วรรณกรรม : ดอกสายหยุด

ดอกสายหยุด หยุดแล้ว เพื่อนแก้วเอย

หยุดที่เคย เอ่ยคำเจ็บ เหน็บแนมนั่น

หยุดเสียดสี มีวจี เสียบแทงกัน

หยุดจำนรรจ์ สันแต่ง ให้เสียคน

*****

สายหยุดเอ๋ย เจ้าเอย เฉยไว้ก่อน

หยุดพักผ่อน นอนสบาย ใจฝึกฝน

หยุดให้ดี มีผสม เป็นขั้นตอน

จึงว่านอน สอนง่าย สบายใจ

*****

สายหยุดเจ้า เฝ้าหยุด มามากแล้ว

เจ้าเพื่อนแก้ว สุขใจ ยิ้มแจ่มใส

มามุ่งหน้า วิริยา เถิดเพื่อนใจ

จิตผ่องใส กายสบาย กันเถิดเรา

*****

สายหยุดดี มีปัญญา มาก่อนนั่น

อีกขยัน หมั่นพากเพียร เรียนฝึกเฝ้า

หยุดแต่ชื่อ มายึดถือ ดีเถิดเรา

อย่ามัวเฝ้า หยุดทำดี กันอีกเลย

*****

ครูอ้อย แซ่เฮ ประพันธ์

เขียนใน GotoKnow โดย ครูอ้อย แซ่เฮ
ใน วรรณกรรมของครูอ้อย

คำสำคัญ (Tags): #ครูอ้อย แซ่เฮ#คำประพันธ์#ดอกสายหยุด

หมายเลขบันทึก: 492872เขียนเมื่อ 30 มิถุนายน 2012 01:46 น. ()แก้ไขเมื่อ 1 กรกฎาคม 2012 05:04 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน