คืนวัน…ที่เปลี่ยวเหงา… ระหว่างกัน
ฝนฟ้าตกต้องตามฤดูกาล… แม้นว่าอากาศจะสดใสมาตลอดกว่าครึ่งวัน
ช่วงบ่ายแก่ ๆ ภายในบ้านกลางสวน…
นั่งมองลูกสาววัยหกขวบเต็มนอนขีดเขียนอะไรบางสิ่งบางอย่างอยู่กลางห้อง ตามลำพัง
ในขณะที่ตัวเอง กำลังนั่งสนด้ายร้อยเข็มปักเสื้อนักเรียนตัวใหม่ให้กับเค้า เพื่อใช้ใส่ในวันเปิดภาคเรียน ที่จะ
มาถึงอีกในไม่กี่วันข้างหน้านี้
….
บรรยากาศบ้านสวนวันทำงานอยู่บ้านช่วงเวลานี้…. มองเงียบเหงาไปถนัดตา
ไม่มีเสียงเรียก หรือเสียงโทรศัพท์หาแม่ของลูกชายคนโต ให้แม่ซื้อก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยปากซอยเข้าบ้าน มาให้กินเหมือนเช่นก่อน ไม่มีเสียงเกมส์จากเครื่องคอมพิวเตอร์ ไม่มีเสียงร้องเพลง หรือแม้กระทั่งเสียงจากทรัมเป็ทตัวเก่ง ที่ลูกชายชอบเป่า… ครั้งคราใดก็ตามที่ลูกอารมณ์ดี…
….
บ้านขาดวิถีการดำเนินชีวิตของลูกชายคนโตไป
ปีนี้…จึงรู้สึกถึงความเหงาของลูกสาว มากกว่าสิ่งอื่นใดทั้งหมด
เปิดดู …สิ่งที่ลูกสาวเขียนไว้ในสมุดหลังจากที่ลูกห่อเก็บไว้ในซองอย่างดี
ข้อความที่ลูกเขียน ปรากฏดังนี้
สิ่งที่ลูกเขียน… บอกบางสิ่ง บางอย่างในใจของลูกได้อย่างชัดเจนเหลือเกิน
แม้นว่า.. คำที่ลูกประสมและเขียนไว้ จะไม่เป็นคำที่อ่านได้ถูกต้องและชัดเจนนัก
แต่คำพูดที่ลูกอ่านให้ฟัง… มันแทงใจพ่อนัก
ลูกพูดว่า…พ่อแม่อย่าทะเลาะกัน
พี่…นอนรอ น้อง…นอน
ยาย…ดูตา และ….
สิ่งที่ลูกเขียนเป็นปรากฎการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของลูก
วันหนึ่งที่ได้พูดคุยปรับทัศนะและความเข้าใจระหว่างกันของ..พ่อกับแม่
โดยหลงลืมไปว่า … “เรามีผ้าขาวบางอยู่ข้างตัว” ผ้าบางเกินไปที่จะซึมซับเรื่องบางอย่างได้
และด้วยเหตุนี้ จึงต้องพูดกับลูกว่า…พ่อกับแม่จะไม่พูดไม่ทำไม่ทะเลาะอย่างที่ลูกเขียนนะ …
มองดูหน้าลูก …รับรู้ได้ว่า ลูกดีใจนักจากสีหน้าและแววตาของลูกเอง ในขณะที่ลูกนั่งอยู่บนตักของแม่
และเมื่อมองลายมือที่ลูกเขียนถึงพี่ และตัวของลูกเอง….. ภาษามันสื่อความนัยว่าอย่างไรนะ?
…
คิดทบทวน สิ่งที่ผ่านมา ก็ได้คำตอบเดี๋ยวนั้น
….
บ่อยครั้งเหลือเกิน ที่เป็นความเคยชินระหว่างพี่กับน้อง…. คืนไหนก็ตามที่พี่ขึ้นไปนอนรอน้องในห้องนอนใหญ่ของบ้าน คืนนั้นจะได้ยินเสียงร้องไห้ของน้องทุกครั้งไป เพราะจากความเป็นพี่ขี้แกล้งน้องสาว… ด้วยความรักในแบบฉบับของพี่ชาย
นั่งหลับตา…มองเห็นรอยยิ้มที่เปลื้อนด้วยคราบน้ำตาของลูกสาว ที่นอนถีบพี่ชาย เล่นหัวระหว่างกันและนอนหลับไปในที่สุด เสมือนเป็นการสร้างความรัก ความทรงจำ ความอบอุ่นระหว่างกันบนเตียงนอนอันแสนสุขของครอบครัว….
และนี่คือ!!..ความทรงจำที่น้องโหยหาพี่ชายของน้อง… ที่พ่อรับรู้ได้ ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสืออันแสนบริสุทธิ์ของน้อง ณ ห้วงคิดคำนึงของความเหงา…. ที่อยากให้ใครได้รับรู้ความรู้สึกของตัวเอง
..……..
ณ วันนี้ สามชีวิตยังคงอยู่ที่บ้านสวน และอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังโลดแล่นค้นหาคำตอบของชีวิต ด้วยปีกแห่งฝันของตัวเอง
เคยพูดกับลูกชายไว้ก่อนที่จะห่างไกลกันว่า…
พ่อคงไม่ค่อยได้พูดคุยกับลูกมากเหมือนวันคืนที่ผ่านมา
พ่อคงไม่ได้พูดพร่ำบ่น สอนสั่งลูก เหมือนที่เคยเป็น
แต่พ่ออยากให้ลูกระลึกถึงคำสอน ที่พ่อเพียรสอนลูก ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา มันอาจเป็นเรื่องซ้ำ ๆ เดิม ๆ ที่พ่อสอนลูกทั้งจากคำพูดและการกระทำ … เพราะนั้นคือสิ่งที่พ่อพานพบมาตลอดชีวิตของพ่อ
….
เมื่อลูกกางปีกแล้ว ลูกต้องบินไห้ได้ …บินไปให้ถึงปลายฝันที่ลูกตั้งใจไว้
หากวันใดลูกคิดถึงครอบครัว คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ และคิดถึงน้อง… วันใดที่ลูกรู้สึกว่า..เราห่างไกลกัน พ่ออยากบอกลูกไว้ว่า “พ่อแม่และน้องอยู่ที่นี่ GotoKnow” ลูกเข้ามา ลูกจะได้พบพ่อแม่และน้องเสมอ
..…..
บทเรียนชีวิตที่ต้องจดจำไว้
ต้องไม่ทำลายความเหงาของลูก ด้วยบทเรียนราคาแพงที่ลูกเขียนมอบไว้ไห้
ครอบครัว ยังคงเป็นบ่อเกิดแห่งความเชื่อมั่นและศรัทธาได้เสมอทุกครั้งไป
แม้นในยามที่เปลี่ยวเหงาระหว่างกัน… ความอบอุ่นทางใจ การสร้างความหวัง และกำลังใจ จะชนะทุกสิ่งได้
พ่อเชื่อของพ่อเช่นนั้น
ความเห็น (21)
น้องเพชร ไปเรียนต่อที่ไหนครับ...
สวัสดีวันหยุดค่ะ
สิ่งที่บันทึกไว้นี้จะกลายเป็น "สมบัติล้ำค่า" ของน้องเพชรและน้องดวงใจไปตลอดชีวิตค่ะ...
ฝากบอกหลานชายหลานสาวทั้งสองด้วยว่า...รู้ไหมหลานช่างโชคดีที่ได้เกิดในครอบครัวนี้...
ชอบบันทึกนี้จัง ขอบคุณเรื่องราวดี ๆ นะคะ
"...เมื่อลูกกางปีกแล้ว ลูกต้องบินไห้ได้ …บินไปให้ถึงปลายฝันที่ลูกตั้งใจไว้"
- "รักลูก" คำนี้ สำหรับคนที่เป็นพ่อแม่แล้ว บอกไม่ถูกเลยเหมือนกันนะครับว่ามันมากมายเพียงใด?
- เพลงประกอบสร้างอารมณ์ร่วมกับเนื้อหาในบันทึกนี้ได้อย่างกลมกลืนจริงๆครับ
- ขอบคุณที่ได้อ่านบันทึกดีๆนี้ครับ คุณแสง..
พี่ชายกับน้องสาวตัวล็กน่ารักจังค่ะคุณแสง,
ขอบคุณสำหรับบันทึกแห่งความรัก ความเข้าใจ การเรียนรู้และการปรับตัว
ขอเป็นกำลังใจให้ครอบครัวน่ารักครอบครัวนี้ค่ะ
โชคดีของครอบครัวที่รักและใส่ใจกันเช่นนี้ค่ะ..
- ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เวลาผ่านไปเท่าใด..ความงดงามของลูก ติดตรึงตราใจของพ่อแม่เสมอนะคะคุณแสง
- ขอบคุณบันทึกนี้มากๆค่ะ
แม้ห่างไกล แต่รับรู้กันได้ ถึงสายใยความผูกพัน
ส่งกำลังใจน้องดวงใจ
บันทึกนี้ อ่านประกอบเสียงดนตรีโปรด "สักวันหนึ่ง" แล้วละมุนละไม ถ้าวันหนึ่งน้องเพชรได้กลับมาอ่าน จะรู้สึกดีเพียงใดหนอ ... ทำให้นึกถึง พี่ชายตัวเอง ห่างกัน 6 ปี ตอนอยู่ด้วยกัน ตีกันประจำ เพราะพี่ชอบแกล้ง และเราก็เอาแต่ใจ แต่อย่างไรพี่ชาย คือเพื่อนแก้เหงาคนสำคัญ โตขึ้นมา ก็ค่อยๆ ห่างไปตามสภาวะ และวิถีชีวิตที่แตกต่าง
เชื่อเช่นกันค่ะว่า ครอบครัว ยังคงเป็นบ่อเกิดแห่งความเชื่อมั่นและศรัทธาได้เสมอทุกครั้งไป
เข้าใจมาก ๆ เลยค่ะ น้องแสง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ใช้ช่องทางการติดต่ออื่น ๆ
บางทียามตัวอยู่ห่างกัน ใจกลับใกล้กัน
น้องดวงใจลายมือสวยมากค่ะ
งดงามมากครับ...เป็นกำลังใจให้น้อง...กางปีกบินไปสู่...ปลายฟ้า...ปลายฝันครับ
สวัสดีค่ะคุณแสงฯ
- ครอบครัวคือกระจกเงาจริงๆค่ะ พฤติกรรมของพ่อและแม่จะเป็นความทรงจำที่ดีของลูก คำๆหนึ่งที่พี่ได้รับการบอกเล่าจากเพื่อนหญิงที่เป็นเพื่อนสนิทของลูกบอกว่า" คนที่จะเป็นแฟนนุ้กเกอร์จะต้องเหมือนแม่เท่านั้น " พอเพื่อนถามว่าทำไม เค๊าก็บอกว่า " ตั้งแต่จำความได้ นุ้กเกอร์ไม่เคยเห็นแม่ทะเลาะกับพ่อเลย เวลาที่พ่อบ่นหรืออารมณ์เสีย แม่ก็จะเงียบตลอด " ทุกวันนี้ก็ยังหาผู้หญิงที่เหมือนแม่ไม่ได้ ก็เลยยังไม่มีแฟนค่ะ
ขอบคุณดอกไม้กำลังใจที่ส่งมอบมาให้ครับ
สวัสดีครับอาจารย์ขจิตครับ
ปีนี้..ขาดสมาชิกของครอบครัวไปหนึ่งคน บางครั้ง ต้องเลือกให้เค้าเดินตามฝันของเค้าครับ วันที่ลูกไม่อยู่ มึความรู้สึกนะครับว่า...ครอบครัวเหงาไปถนัดใจ .. แต่ก็รู้สึกดีนะครับอาจารย์ ที่อย่างน้อย เราไม่ได้ฝืนใจให้ลูกเป็นอย่างที่เราคิด ลูกไม่ใช่เรา... ดังนั้นจึงอยากให้ลูกเลือกในสิ่งที่ลูกอยากเป็นครับ
น้องเพชรไปอยู่กับยายที่จังหวัดทางภาคตะวันออกครับอาจารย์
ขอบคุณอาจารย์มากนะครับ
ขอบคุณ คุณคนไม่มีรากมากนะครับ
บันทึกคือสมบัติอันล้ำค่า ...ที่อาศัยวันเวลา ให้คนอ่าน ได้ค่อย ๆ ซึมซับ ความหวัง กำลังใจ หรือความปรารถนาดีของใครสักคน
บางครั้งการบอกบางสิ่งบางอย่างผ่านบันทึก แทนคำตอบ แทนความระลึกถึงกัน แทนความรู้สึกดี ดี ที่มีต่อกัน
ที่หลายต่อหลายครั้ง การพูดคุยระหว่างกัน อาจรู้สึก และสื่อถึงกันได้ยาก
การได้อ่าน ข้อเขียนระหว่างกัน จึงเป็นคำตอบที่ทดแทนคำพูดที่ส่งถึงกันได้เป็นอย่างดีทางหนึ่ง
วิธืนี้...จึงเป็นสื่อผ่านความคาดหวีง และเป็นกำลังใจให้กับครอบครัวของผมทางหนึ่งครับ
ขอบคุณมากนะครับ
สวัสดีค่ะคุณแสง
- ครอบครัวของครูอิงก็เช่นกันค่ะ น้องต้นน้ำลูกชายคนโต ต้องเดินทางไปศึกษาต่อ
- แม่และน้องชายก็รู้สึกเหงา ถึงแม้ว่าเวลาอยู่ด้วยกัน พี่น้องอาจจะขัดใจกัน ทะเลาะกันบ้างในบางครั้ง
- แต่เมื่อต้องจากกัน ก็จะแสดงออกให้รู้ว่าต่างคนก็ต่างคิดถึงและห่วงใยกัน
- ขอบคุณบันทึกงดงาม อ่านแล้่วรู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัว จริง ๆ ค่ะ
ไม่มีหนแห่งใดที่จะบันดาลความสุขให้เราได้มากกว่า "ครอบครัว" อีกแล้วนะครับ
ขอบคุณมากๆ เลยครับ สำหรับบันทึกดีๆ เรื่องนี้
ขอบคุณบันทึกดีดีครับ เป็นกำลังใจให้ครอบครัวคุณแสงครับ อ่านแล้วทำให้นึกึงบทกวีของท่านรพินทรนา ฐากร "จันทร์เสี้ยว"
- "รักลูก" คำนี้ สำหรับคนที่เป็นพ่อแม่แล้ว บอกไม่ถูกเลยเหมือนกันนะครับว่ามันมากมายเพียงใด?
ขอบคุณครูธนิตย์
 |
มากนะครับ
ขอบคุณคุณปริมมากนะครับ
 |
|
สิ่งมีค่า..สำหรับคนเรานั้น ผมมองว่า....การมีครอบครัวนี่แหละครับ
เป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิต... คนเรา
..
หน้าที่การงาน....พักผ่อน หายเหนื่อย แต่บางครั้งก็ไม่สุขใจ
ครอบครัว...แม้จะเปลี่ยวเหงาบ้าง หรือท้อแท้บ้าง แต่ไม่เคยเลยที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราขาดสิ่งใดในชีวิตที่มีค่าไป
ขอบคุณครับ
ชอบบันทึกนี้มากคะ "...เมื่อลูกกางปีกแล้ว ลูกต้องบินไห้ได้ …บินไปให้ถึงปลายฝันที่ลูกตั้งใจไว้" ครอบครัวเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก ความผูกพัน ความห่วงหาอาทร เป็นกำลังใจให้กับทุกครอบครัวคะ
เมื่อลูกกางปีกแล้ว ลูกต้องบินให้ได้ …บินไปให้ถึงปลายฝันที่ลูกตั้งใจไว้ งดงามเหลือเกิน สำหรับครอบครัวนี้คะ ครอบครัวเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก ความผูกพัน ความห่วงหาอาทร ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกครอบครัวคะ