ความสุขที่ยิ่งใหญ่
ครั้งก่อนเขียน “ความสุขเล็กๆ “ ไป เพราะนั่น เป็นความสุขเพียงใจเราเท่านั้น แต่วันนี้ชลัญมีความสุขที่ยิ่งใหญ่ เกิดขึ้นในชีวิต สุขจากการที่ ได้ ทำประโยชน์ ให้คนอื่น สังคม และผลที่กลับมามันคือความภาคภูมิใจที่เกิด ขั้น เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ ที่ชลัญได้รับ ไม่ใช่ความสุขของตัวเอง แต่สิ่งนี้แหล่ะที่ชลัญต้องการให้เกิดในสังคม ซึ่งหาได้อยากเหลือเกิน ในสังคมทุกวันนี้
เริ่มต้นตอนเช้า ชลัญขึ้นไปทำงานห้องเบาหวานเป็นปกติ คุณยายที่เคยทักชลัญ ว่า “ คุณหมอคือมาสวยแท้ “ ทำให้ชลัญปล่อยห่าน ตัวเบอเร่อ หันไป ขอบคุณคุณยายเพราะคิดว่าเขาชมว่าเราสวย การปล่อยไก่ครั้งนี้ท่านถางถาง บอก มันน้อยไป ต้องปล่อยห่านถึงจะถูก
วันนี้คุณยายถักอีก “ คุณหมอ” ชลัญหันไป ตกใจ “ ยายวันนี้หนูไม่ได้มาสายนะ” คุณยายบอก ไม่ได้บอกว่าหมอมาสวยจะบอกว่า เอาขนมห่อมาฝากคุณหมอคนสวย ชลัญ ก็ปลื้มซิค่ะ ถามยาย “ วันนี้ไม่มาสวย แต่สวยจริงๆใช่มั๊ย” คุณยายหัวเราะตีแขนเพียะ รับขนมจากคุณยาย เป็นมะละกอเชื่อม เพิ่งเคยกินนี่แหล่ะ อร่อยทีเดียว และ ขนมเข่ง น้ำดอกอัญชัญสีม่วงสดใส เหมือนเสื้อพี่ใหญ่
..........................................................................................................
คุณยายอีกท่านชอบหยอกล้อกับชลัญทีเดียว มาบอกว่าช่วงนี้ยาย เครียด ชลัญก็เลยถามว่า อะไรที่ทำให้ยายเครียด ยายก็เริ่มเล่า
“ก็ ลูกยายมันจะสร้างบ้าน มันถมที่ไม่บอกยาย ยายไปอยู่วัดเพิ่งกลับมา ใจหายแว๊บ พูดอะไรไม่ออก หมอ รู้มั๊ย ต้นมะนาว มะกรูด น้อยหน่า ที่ยายปลูกไว้ มันฟันทิ้งราบเรียบหมด ยายอึ้งมาก แต่ไม่กล้าพูดอะไร กลัวลูกจะน้อยใจ เขาก็ไม่รู้ว่าเราโกธร เราจึงเครียด”
ชลัญก็เลยบอกคุณยายว่า
“ทุกสิ่งในโลกมันมีเกิดขึ้นคงอยู่ดับไป ต้นไม้เหมือนกัน เราปลูกไว้ ถึงมันไม่โดนตัดโค่น มันก็ตายเองตามอายุ ก็ได้ แต่ ถ้ายังยึดติด ว่าไม่อยากให้ถูกตัด เราก็ต้องทบทวนว่าที่ตรงนั้นเรายกให้ลูกจริงหรือเปล่า ในเมื่อเขาไม่รู้ว่ายายจะหวงเขาถึงทำ แต่ถ้าเขารู้ตอนนี้ต้นไม่พวกนั้นก็คงไม่ได้กลับคืนมา แต่ลูกๆ ก็จะยิ่งเสียใจทุกข์ที่ทำให้แม่เสียใจ ใช่มั๊ย นึกเสียว่า ต้นไม้ของยายขึ้นรถทัวร์ไปเที่ยวระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำตายทั้งคันก็แล้วกันนะ”
ยายยิ้มออก ใช่ หมอ เดี๋ยวยายปลูกใหม่ใช่มั๊ย ชลัญพยักหน้า
โยม เอง หา !!!! ยายก็หัวเราะ โอ๊ยยายลืมตัวนึกว่าคุยกับพระ
แหมเห็นเราเป็นพระไปซะนี่ แค่ใส่ชุดขาว ชีก็ไม่ใช่
ยายนั่งหัวเราะจนน้ำตาเล็ด แล้วก็ขอตัว ออกไปรอตรวจ
................................................................................
คุณยายอีกท่านหนึ่ง เดินเข้ามาซักประวัติ คุณยายเดินเท้าเปล่าเข้ามา ชลัญก็เลยถามคุณยายว่า อ้าวคุณยายรองเท้าไปถอดไว้ไหนล่ะ
“ยายไม่ได้ใส่รองเท้ามาหมอ”
“อุ๊ยทำไมไม่ใส่รองเท้า เป็นเบาหวานเดี๋ยวเป็นแผลที่เท้า “
“ยายใส่ไม่ได้น่ะหมอ เท้าชาใส่แล้วรองเท้าหลุดหายไม่รู้ตัว”
“ยายก็ใส่รองเท้าหุ้มส้นซิ รองเท้าผ้าใบก็ได้”
“โอ๊ย หมอ ลูกมันว่าจะซื้อให้ยาย ตั้งเป็นชาติแล้ว จนทุกวันนี้รองเท้ามันเปลี่ยน 3คู่ยายยังไม่ได้ใส่รองเท้ามันเลย”
ชลัญ นึกออกว่า พี่จี๋ (สุกัญญา จุลละสุวรรณ) หัวหน้างานเบาหวานของชลัญเคยซื้อรองเท้าไว้บริจาคคนไข้ พี่เขาน่าจะยังมีเหลือก็เลยลองไปถามดู ว๊าว มีจริงด้วย ถามซื้อต่อ พี่จี๋บอกถ้ายายใส่น่ะพี่ให้พี่ ชลัญก็เลยได้รองเท้ามาให้คุฯยายใส่เข้าท่าไม่เบา ยายดีใจมากออกจากห้องซักประวัติทักคนนั้นทีคนนี้ที ชักชวนให้เขาดูรองเท้าใหม่ อย่างมีความสุขเห็นแล้วชลัญก็ยิ้มออกด้วย
........................................................................................................
รายสุดท้ายที่ทำให้ชลัญมีความสุข คือคุณพี่ธิดา เจ้าของร้าน เบเกอร์รี่ ที่มารับการรักษาด้วยเรื่องความดันโลหิตสูงที่ รพ.พิมาย คุณพี่ท่านมาเมื่อไหร่ ก็มักมีขนมถุงใหญ่ มาฝากชลัญ กับคุณหมอชาญศักดิ์ประจำ จากที่ไม่เคยรู้จักกันจนกลายเป็นความสนิทสนม คุณพี่ธิดาบอกว่า ไปรักษามาหลายที่แล้ว แม้แต่ รพ.เอกชน จะหาคนที่ให้บริหารผู้ป่วยอย่างชลัญธร กับแพทย์ชาญศักดิ์นั้นไม่มีอีกแล้ว ชอบมานั่งดูเวลารอคุณหมอ สังเกตว่าน้องชลัญธร ไม่เคยหงุดหงิดงอแง กับคนไข้ แล้วดูท่าว่าผู้ป่วยจะชอบเราเอามากๆ พี่ธิดา ก็เลยมักจะเอาขนมมาฝากประจำ จนท. OPD ก็พลอยได้รับประทานขนมอร่อยๆ ไปด้วยเพราะทุกครั้งที่มีคนไข้เอามาให้ชลัญไม่เคยเก็บมาเป็นของตัว แต่จะเอามาแบ่งให้ทุกคนใน แผนก ได้รับประทานร่วมกัน
นี่แหล่ะวันที่มีความสุขอันยิ่งใหญ่ของชลัญ คือคนที่ได้รับความสุขนั้นไม่ใช่เพียงชลัญคนเดียว แต่ในวันนี้ มีคนที่ได้รับความสุขจากชลัญเช่นกัน มันคือความสุขอันยิ่งใหญ่ ที่ตั้งใจบันทึกไว้ ให้ไม่เพียงอยู่ในความทรงจำ ของชลัญเท่านั้น แต่มันจะเป็นความสุขที่ส่งต่อคนที่ได้อ่านบันทึกนี้ อีกต่อไป ต่อไป ต่อไป ต่อไป.............
โชว์รูปสมัยละอ่อนมานาน ขอโชว์ปัจจุบันบ้าง คุณพี่หนูรีคงเปลี่ยนใจเรียก นางฟ้าแสนสวยเป็น "นางพยาบาน(ล)"แล้วละคราวนี้
ความเห็น (13)
* อ่านแล้วมีความสุขจังค่ะ..
* ภาพงามอิ่มเอิบด้วยความสุขจากการให้เป็นอย่างนี้เอง..
ความสุขของให้ คือ ความสุขที่ยิ่งใหญ่เสมอนะครับพี่
อ่ะๆ มีพาดพิง ตอนท้าย
"นางฟ้าแสนสวย นั้นแสดงถึง...ความงดงาม สวยงามอุดมสมบูรณ์ในหัวใจ"
หากเป็น
"นางพยาบาน(ล) นั้นก็แสดงถึง... ความสวยงามอันอุดมสมบูรณ์ของร่างกายจ้า "
ว่าไปนั่นเลยพี่หนูรี ....ฮา
ความสุขที่ยิ่งใหญ่ ==> ถ้าเริ่ม มีการให้... ย่อมเกิดความสุข "ทันที"
- ขอบคุณสำหรับบท ความดีๆๆ และมีประโยชน์ นี้นะคะ
ยิ้มรับเกิบใหม่ไปกับคุณยายด้วย
พร้อมรอยยิ้มของน้องชลัญตรงหน้าเต็มๆเลย :)
ขอบคุณสำหรับความสุขทุกๆระดับที่แบ่งปันนะคะ
นั่งหน้าจอแล้วเหมือนได้คุยเลยอะ
ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ บานเต็มจอเลยน่ะ ชลัญใช้ netbook ก็เลยเหมือนภาพเล็กนิดเดียว เด่ว หาวิธีแก้ไขภาพก่อนนะ ภาพชุดพยาบาลที่เคยลงไว้เป็นภาพเกือบ 10 ปีมาแล้ว กลัวคนหลงผิด ก็เลยเอาภาพปัจจุบันมา update ให้ดูค่า
นำรอยยิ้มคนงามมาฝากน้องชลัญจ้า ^_____^
มายืนยันว่างามทั้งตัวและหัวใจค่ะ ;)
ฝันดีค่ะ
วันนี้ตื่นนอนสาย มาดู tablet มี new comment เปิดดู ว๊าย ..............คุณตะวันดิน คุณปริม ...........ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอบคุณค่า (คุณสามีชลัญมาดู นั่งหัวเราะตัวหงิก .........มีคนชมภรรยาว่างาม ) ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
แวะมาส่งขนมค่ะ
แทนคำขอบคุณที่แวะไปให้กำลังใจเสมอๆ
ว๊าว.....น่ากินจัง ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณ
ทำให้ชลัญมีความสุขที่ยิ่งใหญ่มากกว่าเดิมอีกค่ะ
ผู้ป่วยเบาหวาน.. เท้าสำคัญกว่าหน้า
ดีใจแทนคุณยาย
ได้รองเท้าใหม่