะ ถามว่าที่ครูทุบตัวชั่ว ข้างในเจ็บไหม มันเจ็บเจ้าค่ะ แต่ลึก ๆ เชื่อว่า “เป็นสิ่งต้องแก้ไข ครูไม่เคยเอ่ยอะไรอย่างไม่มีเหตุผล”
ใจประวิงถึงครู แต่ก็บอกตนเองว่า “อดทน” ระลึกถึงหลวงปู่ว่า “อดทนถึงที่ได้ดีทุกคน”
ถ้าภาวนาคนเดียวแล้วบรรลุธรรมคงจะบรรลุไปนานแล้ว
นี่ขนาดมีครูบาอาจารย์เมตตา ยังร่อแร่ ยิ่งต้องเพียร อดทนให้มากขึ้น ๆ
พอน้องเข้ามา ถึงขอโอกาสฝากปานะไปถวายครู
แล้วก็กวาดตาดเก็บใบไม้ ฝนตกหนักจึงเข้ามาทำงานในกุฏิ พยายามตั้งใจกับตนเองทำงานให้เสร็จเป็นชิ้น ๆ เจ้าค่ะ
พอได้เวลาทำวัตรเย็นได้ยินเสียงระฆังจึงออกไป ทราบจากน้องครูเอากระเป๋าออกไปแล้ว รู้สึกเสียใจ พอถึงศาลาสี่ยืนรอแล้วเห็นรถครูเลี้ยวเข้ามาหนูรู้สึกดีใจ แต่พอครูลงมาก็ยังทำอะไรไม่ถูกเจ้าค่ะ พยายามเชื่อครูให้มากที่สุด ตั้งสติ กลายเป็นว่า พอไปถึงลานธรรม เป็นพิธีสวด สำหรับคนเตรียมบวช หนูจึงนั่งพนมมือหลับตาเจริญสติ ตามลมหายใจดูความคิดที่เคลื่อนไป วน ๆ เรื่องครูบ้างเห็นแล้วก็เงียบแล้วก็เปลี่ยนเรื่องไป ตั้งใจให้ร่างกายไม่ขยับ รู้สึกมีสติ
พอเข้ามาเห็น SMS จากครูว่าให้ไปหา รู้สึกดีใจมากค่ะครู แต่ก็พยายามตั้งสติ
ได้กราบขอขมาครู แม้จะช้าแต่ก็ได้รับโอกาส
ครูย้ำว่า “นี่เป็นโอกาสสุดท้าย”
ครูสูญเสียพลังงานในการสอนหนูมามากตลอด 4 ปี ซึ่งสิ่งที่เปลี่ยนไปคือ สิ่งไร้สาระในชีวิตหายไปเยอะ รู้สึกขอบพระคุณพ่อกับแม่ที่ให้เกิดมา รู้สึกโชคดีที่ได้รับโอกาส ครูชี้ว่า พี่สาวเสียสละมาก และพี่ชายเสียสละมากที่สุดเพราะท่านบวช ส่วนหนูยังเห็นแก่ตัวอยู่มาก
ครูให้กลับไปบอกแม่ว่า “ขอโอกาส 3 เดือนนี้วันหยุดขอมาภาวนาที่วัด ไม่ใช่มาแบบฉันจะมา หรือจะไม่มาก็ไม่มา”
ครูถามว่าจะเอายังไงกับชีวิต หนูรู้สึกดีใจที่ครูเมตตาให้โอกาส
“ทุกเช้าทำวัตรเช้าภาวนา วิ่งภาวนา ตอนเย็นวิ่งทำวัตรเย็นเขียนบันทึก”
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฝนจะตกฟ้าจะร้อง ก็ต้องทำวัด และต้องวิ่ง จะตายก็ต้องวิ่ง
ตั้งใจกับตนเองในสามเดือนนี้ ส่วนเรื่องทำวัตรห้ามทำในรถ ต้องทำที่บ้าน
ส่วนเรื่องพระนอกจากหลวงปู่ หลวงปู่ที่วัดพี่ชายบวช และพระพี่ชาย แล้วห้ามยุ่งให้พึงสำรวม หากจำเป็นต้องติดต่อพระอาจารย์ให้ผ่านสังฆะลีน้อย
หลวงปู่เจาะจงเมตตาให้โอกาสขนาดนี้ หากเป็นวัดครูบาอาจารย์ท่านไล่หนีไปแล้ว มาเหลาะแหละไม่ตั้งใจ
การปฏิบัติสิ่งเหล่านี้เกื้อกูลให้ละสักกายะทิฐิได้ง่าย
แล้วครูก็เมตตาสอนเรื่อง “จิตไม่มีเพศ โดนมันหลอกเพราะหนังหุ้ม” ฟังประโยคนี้ใจข้างในสะเทือนเจ้าค่ะ
จิตที่ริษยาของหนูทำให้ ร่างกายครูเดี้ยงเพราะได้รับพิษ ทั้ง ๆที่ครู เตือนหนูก่อนหน้านี้แล้ว หนูพยายามประคองลมหายใจ แล้วก็ระลึกคำครูสอนว่า “สร้างความละอายต่อความชั่ว สร้างมันให้ได้”
ก้มลงกราบขอขมา ระลึกขออโหสิกรรม แล้วจะตั้งใจมั่นแก้ไขกับตนเองเจ้าค่ะครู
กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ
ความเห็น (2)
“อดทน....ถึงที่...ได้ดีทุกคน”...ความอดทน คือธรรมะข้อ หนึ่งนี้ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
ขอบพระคุณค่ะพี่ Somsri ที่หมั่นแวะเวียนมาเติมกำลังใจ (_)