จดหมายถึงครู l ความเห็นแก่ตัว

วันศุกร์ ที่ ๒๒ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๕

กราบสวัสดีค่ะครู

วันนี้หลังลงจากเครื่องก็รีบขับรถออกมาวัด ด้วยสำนึกในความเห็นผิดของตนเองที่เห็นแก่ตัว ไม่ยอมติดตามไปรับใช้ดูแลครู ทั้งๆที่ครูเปิดโอกาสให้ หนูละทิ้งโอกาสของตนเอง ศีลข้อหนึ่งก็ด่างพร้อยเพราะครูต้องเหนื่อยกว่าปกติ แต่ครูก็อดทน แล้วยังเมตตาหนูให้มีโอกาสได้พิจารณาตนเอง

เมื่อเช้านี้ตื่นขึ้นมาประมาณตีสี่ค่ะ นัดหมอนวดตาบอดไว้ตอนตีห้า หนูทึ่งในความสามารถของหมอนวดคนนี้สามารถใช้น้ำหนักรวมถึงไล่ลำดับจุดนวด แม้กระทั่งบริเวณคอซึ่งเป็นจุดนวดที่มีหมอนวดไม่กี่คนกล้ากดเพราะอาจจะทำให้ความดันผิดปกติแล้วสลบได้ซึ่งหนูเองก็เคย หนูพอรู้ในตนเองว่าเส้นหนูตึงมากทั้งร่างกาย คนอื่นเป็นเส้นเอ็นแต่ความรู้สึกภายในที่สัมผัสคล้ายเส้นลวด หนูไม่ได้ตึงแค่เส้นใดเส้นหนึ่ง แต่ดูจะไล่เรียงสอดคล้องตึงไปด้วยกันตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะ เคยนึกกับตนเองว่าคงเพราะตึงทั้งตัวเลยพอจะรู้เส้นจากร่างกายตนเองบ้าง แต่หนูเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจกระบวนการเยียวยานักค่ะ เป็นการนวดซ้ำครั้งที่สองต่อจากเมื่อวานนี้รู้สึกสบายดีแต่บริเวณไหล่มีอาการระบมค่ะเพราะแข็งมาก หมอนวดบอกว่า

 "ตั้งแต่นวดมาเคสนี้หนักมากที่สุด และทนมากที่สุด ระหว่างถูกนวดหนูใช้การหายใจ ช่วยผ่อนคลายให้ร่างกายแล้วรับความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากแรงกด สังเกตจากตอนที่นวดครูด้วยค่ะเส้นที่หนูเชื่อว่าเจ็บแต่ครูไม่เคยคร่ำครวญให้ได้ยินเลย ได้เรียนรู้ว่าถ้าเราไม่กลั้นหายใจแล้วเกร็งต้านการกด สภาวะการระบมจะน้อยลง ทนอาการเจ็บได้มากขึ้นเพราะจะรู้สึกเพียงแนวเส้นที่ถูกกดรักษากระบวนการเยียวยาที่ครูใช้กับหนูก็คงเช่นกันถ้าหนูไม่ต้านครูก็จะนำพาเข้าสู่การเยียวยาได้เร็วเข้าใจสิ่งต่างๆเร็วแต่พอหนูต่อต้านนอกจากหนูเจ็บแล้วการเยียวยาก็ยังเกิดขึ้นได้ลำบากหนักกว่านั้นคือ ครูผู้เยียวยาก็เหนื่อยมากขึ้นจนบางครั้งก็เจ็บตัวแบบที่ครูเล่าให้ฟังว่ารับพิษใช่ไหมค่ะครู

นวดเสร็จประมาณเจ็ดโมงครึ่งเตรียมตัวไปร่วมงานจริยธรรมของกรมค่ะครู ดูๆแล้วก็ไม่มีอะไรมาก เป็นอะไรๆทีี่เป็นพิธีแล้วก็ทำกันไปตามหน้าที่มากกว่า พอใกล้เวลาขึ้นเครื่อง จึงออกมาก่อน แต่ระหว่างนั้นมีงคั่งค้างที่ยังไม่เรียบร้อยคือ ติดตามบทคัดย่อของเครือข่าย ไปๆมาๆกลายเป็นมาต้องมาเขียนให้ ภายในหนูรู้สึกต่อต้านค่ะ ว่าจริงๆแล้วหนูกำลังช่วยหรือทำร้าย แต่สุดท้ายก็ตามน้ำ กลายเป็นส่งข้อมูลไม่ถึงพี่ๆเพราะหนูแก้ใน iPad กว่าจะเห็นสาเหตุของปัญหาก็แทบจะขึ้นเครื่องแล้ว แต่งานนี้หนูเป็นสาเหตุให้พี่ๆลำบากหลายท่านเลยค่ะครู เข้าเน็ตได้แบบผุดๆโผล่ๆ พึ่งรู้ว่า Free wifi ในสนามบินสุวรรณภูมิขอรหัสได้ที่ประชาสัมพันธ์เล่นได้ ๑ ชั่วโมงเป็นสิ่งที่ได้เรียนรู้ ณ สถานการณ์ยีบคั้นนั้นค่ะติดตามอ่านการเดินทางของครูใน FB ใจก็ตำหนิตนเอง "ไหนบอกว่าจะรับใช้ครูให้ดีที่สุด แล้วทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร"เป็นสิ่งที่ทำให้หนูเห็นว่า "พอถึงที่สุดหนูยังเห็นแก่ตัวอยู่มาก ต้องฝึกอีกเยอะ กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ"เครื่องล่าช้าไปเกือบชั่วโมงตามเวลาจะมาถึงประมาณบ่ายสามสี่สิบห้าถึงตอนบ่ายสี่โมงครึ่ง หนูเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ระหว่างรอกระเป๋าโทรหาน้องภัส สงสัยปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ตลอดอาทิตย์ หนูภาวนาให้น้องผ่านสภาวะนี้ในตนเองให้ได้เจ้าค่ะ มันไม่ง่ายแต่ก็พอผ่านได้ แล้วก็รีบบึ่งรถออกมาก็ห้าโมงกว่าแล้วค่ะครู นึกถึงครูจึงส่ง SMS แจ้งครูแล้วด็โทรกราบเรียบพระอาจารย์ ระหว่างทางสวดอิติปิโสอยู่ภายใน เพราะข้างในมันคอยแว๊บนึกถึงครูที่ต้องขับรถเอง ทั้งทำงาน ทั้งขับรถ ทั้งไม่สบาย จึงตั้งใจภาวนาอย่างน้อยก็พอพยุงตัวผ่อนแรงครูให้ได้มากที่สุด ถึงวัดประมาณสองทุ่มเจ้าค่ะ กราบพระอาจารย์ท่านเอากุญแจให้แล้วก็เข้ากุฏิ ทำความสะอาดกุฏิชาร์ทแบทตะเกียงกางกลดอาบน้ำแล้วมาเขียนบันทึกเจ้าค่ะหนูเห็นความเห็นแก่ตัวของตนเอง เห็นความไม่รักษาสัจจะทำให้ลำบาก แต่ก็จะอดทนพยายามภาวนาเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณค่ะครู