เปิดบ้านเล่าขานเรื่องดี ตลาดนัดเคลื่อนที่ ร่วมเรียนรู้สู่ปัญญา ” ตอนที่ 6
จิตเวชชุมชน
ยาใจ ใกล้บ้าน
หน่วยต่อไปของเรา ก็คือการ move ไปที่งานจิตเวชชุมชน ที่เราเคยได้รับรู้แต่เรื่องราวของเขาว่าทำงานเกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยในชุมชน ไปเยี่ยมบ้าน วันนี้เขามีของดีมานำเสนอ เมื่อพวกเราเดินทางมาถึง ขึ้นไปยังที่ทำการชั้น 2 เจ้าของหน่วยงานที่ยืนยิ้มต้อนรับด้วยท่าทางยินดี คือพี่แอ๊ะ พรทิพย์ โพธิครูประเสริฐ คนจิตใจดีงามของเรา ( คนเก่า ) กับพี่แหม่ม จิตรลดา ทองดี (คนใหม่จากตึกหญิง 2 ) ก็พาพวกเราทั้งหมดเข้าไปอัดกันในห้องประชุมของจิตเวชชุมชน แม้จะแคบอย่างไร แต่ทุกคนก็เต็มใจ เพราะที่ห้องนี้เขาเปิดแอร์เย็นฉ่ำไว้รอรับพวกเรา เป็นที่แรกที่ได้เจอแอร์ หลังจากเดินทางร้อนแรงมาไกลตั้ง หน่วยนี้เป็นหน่วยที่ 5 ของวันนี้แล้วนะ เฮ้อ เมื่อนั่งพักให้หายเหนื่อยแล้ว ก็ให้เจ้าของบ้านได้เริ่มเล่าเรื่องราวดี ๆ ของที่นี่ให้ฟัง ในระหว่างที่ฟังนั้น เราลืมบอกไปว่า เมื่อไปแต่ละบ้านนอกจากการมอบตะกร้าของที่ระลึกที่ประกอบไปด้วยขนม 1 กล่อง ปากกา 1 กล่อง แล้วก็กระเป๋าน่ารัก ๆ เท่ากับจำนวนบุคลากรในตึกแล้ว ผู้เยี่ยมบ้านทุกคนมีหน้าที่อีก 2 อย่างคือ การเขียนชื่นชมหน่วยงานในกระดาษที่เราเตรียมไว้ให้ แล้วก็ช่วยกันพิจารณาว่า เราชอบบ้านหลังไหนเป็นพิเศษ 3 หลังแล้วโหวตให้คะแนนไว้ เพื่อเราจะประกาศหลังจากกิจกรรมนี้จบสิ้นลง ดังนั้น ในระหว่างที่ฟังเรื่องราวดี ๆ พวกเราก็ช่วยกันเขียนให้กำลังใจและชื่นชมผลการทำงานของที่นี่กัน ซึ่งเขาเล่าให้ฟังว่า งานนี้ให้ชื่อว่า ยาใจใกล้บ้าน หมายถึง บุคลากรจิตเวชชุมชนจะดำเนินการส่งยาให้กับผู้ป่วยทางไปรษณีย์ โดยเมื่อได้รับข้อมูลอาการของผู้ป่วยจากบุคลากรสาธารณสุขในพื้นที่แล้ว บุคลากรของจิตเวชชุมชนจะนำข้อมูลนี้รายงานให้กับแพทย์เพื่อการรักษาและส่งยาให้ทางไปรษณีย์ไปให้กับสถานีอนามัยใกล้บ้านแล้วให้เจ้าหน้าที่กับผู้ป่วยได้ประสานกันต่อไป โดยผู้ป่วยต้องส่งเงินสำหรับไปรษณีย์เพียงเล็กน้อย ซึ่งผู้ป่วยที่อยู่ในกรณีนี้ต้องเป็นผู้ป่วยที่มีปัญหาทางการเงินจริง ๆ เท่านั้น และต้องเคยเป็นผู้ป่วยที่มารักษากับทางรพ.สวนสราญรมย์เท่านั้นเหมือนกัน ซึ่งงานนี้จะทำให้ผู้ป่วยบางรายที่มีปัญหาจริง ๆ ได้รับยาทางจิตเวชอย่างครบถ้วน และไม่ขาดการรักษา สามารถอยู่ในชุมชนได้นาน เมื่อเราฟังอย่างนี้เราก็เห็นถึงประโยชน์ที่ผู้ป่วยได้รับจริง ๆ แต่งานเช่นนี้ก็ต้องใช้พละกำลังของบุคลากรไม่น้อยทีเดียวในการประสานงานแต่ละจุด เพราะเราทำตัวเหมือนเป็นญาติของผู้ป่วย ช่วยเหลือเขา เพราะสิ่งที่เราเคยรู้ ๆ กันอยู่ว่าผู้ป่วยจิตเวชเป็นบุคคลที่น่าสงสารจริง ๆ การเดินทางมาพบแพทย์แต่ละครั้งของบางคนนั้นลำบากมาก ๆ บางคนก็ไม่สามารถใช้รถโดยสารสาธารณะร่วมกับผู้ป่วยอื่นได้ ญาติต้องเหมารถกันมา บางครั้งค่ายาที่ต้องเสียอาจน้อยกว่าค่ารถที่เดินทางมาก็ได้ แต่บางคนยิ่งกว่านั้นอีก แม้ค่ารถก็ยังไม่มี ค่ายาไม่ต้องพูดถึง บางคนมีคนในบ้านป่วยมากกว่า 1 คน สมาชิกที่เหลือต้องรับภาระดูแลทุกอย่าง ดังนั้นโครงการนี้จึงมีขึ้นเพื่อช่วยสนับสนุนประชาชนที่มีปัญหาทางด้านการเงินจริง ๆ ซึ่งไม่สามารถทำให้กับทุกคนได้ต้องมีการคัดกรองผู้ที่เราเข้าไปช่วยเหลือเช่นกันว่ามีปัญหาหรือไม่ มิฉะนั้นเราผู้ให้การช่วยเหลือก็จะถูก abuse เสียเอง หลังจากการนำเสนอคนในกลุ่มก็ซักถามและให้กำลังใจ และชื่นชมและขอบคุณงานจิตเวชชุมชนถึงสิ่งที่ทำ ถ้าไม่มีกิจกรรมเปิดบ้านแบบนี้ บางคนก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าที่นี่เขาทำงานแบบนี้กันด้วย การมาแบบนี้ได้เห็นถึงความลำบาก ได้เห็นคุณค่าของหน่วยงาน หรือเพื่อนร่วมงานในสิ่งที่ทำกันจริง ๆ เป็นการประชาสัมพันธ์งานของแต่ละหน่วยไปด้วย ได้ตรงตามวัตถุประสงค์ของการจัดงานนี้จริง ๆ ชื่นใจอีกแล้ว ภูมิใจที่ได้อยู่ในที่ทำงานแห่งนี้ ที่ทำงานที่มีขึ้นมาเพื่อทำประโยชน์ให้กับสังคม แล้วเราก็เป็นส่วนหนึ่งเหมือนกับที่พี่ ๆ ในจิตเวชชุมชนที่เขาบอกว่าอยู่ที่นี่ก็เหมือนได้ทำบุญทุกวัน
แล้วเราก็มอบของที่ระลึก กล่าวคำอำลา แล้วจากไปด้วยหัวใจที่แช่มชื่น...
ความเห็น (1)
วันนี้ไปทันตสาธารณสุขพัทลุง ไปเยี่ยมบ้านสิชล และได้ร่วมกันบริจาคให้ผู้ป่วยจิตเวช และร่วมสันทนาการกัน
เสียดายที่เขานำภาพเผยแพร่