เด็กหญิงนุรดีนา 5 ชาตรี สำราญ

บทที่ 5

ห  นำหน้า  ร

                        ตัว ห นำหน้า ร            ก็มีหรูหรา

บุหรี่ซื้อมา                               หรี่ตามองดู

            เงินเหรียญสึกหรอ       ก็ ห นำอยู่

บุหรงขันคู                               ครูขอให้จำ

                        หญ้างอกหร็อมแหรม   แต่งแต้มคำขำ

ดาวหรุบหรู่นำ                         หรือทำอย่างไร

**********

 

ห  นำหน้า  ล

                        ถ้ากลัวผีหลอก             บอกผีอย่าหลอน

ก่อนจะหลับนอน                     ขอพรทุกที

                        หากเดินหลงทาง         ต้องกางแผนที่

ดูทิศดีดี                                    จะมีทางไป

                        พบหลุมพบบ่อ             ก็จงจำไว้

มืดค่ำคราใด                            ให้เดินระวัง

                        รู้หลบเป็นปีก               รู้หลีกทุกครั้ง

ไม่พลาดไม่พลั้ง                      ตั้งใจทำดี

                        โอ้พ่อรูปหล่อ               รอใครตรงนี้

ถอยหลังอีกซี                           มีหลุมมากมาย

            สีเหลืองของฉัน           นั้นมีหลากหลาย

เลือกเถิดหลานชาย                  ฉันขายให้เธอ

            ขุดหลุมฝังเหล็ก           หลุมเล็กเสมอ

เผื่อเหลือนะเออ                        เธอฝังสบาย

            คราวน้ำไหลหลาก       ท่วมมากทุกสาย

ฉันหาไม้พาย                           หล่นหลุดหายไป

            หลอดดูดน้ำหวาน       ทิ้งไว้นานไหน

ทีหลังจำไว้                              เก็บไว้ให้ดี

                        น้ำตาลเหลวเหลว        เร็วเร็วเถิดพี่

เรากวนทอฟฟี่                         มาซีช่วยกัน

            เหล้าหล่อนหลักหล้า    ห มากางกั้น

นำ ล ทั้งนั้น                             ช่วยกันจำเอย...

            เด็กๆ ต่างช่วยกันคัดลอกคำประพันธ์บทใหม่  ใส่สมุดของตน  เพื่อนำไปท่องจำ  และฝึกหัดเขียน

            เมื่อมีเวลาว่างในตอนบ่าย  เด็กๆ เหล่านั้น  ต่างแบ่งกลุ่มกันเป็นสองกลุ่ม  แข่งขันกันเขียนคำที่มี ห นำหน้า  โดยมีกติกาว่า  ผู้แข่งขันจะผลัดกันส่งตัวแทน  ออกมากลุ่มละคน  แต่ละคนจะต้องเขียนคำตามคำบอกของประธานการแข่งขันที่นักเรียนเลือกขึ้นมา  ฝ่ายที่เขียนได้ถูกต้อง  จะได้คะแนนคำละ 1 คะแนน

            เด็กหญิงนุรดีนา  ได้รับเลือกเป็นประธานคณะกรรมการ  คอยบอกคำให้เขียน  ฝ่ายผู้ชายเลือกเด็กชายยาลี  เป็นตัวแทนออกมาคนแรก  และฝ่ายหญิงเลือกเด็กหญิงรอซีดะออกมาเป็นตัวแทน  ทุกคนรู้ดีว่าทั้งสองคนนี้  พอจะอ่านออกเขียนได้  จึงเป็นการไม่เอารัดเอาเปรียบซึ่งกันและกัน  เมื่อทุกฝ่ายพร้อมแล้ว  ประธานก็บอกให้ทั้งสองคนเขียน

            “หงิกงอ”  สิ้นเสียงนุรนาดีก็มีเสียงสนับสนุนจากทั้งสองฝ่ายดังขึ้น  เด็กทั้งสองเขียนตามคำบอกได้ถูกต้อง  จึงได้ไปคนละหนึ่งคะแนน  คนอื่นๆ ก็ผลัดเปลี่ยนกันออกมา  เขียนตามคำบอกเกือบทุกคน  ได้ถูกต้อง  มีเพียงบางคนเท่านั้นที่เขียนไม่ถูก  เพื่อนๆ ก็ช่วยกันแก้ไขให้ถูก  การเรียนกันเองของนักเรียนครั้งนี้  เป็นที่สนุกสนานยิ่งนัก  เด็กหญิงไลลาพูดขึ้นว่า

            “พรุ่งนี้  เราเตรียมตัวกันใหม่นะคะ  ทีนี้เราแข่งขันค้นหาคำตอบที่มีตัว ห นำหน้า  ซึ่งคุณครูยังไม่ได้เขียนให้พวกเราบ้าง  โดยเชิญคุณครูมาเป็นกรรมการตัดสินนะคะ”

            “ตกลง  ตกลง”  เสียงสนับสนุนจากทุกคนดังขึ้น

            บ่ายวันรุ่งขึ้น  เด็กๆ ต่างก็นั่งพร้อมกันในห้อง  ทุกคนเตรียมสมุด  ดินสอ  เพื่อไว้จดคำใหม่ที่ทุกคนยังค้นหาไม่พบ  ไว้ใช้ประโยชน์ต่อไป

            เด็กหญิงไลลา  ออกมาเขียนประโยคแรกบนกระดานดำว่า

            “สมศรีไปซื้อดอกบุหงาที่ตลาด”

            เด็กชายสมศักดิ์ออกมาเขียนคำว่า

            “เสาธงตั้งตระหง่านอยู่หน้าอาคารเรียน”

            และอธิบายความหมายของคำ  ตระหง่าน  ว่า 

            “ตระหง่าน  หมายถึง  สูงเด่น  เป็นสง่า”

            เสียงปรบมือจึงดังขึ้นทั้งห้องเรียน  ทุกคนดีใจ  ที่สมศักดิ์พยายามค้นหาความหมายของคำ  มาบอกเพื่อนด้วย  เด็กหญิงพาตีเม๊าะจึงไม่ยอมน้อยหน้าออกมาเขียนบ้าง

            “คุณแม่คอยประคบประหงมน้องชายของฉันที่กำลังป่วยอยู่”  และบอกความหมายของคำ  ประคบประหงมด้วยว่า  หมายถึง  ทะนุถนอม

            เด็กชายรอกีพลี  เขียนว่า

            “วันที่ 15 พฤษภาคม  นี้  ผมจะเข้าสุหนัตแล้ว  และพูดว่าสุหนัต  หมายถึง  พิธีขลิบหนังอวัยวะเพศชายตามศาสนาอิสลาม”

            พอรอกีพลีพูดเสร็จ  เด็กๆ  ก็ร้องว่า  “โอ้โฮ”  ออกมาด้วยความดีใจ  ที่เห็นรอกีพลีเขียนได้เก่ง  เพราะธรรมดารอกีพลีเรียนหนังสือไม่เก่ง  รอกีพลีจึงบอกเพื่อนว่า  เขาถามพี่ชายเขา  ทุกคนจึงเข้าใจ  คุณครูลัดดาชมว่า  “”รอกีพลีเก่ง  ที่พยายามถามพี่ชาย  และพยายามฝึกเขียน  เพราะเขียนได้ถูกต้องมาก”  แล้วทุกคนก็ปรบมือให้รอกีพลี  เด็กน้อยก้มศีรษะ  พร้อมกับขอบใจทุกๆ คน

            เด็กหญิงสมฤดีไม่ยอมแพ้  ออกมาเขียนบ้างว่า

            “บุหลันไปซื้อเกาเหลาที่ตลาด”

            “เก่งมาก  เก่งมาก  ชักอยากจะกินเกาเหลาเนื้อวัวแล้วครับ”  สุกรีเป็นคนพูด  ทำให้คุณครูและทุกคน  พูดพร้อมกันว่า  จริง  คุณครูลัดดาพูดว่า

            “เอาละ  ทุกคนเก่งมาก  ขยันไปค้นหาความรู้มาเอง  แล้วมาช่วยกันบอกเพื่อนๆ ให้รู้  ถ้าเราช่วยกันทุกคนอย่างนี้  เราก็จะรู้คำต่างๆ อีกมากมาย  ครูขอให้นักเรียนทุกคน  ร่วมกันสนุกแบบนี้บ่อยๆ นะคะ  ครูขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือกันดี  เอาละ  วันนี้ครูคิดว่าพอสมควรแก่เวลาแล้ว  เราไปออกกำลังกายกลางสนามกันบ้างนะคะ”

            นักเรียนทุกคนสวัสดีคุณครู  แล้วก็ออกไปเล่นกลางสนาม

 อ่านเป็นเล่มที่นี่ครับ https://docs.google.com/docume...