บัตรอัจฉริยะ “สมาร์ทการ์ด” มาช้าไปมั๊ย
ตั้งใจจะบันทึกเรื่องนี้ทีเดียว ประจวบเหมาะกับที่ อ.จัน ได้ โครงการนี้มาพอดี แต่ เสียดายจัง “มาช้าไปมั๊ย” ชลัญรู้สึกว่า หลายๆ เรื่อง มันเป็นความล้มเหลวของนโยบาย ที่ไม่เคยมาจูนกันแบบภาคี ชลัญเป็นคนหนึ่งที่เบื่อเหลือเกินกับบัตรต่างที่มากมาย จากบันทึกก่อนๆ มา หลายคนที่ได้ติดตามชลัญธร คนทราบว่าชลัญธร ไม่พกกระเป๋าตังค์ กระเป๋าตังค์ชลัญธร คือซองยา รพ. ด้วยเป็นคนที่บุคลิก อาจจะดูป่วงๆไปนิ๊ด ก็เลยไม่ชอบพกกระเป๋าตังค์ให้เกะกะ ฉะนั้นบัตรต่างๆทั้งหลายแหล่ มันก็ยากที่จะพกพา ทุกวันนี้คุณสามีเป็นคนเก็บให้ เขาละเอียดกว่าเราต้องยกให้ ล่าสุดที่หายคือ ATM ใบที่ 4 ครั้งนี้เลยถูกยึด คุณสามีบอกอยากได้เมื่อไรเงินเดี๋ยวกดให้ไม่ต้องถือมันแล้ว “บัตร” ไม่ได้โกธรสักนิด ถูกใจไม่ว่าไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องหยุมหยิม บางครั้งยังเคยสงสัยเลยว่า คนก็คนเดิม บัตรมีเป็นสิบบัตร ทั้งๆก็บัตรฉันนี่แหล่ะแต่กลับใช้ได้บางกรณีบัตรใช้แทนกันไม่ได้ นึกถึงอาม่าเมื่อครั้งไปติดต่อขอรับสิทธิ์รักษาที่น้องฝ่ายกระกันมันพากันกุมขมับ คือ น้องขอบัตรประชาชน อาม่า อาม่าบอก “รื้อจาเอาทามมาย ตัวจริงๆก็มาเลี้ยว” ใช่อย่างที่อาม่าพูดทีเดียว นี่แค่เรื่องแนวคิด แต่เรื่องที่สัมพันธ์กับหัวข้อที่ ขึ้นต้นนั้น เป็นเรื่องจริงที่ชลัญไม่เคยลืม และ จะรับไม่ได้กับการกระทำของ ใครหลายคนเกี่ยวกับบัตร โรงพยาบาล บัตรสิทธิ์รักษาพยาบาล และบัตรประชาน มันเป็นที่มาของเรื่องเศร้าที่ชลัญตั้งใจบันทึกแต่แรกอยู่แล้ว เรื่องมีอยู่ว่า
มีคุณลุงท่านหนึ่ง บ้านอยู่ห่างจากโรงพยาบาล(ไม่ใช่ รพ.พิมายค่ะ เป็นรุ่นน้องพยาบาล เล่าให้ฟังจากการที่น้องได้ทำความผิดไว้ ที่มิอาจลืมได้ตลอดชีวิต ให้ชลัญฟัง) ประมาณ 2 กิโลเมตร ซึ่งก็ถือว่าไม่ไกล ขอเรียกนามสมมติลุงว่า “ลุงจร”ก็แล้วกันค่ะลุงจรมีอาชีพทำนา ว่างๆแกมักจะหาปลา มาขายในตลาด ซึ่งลุงจรจะมียานพาหนะเป็นรถจักรยานเก่าๆ คู่ชีพ แทบทุกวันลุงจรจะปั่นจักรยานคู่ชีพผ่านหน้าโรงพยาบาล เพื่อนำไปขายที่ตลาด ลุงจรเป็นคนแข็งแรง ไม่เคยเจ็บป่วยที่ต้องเข้าโรงพยาบาล แต่คร้งนี้ลุงจร ถูกหอยบาดที่เท้าจากการที่ไปหาปลา วันนี้เช่นันหลังจากกลับจากการขายปลาที่ตลาดแล้ว ลุงจรก็กะจะแวะโรงพยาบาล ก่อนกลับเข้าบ้าน ซึ่งลุงเองก็ไม่ทราบว่าการมาโรงพยาบาลนั้นมันต้องใช้บัตรอะไรบ้าง ในกระเป๋าตังค์เก่าๆ นั้นมีเพียงบัตรประชาชนรุ่นเก่า ที่ลุงก็ไม่เคยดูว่ามันหมดอายุไปแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดราชการ สำหรับโรงพยาบาลเล็กๆ แห่งนี้แล้วด้านหน้าจะเปิดบริการเฉพาะแผนกฉุกเฉิน การออกบัตรผู้ป่วยจะออกที่ นี่ เมื่อลุงจรเดินขึ้นมา ที่ แผนกฉุกเฉิน ก็มาพบกับพยาบาลก้อย(นามสมมติ) ที่ปฏิบัติหน้าที่บริเวณเคาว์เตอร์ พยาบาล ลุงจรแจ้งความประสงค์
“หมอครับ ลุงมาทำแผล หอยบาด “
ก้อยเงยหน้าจากรายงานที่เธอต้องรีบทำส่งภายในวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันราชการ ถามลุงจรว่า “ลุงมีบัตรโรงพยาบาลมั๊ย”
ลุงจร “ ไม่มีครับ ลุงไม่เคยมาโรงพยาบาล”
พบ.ก้อย (หงุดหงิดเพราะไม่อยากออกบัตรใหม่) พูดเสียงกระแทก “แล้วบัตรประชาชนล่ะมีมั๊ย”
ลุงจรควักบัตรประชาชนที่ทั้งเก่าใบนั้นออกมา “มีครับ”
พยาบาลก้อยพิจารณาบัตร “อ้าวหมดอายุแล้วลุง ใช้ไม่ได้” เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น
ลุงจรทำหน้างงๆ
( ชลัญคิดในใจก้อยเอยถ้าแกถามพี่แบบนี้นะ จะตอบว่า หมดอายุแล้ว ความเป็นประชาชนคนไทยเจ๊มันจะหมดด้วยเหรอว่ะ)
ก้อยถามต่อ “บัตรรักษาพยาบาลมีมั๊ย”
ลุงจรบอก “มีครับแต่ไม่ได้เอามาอยู่บ้าน”
พยาบาลก้อยยิ่งปริ๊ด “ โอ๊ยอะไรก็ไม่พร้อมไม่มี แล้วจะตรวจได้อย่างไร”
(ปัจจุบันชลัญเคยงง กับน้องพยาบาลบางคนที่ใช้คำพูดนี้กับคนไข้ ซึ่งบางครั้งอยากเขกกระไหลกทื่อๆของมันนัก คนไข้หอบแห๊กๆ มันบอกบัตรยังไม่ออกรอบัตรก่อน ชลัญก็สงสัยว่า แล้วหอบมันต้องรอบัตรออกหรือไง ถึงจะรักษาอาการหอบได้ เราคงบอกหอบได้หรอกนะว่าหอบเอย แกอย่าเพิ่งหอบนะบัตรยังไม่ออก เฮ้ย .... น้องมันไม่เอาสมองคิดอีกแล้วง่ะ)
“ไป ไปกลับไปเอาบัตรรักษาพยาบาลก่อนแล้วค่อยมาตรวจใหม่ บ้านอยู่แถว รพ.นี่เคยเห็นลุงบ่อยๆ ในตลาด อ้อ ... รีบด้วยนะจะหมดเวลาราชการแล้ว ” ก้อยหงุดหงิดมากขึ้น
ลุงจรหรือจะทำอะไรได้ ก็ได้แต่บอก “ครับๆ เดี๋ยวผมกลับไปเอาบัตร บ้านผมอยู่ใกล้ๆ”
แล้วลุงจรก็ปั่นรถจักรยานออกไป ไม่กี่อึดใจ ได้ยินเสียงโครมหน้า โรงพยาบาล อนิจจา ลุงจรถูกรถสิบล้อชน เพราะแกปั่นจักรยานสวนทางรถเพื่อจะได้ไปถึงบ้านเร็วขึ้น และกลับมารักษาได้ทัน เวลา เมื่อคนงาน รีบไปช่วยลุงจรมาที่ฉุกเฉิน แต่ไม่ทันแล้ว ลุงถูกรถสิบล้อเหยียบกลางลำตัว ก้อยก็แทบสิ้นสติ นี่ฉันฆ่าลุงหรือนี่ ฉันทำอะไรลงไป นี่ ก้อยพร่างพรูร้องออกมา เหมือนคนเสียสติ พยาบาลเวร ที่อยู่ต้องมาดูแลก้อยแทน กว่าเธอจะตั้งสติได้ก็ใช้เวลาทีเดียว หลังจากนั้นมาก้อยไม่เคยใช้อารมณ์กับคนไข้อีกเลย จากก้อยใจร้อน กลายเป็นก้อยที่ มีแต่ธรรมะเต็มหัวใจ ช่วยทุกคนที่ช่วยได้ ก้อยบอกว่า ความผิดครั้งนั้นแม้ไม่ใช่คนขับสิบล้อ แต่ก็เท่ากับเป็นคนสั่งให้ลุงไปตายเพียงแค่บัตรใบเดียว ความผิดครั้งนั้นมันตามหลอกหลอนก้อย นึกถึงเมื่อไร เล่าให้ชลัญฟังเธอก็จะร้องไห้ ทุกวันนี้ชีวิตเธออยู่ได้กับธรรมะ เข้าวัดเป็นกิจวัตร ทำความดีทุกอย่างที่ก้อยคิดว่าจะเป็นการลบล้างความผิดครั้งนั้นได้ คนขับสิบล้อติดคุก แต่ใจก้อยติดทุกข์ ยากที่จะลบ ชลัญเองฟังน้องเล่าก็รู้สึกสะเทือนใจ มาก ได้แต่ปลอบ
แล้วคิดในใจว่า จะมีมั๊ยที่วันหนึ่งจะมีบัตรใบเดียว ที่ จะสามารถทำอะไรได้หลายอย่าง เพราะถึงจะมีบัตร สิบใบแต่ฉันก็ยังเป็นคนเพียง 1 คนแค่นั้นเอง
ที่มาของ บัตรอัจฉริยะ “สมาร์ทการ์ด” มาช้าไปมั๊ย
ยังมีเรื่องราวเกี่ยวกับบัตรที่เกี่ยวข้องกับการรักษาพยาบาลซึ่งชลัญจะทยอยบันทึกต่อไปค่ะ
ความเห็น (22)
เรื่องภาระการพกบัตรหลายใบตรงใจพี่ใหญ่มากค่ะ..อยู่ในประเด็นที่พี่ใหญ่กำลังจะเขียนเหมือนกัน..
อ่านแล้วสะเทือนใจ เพราะ "ต้องทำตามระเบียบ" ทำให้บัตรกลายเป็นอุปสรรคการเข้าถึงกันละกัน ขอบคุณที่เขียนให้เห็นแง่มุมมนี้ค่ะ
"เพราะถึงจะมีบัตร สิบใบแต่ฉันก็ยังเป็นคนเพียง 1 คนแค่นั้นเอง" ตรงนี้โดนใจมากเลยครับ
ถ้าไม่ต้องมีบัตรเลยคงจะดีกว่า ใช้ม่านตากับลายนิ้วมือก็น่าจะพอ เครื่องไม้เครื่องมือก็แทบจะไม่ต่างจากการใช้บัตรอัจฉริยะ เดี๋ยวนี้หลายหน่วยงานก็ใช้การสแกนลายนิ้วมือแทนการรูดบัตรเข้างาน
ส่วนเรื่อง พบ.ก้อยนั่นเป็นเรื่องที่ผู้บริหารขาดความสามารถที่จะ "put the right man to the right job" มากกว่าครับ
เรื่องเล่าเช่นนี้สะเทือนใจมากค่ะแต่ก็สะท้อนให้เห็นถึงความไม่ยืดหยุ่นของระบบนะคะ สงสารทั้งพยาบาลและผู้ป่วยค่ะ เป็นเรื่องที่ไม่เกิดขึ้นเลยนะคะ
ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเรื่องเล่าและขอเป็นกำลังใจให้น้องพยาบาลค่ะ อย่าให้เขาเก็บมาเป็นความผิดของเขานะคะเพราะคนเราไม่รู้หรอกค่ะว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอีกวินาทีข้างหน้า
ขอบคุณทุกท่าน ที่มาให้กำลังใจ ในบันทึกนี้
เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มมีบัตรทองเกิดขึ้นมาใหม่ๆ ในครั้งนั้นนี่มีระเบียบว่า การจะได้รับสิทธิการรักษานั้นต้องยื่นบัตรคู่กันทั้งบัตรทองและบัตรประชาชน ซึ่งการประชุมทบทวนปัญหาอุปสรรคในตอนนั้นชลัญก็งงๆ ว่า
อ้าวแล้วยื่นบัตรทองนี่เราดูอะไร ผู้รับผิดชอบก็บอกว่า ก็ดูว่ามีบัตรทองจริงมั๊ย
แล้วยื่นบัตรประชาชนล่ะ เขาตอบว่าใช่คนๆนี้มั๊ย
ชลัญก็ถามเขาว่าแล้วดูยังไง เขาบอกดูเลขประจำตัวประชาชนกับ รูป
ชลัญก็งง อีก ว่า อ้าวก็บัตรประชาชนมันก็มีครบแล้ว ทำไมต้องหาบัตรอื่นมาให้มันยุ่งยาก
เขาบอกได้อย่างเดียวว่า "มันเป็นระเบียบ"
ชักเริ่มสงสัยว่า ระเบียบนี่มันเป็นใครถึงมีอิทธิพลทำให้คนนั้นคนนี้ทำตามนัก แต่เวลาที่ ระเบียบมีปัญหากับผู้หลักผู้ใหญ่ ระเบียบกลับไม่เก่งสักนิด ถูกแก้ระเบียบเฉยเลย
ในครั้งนั้นชลัญพูดมาก จนการประชุมต้องยุติ เพราะเขาไม่สามารถเอาระเบียบมาตอบ ชลัญได้ตาม หลักมนุษยธรรม ตอบได้แต่ตามระเบียบ
จากนั้นชลัญก็ถูกผู้ใหญ่เพ่งเล็งว่า "เป็นเด็กนอกกรอบ(จริงๆเขาบอกว่าแหกคอก) ไม่ทำตามระเบียบ"
คิดได้ไปโน่นซะงั้น เฮ้ย ประเทศ ตายแลนด์ (ขอยืมคำคนถางทางมาหน่อยเถอะ)
ความเห็นที่ #2638667 ข้างบนนี้ของคุณชลัญ
น่านำไปแปะ ใต้บันทึกจัง
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับเรื่องเล่าที่แบ่งปัน
สะเทือนจนน้ำตาร่วงแหมะๆเลย
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกกำลังใจ
คุณตะวันดิน ขอโทษด้วยค่ะทีทำให้รู้สึกเศร้า ตามอ่านบันทึกต่อไปล่ะกันแล้วจะยิ้มออก
- อ่านแล้วเป็นเรื่องเศร้ามากๆ
- แต่ไม่ทันแล้ว ลุงถูกรถสิบล้อเหยียบกลางลำตัว ก้อยก็แทบสิ้นสติ นี่ฉันฆ่าลุงหรือนี่ ฉันทำอะไรลงไป
- ถ้าเป็นบัตรเดียว
- ใช้ได้หมดเลยก็ดีนะครับ
Sad!
Ummmh, I wonder how hospitals are going to handle emergency ASEAN patients.
The would have perfectly legal id dico but unfortunately not accepted by hospitals outside their own country. It would be a sore issue for all hospitals in any country ASEAN or not.
So, E-government clould may need to work out links to other goverment authorities in order to verify ids quickly. This has implications in other areas for security and access to public services.
ว้า! เศร้ากันไปหมดเลย ...........ชลัญเองนึกถึงเมื่อไรก็เศร้าเมื่อนั้น .......... แล้วความรู้สึกของ พบ.ก้อย(นามสมมติ) ล่ะ จะกระเจิงไปถึงไหน
ประเด็นต่างๆพวกนี้แหล่ะที่ชลัญพยายามจะต่อสู้ เพื่อความยุติธรรม แต่เข้าใจใช่มั๊ยพยาบาลตำแหน่งเล็กๆ แค่นี้ จะทำอะไรได้ คงต้องแพ้ "ระเบียบตามเดิม"
บันทึกนี้นี่ไม่อยากเอามาลง GTK เร็วเพราะมันเศร้านี่แหล่ะ แต่เวลานี้มันประจวบเหมาะพอดี
การต่อสู้ของคนตัวไม่เล็ก แต่ตำแหน่งเล็กๆ นี่หลายเรื่องมันทำให้เกิดการบาดเจ็บในความรู้สึกทีเดียว แต่ชลัญก็จะสู้ เท่าที่จะมีแรงป่าวประกาศให้คนในสังคมรับรู้ถึงความไม่ยุติธรรม ในสังคม ที่คนกลุ่มหนึ่งถึงจะเป็นกลุ่มเล็กๆได้รับก็ตามที
มีใครหลายคนบอกให้ชลัญ ไปเรียนต่อ โท เอกต่อ เพราะเขาเห็นในศักยภาพความสามารถของเรา เพื่อตำแหน่งที่ใหญ่โตขึ้นในสังคม คงช่วยคนได้อีกมาก
ถามว่าชลัญอยากมั๊ย "อยาก" แต่มันติดที่มีเพื่อร่วมทางที่ไม่เป็นมิตร(พาร์กินสัน) ตามรังแกชลัญตลอดทาง ทางที่เดินถูกคนมีอำนาจทำร้าย ทางร่างกายถูกโรคเรื้อรังเล่นงาน คุณคิดว่าชลัญจะเหนื่อยมั๊ย ...................
การที่ชลัญตัดสินใจเขียนบันทึกใน GTK นี้ ก็เพราะว่าชลัญนั่งอ่านแล้วแหล่ะว่า ถึงชลัญจะตำแหน่งไม่ใหญ่ แต่คนใน GTK ใหญ่หลายคน น่าจะนำเรื่องราวต่างๆ ที่น่าจะพอแก้ไขได้ไปดำเนินการต่อเพื่อให้เกิดความเป็นธรรมในสังคมต่อไป
ขอบคุณเป็นครั้งที่ 3 สำหรับทุกกำลังใจที่ให้ชลัญธร
- มาบอกว่าขอเอาไป link ที่บันทึกนะครับ
- น้องไจไจ๋เป็นอย่างไรบ้างครับ
- ลองคิดใหม่และ
- เปลี่ยนความคิดใหม่ว่า
- เพื่อนร่วมทางเป็นมิตรนะครับ
-
(มันติดที่มีเพื่อร่วมทางที่ไม่เป็นมิตร(พาร์กินสัน)
อาหมวยน้อยไจ่ไจ๋ก็ happy ลั่นล้า นี่ยังหวั่นๆว่าโตขึ้นจะป่วงเหมือนแม่ ถ้าเหมือนป๊าจะดี คุณป๊าเรียบร้อยค่ะ
เศร้าจังค่ะ อยากให้พยาบาลในโรงพยาบาลของรัฐทั้งหลายมาอ่านกันบ้างจังเพราะเป็นแบบนี้เหมือนกันทุกโรงพยาบาลที่เคยเจอ เค้าลืมความคิดเริ่มแรกของการอยากเป็นพยาบาลเมื่อตอนเป็นเด็กกันไปหมดแล้วเหรอ อยากเป็นพยาบาลเพื่อช่วยเหลือดูแลคนที่ไม่สบายค่ะ คือคำตอบที่เด็กๆที่เป็นพยาบาลมักจะตอบเราเสมอเมื่อเราถามว่าโตขึ้นหนูอยากทำงานอะไรค่ะ
อ่านแล้วลุงจรแล้วเศร้านะค่ะ...เพราะบัตรใบเดียวแท้ๆเลยนะค่ะ
ขอบคุณ 
ค่ะที่มาให้กำลังใจ ชลัญว่า
เรื่องนี้อยากให้มองที่ระบบมากกว่าระบบเป็นตัวทำร้ายคน
คนเป็นผู้ได้รับผลกระทบ เพราะ
ระบบใช้คุณระเบียบมาเป็นคนตัดสินคน
จริงๆชลัญว่าคนที่เป็นพยาบาลนั้นจะมีเพยงบางคนเท่านั้นที่มาจากความฝันตอนเด็กๆ
บางคนมาเป็นพยาบาลที่ระบบ
เช่นชลัญนี่ไม่เคยฝันมาก่อนทีจะเป็นพยาบาล
ลักษณะอย่างชลัญนี่มันต้องประมาณ วิดวะแต่บังเอิญสอบไม่ติด ติด
อิเลคก็ OK นะ เพียงแต่ ระบบไม่ให้ชลัญไปเรียนเพราะทั้งclass มี หญิง
3 คน แม่กลัวกลายพันธ์ เป็น ทอม
ระบบของแม่จึงจัดการชีวิตให้ชลัญมาเป็นพบ.นี่แหล่ะ
คงใช่ค่ะ เดี๋ยวนี้เด็กที่สอบพยาบาลส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ฝันไว้แต่เด็ก แต่ระบบมันพาไป เช่น เลือกพยาบาลห้อยท้ายไว้เพราะอยากเป็นหมอหรือเภสัชกร แต่ไม่ติด ต้องขอโทษน้องพยาบาลคนนั้นด้วยที่แสดงความคิดเห็นแบบนั้นไป บางครั้งก็ลืมคิดไปว่าถ้าเราอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นเราเองก็อาจทำแบบเค้าก็ได้(เพราะคุณระเบียบ) คงเพราะเคยเจอพยาบาลที่เหมือนโกรธคนทั้งโลกตลอดเวลาบ่อยๆ มังคะ
ขอขอบคุณ ที่เข้าใจ จริงๆก็เป็นจริงอย่าอาจารย์ว่านั่นแหล่ะ
ไป รพ.เมื่อไร มักเจอพยาบาลที่เหมือนโกธรคนมาทั้งโลก
อาชีพแพทย์พยาบาลนี่วันๆมันไม่ค่อยเจอเรื่องสุนทรีย์สักเท่าไร
ไหนคนไข้จะมาก ไหนนายจะตามงาน ไหนผู้มีอิทธิพลจะขอแทรงคิว
ไหนจะโดนคนไข้กินหัว คนปกติก็มักมีอารมณ์น่ะค่ะ
แต่ถ้า อาจารย์ มา รพ.พิมาย น่ะ รับรองชลัญไม่เป็นแบบนั้นแน่
เพราะเป็นคนไม่ปกติน่ะค่ะ คือยังมีความสุขอยู่ได้ทั้งที่ทุกข์
คนปกติเขามักไม่เป็น
- ชอบบันทึกนี้มากค่ะ
- ขอนำไปอ้างอิงในบันทึกแนวรวบรวมและวิเคราะห์บันทึกของท่านอื่นๆ ที่ตังใจจะลงวันนี้ ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
กฏระเบียบสร้างขึ้นด้วยคนเพื่อคน และคนที่ใช้ก็ต้องพิจารณาด้วยว่าเหมาะสมหรือเปล่า ถ้าไม่เหมาะควรทำการเสนอเพื่อแก้ไข หรือหาหนทางรอบปัญหา ขึ้นอยู่แต่ว่าจะมี "ใจ" ทำหรือเปล่า ดีใจที่น้องก้อยคิดได้ค่ะในตอนสุดท้าย เพราะนั่นหมายถึงจะไม่มีรายต่อไป ขอบคุณบันทึกดีดีค่ะ :)
- ขอบคุณมากนะคะ สำหรับความเห็นเกี่ยวกับ Smart Card ที่ได้นำไปเป็นสารสนเทศประกอบการวิเคราะห์เนื้อหาจาก 10 บันทึกของกัลยาณมิตร
ที่เมืองผีไม่ต้องใช้บัตรประชาชน
เพราะเขาใช้ความดี เป็นตัวชี้วัด
การใช้บัตรประชาชนเพื่อแสดงตัวตนที่แท้จริงเป็นสิ่งจำเป็นในโลกมนุษย์
ถ้ามันจะบันทึกข้อมูลความเป็นมนุษย์ตั้งแต่แรกเกิด การศึกษา สุขภาพ ความดี
และให้มีลายนิ้วมืออัตโนมัติปรากฏเมื่อมันตกอยู่ในมือผู้อื่นเพื่อผู้อื่นจะนำ
ไปใช้ประโยชน์ไม่ได้นอกจากเรียกค่าไถ่