เมื่อเช้าในระหว่างขับรถมาทำงาน ฉันได้ผ่านสวนรมย์มณีนาถ ซึ่งสมัยก่อนเป็นที่กักขังนักโทษ แต่ ณ วันนี้ยุคสมัยเปลี่ยนไป เวลาเปลี่ยนไม่เพียงแต่ทำให้คนเปลี่ยน แต่สิ่งแวดล้อมรอบตัวก็เปลี่ยนไปด้วย ปัจจุบัน สวนรมย์มณีนาถ ได้กลายเป็นสวนสาธารณะ เป็นสถานที่ออกกำลังกาย เป็นที่พักพิงใจให้กับคนกลางเมืองกรุง
ฉันชะลอรถด้วยความระมัดระวังเพื่อรอให้คนชราคู่หนึ่งข้ามถนน ทำให้สังเกตเห็นว่า...
ระหว่างช่องว่างของสองตายายคู่นั้น ได้ถูกเชิ่อมโยงด้วยสองมือ...ที่ยังคงจับกันและกันตลอดเวลา...
ที่ข้ามถนนและต่อเนื่องไปตลอดทางฟุตบาทเท่าที่อยู่ในสายตาของฉัน ภาพของคุณตาที่ดูแข็งแรงกว่าที่คอยประคองคุณยายซึ่งกำลังอ่อนล้าลงไปก้าวขึ้นฟุตบาท และสายตาที่ระวังความปลอดภัยประหนึ่งหนุ่ม ๆ เอาใจสาวคนรักที่เพิ่งจีบกันใหม่ ๆ
ทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาเหลือเกิน..
การมีอายุยืน...เป็นสิ่งที่มนุษย์ส่วนใหญ่ปรารถนา
แต่การมีคนเคียงข้างและจับมืออยู่ตลอดเวลาจนแก่เฒ่า
คงไม่ทุกคนที่จะโชคดีเช่นนี้
สองตายายท่านคงจะแข็งแรงมาก ๆ
เพราะยามที่มีรักเป็นที่พักพิง...
ลมหายใจของคุณจะสดชื่นกว่าปกติ
เป็นการได้ออกกำลังกาย..และกำลังใจไปพร้อมกัน
ขออวยพรให้คนที่มีคนรักอยู่...ได้เป็นดั่งสองตายายคู่นี้
ที่มีชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า
ในวันที่ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร..
ที่มารูปภาพ - http://203.155.220.217/office/ppdd/publicpark/thai/MainPark/T_rommaninad.html
อาการนี้ ไม่มีที่มา ไม่มีที่ไป แต่ไม่รู้เป็นไง แต่ใจหวั่นไหวทุกทีที่ใกล้เธอ - -
ใช่ค่ะ อิจฉาเหลือเกิน.. (แต่มีแบบอย่างความรักคือความรักของคุณพ่อที่มีต่อคุณแม่ค่ะ)