การเจ็บป่วยกับโอกาส...หลวงพระบาง (3)
วันศุกร์ที่ 27 เมษายน 2555
ผมตื่นประมาณตีห้า ปกติผมเป็นคนตื่นประมาณนี้...เปิดหน้าต่างที่พักรับลมเย็น ๆ
ผมอยู่ที่แขวงวังเวียง...เป็นจังหวัดของประเทศลาว
หลังจากเมื่อวานนี้...ยามเย็นผมเดินทางตามสายน้ำ "ซอง" สายน้ำที่หล่อเลี้ยงทุกชีวิตของที่นี้
ตกกลางคืน...ผมเดินชมเมืองยามราตรี ผู้คนพลุกพล่านมากมาย..คนในพื้นที่ คือ คนลาว คนจีน และคนเวียดนาม...ทำงานบริการ ขายของ และคนที่ไปชมที่นั่งขาดไม่ได้ คือ ต้องกิน "โรตีกล้วยหอม" ราคา 8,000 กีบ
ผมเดินทางด้วยรถจักรยานที่เช้ามา...ราคา 8,000 กีบ เช่นกัน
นักท่องเที่ยวที่แยกได้ชัดเจน นอกจากคนไทยที่เหมือนคนลาวมาก ๆ คือ ฝรั่งญี่ปุ่น ส่วนใหญ่นั่งดื่มเครื่องดื่ม ในสถานที่จัดเป็นโต๊ะบ้าง หรือ อยู่ในคอกไม้ไผ่เรียงราย กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ทีวี อ่านหนังสือ
บางคนที่ใส่บิกีนี และกางเกงว่ายน้ำ ลงมาจากรถตุ๊ก ๆ ที่ไปล่องแพ และชมถ้ำ
คงเป็นเพราะเดินทางและเดินมาก...
ทำให้ผมปวดข้อเข่าด้านซ้ายมาก...แต่ก็พอไหว แต่ป้องกันว่า จะเกิดเหตุการณ์เดินไม่ไหว จึงอยากจะหายาทาน นอกเหนือจากพาราเซตามอลที่เตรียมไป...
ที่พักผม...เห็นโรงหมอ (โรงพยาบาล) ไม่ไกล...ผมจึงจะไปหาหมอ
6.00 น. วังเวียงเงียบสงบ มีไก่ขัน และเสียงดังยามที่ผมเหยียบตะแกรงเหล็กน้ำระบายข้างทาง
ช่างแตกต่างจากเมื่อคืนที่บรรยากาศคล้ายกับ "น้อง ๆ พัทยา" มาก ๆ
มีคุณหมอตรวจด้วยนะครับ...ท่านมาทำงานเช้าคงจะอยู่เวร...
ผมได้ยาสองอย่าง...กลุ่มคลายกล้ามเนื้อ และลดการอักเสบ
จ่ายค่าตรวจ 5,000 กีบ และค่ายา 20,000 กีบ
คุยกับคุณหมอมากมาย...เกี่ยวกับระบบสุขภาพของคนลาว
คนลาวส่วนใหญ่ถ้าไม่สบายก็จะปล่อยให้หายเอง...กินสมุนไพร
และซื้อยากินเองที่ร้านขายยา หรือร้านโอสถ
ถ้าไม่หายจะไปหาหมอที่คลินิก และถ้าอยู่ในเมืองก็มาโรงพยาบาล
แต่ถ้าอยู่ในหมู่บ้านและตำบลก็มี "สุขศาลา" หรือ (สถานีอนามัย เช่นเดียวกับที่ผมทำงาน)
คนลาวมีบัตรสงเคราะห์ฟรีบ้าง ประมาณร้อยละ 30 บัตรประกันสังคม ประมาณร้อยละ 5 ที่เหลือไม่มีสิทธิอะไรเลย
ดังนั้น...จึงเดือดร้อนกับค่ายาและค่ารักษามาก
เพราะอาชีพ "ครู" มีเกียรติแต่จนมาก เงินเดือนละ 7,500,000 กีบเอง
งานที่เน้นหนัก คือ
การคุมกำเนิด อนามัยแม่และเด็ก น้ำสะอาด
ไข้ยุง วัณโลก ผิวหนัง เอดส์
อาหาร และยา
ผมขออนุญาตคุณหมอถ่ายภาพด้วยครับ...ขอบใจเจ้าคุณหมอ
เดินทางมากำลังเห็นควันไฟนึ่งข้าวเหนียว
โรงพยาบาลที่นี้ไม่มีโรงครัว ต้องหุงหาอาหารเอง
คนไข้ที่พักรักษามีไม่มาก...แต่คนรอคลอดมากมายมากกว่าคนไข้
ผมเดินทางออกจากโรงหมอ...ด้วยอาการหายปวดเข่าเบาสบาย โดยไม่กินยา
ทุกวินาทีของผมดูเชื่องช้า...และช้าลง
แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของคนบนโลกที่ไร้พรมแดน
ขอบใจเจ้า...วังเวียง
"ด้านหน้าโรงหมอ...อาคารชั้นเดียว"
"ห้องฉุกเฉิน"
"ห้องนอนคนเจ็บ-ห้องนอนพิเศษ"
"ห้องคนเจ็บแยกรักษา (ปลัว)"
"ห้องผ่าตัด...หลงเข้าใจตั้งนานว่า เป็นห้องปาด"
"ขั้นตอนการบริการ"
"ห้องพิเศษ"
"ห้องทันตกรรม"
"ห้องรังสี และ (เปลี่ยนภาษาลาวไม่ออก)"
"ห้องหัวหน้า...สาธารณสุขเมือง"
"ห้องวิเคราะห์"
"ห้องหลังเกิดลูก"
"ห้องท่านหมอ"
"ห้องประสูติ - พยาธิหญิง"
ความเห็น (5)
ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันค่ะ:)
ชีวิตที่เดินช้าลง คงเหมือนนาฬิกาที่ไม่มีเข็มวินาที ;)
สวัสดียามบ่ายค่ะคุณหมอ
ได้ข้อมูลมาเยอะ ๆ เขียนรวมเล่มก็ดีนะครับ
สวัสดีน้องทิมดาบ อ่านชื่อป้ายห้องรพ ลาวแล้ว ขำดี แต่สื่อความหมายได้ตรง
ไปพบเกลอคิมมาแล้วที่เขาค้อ ถามใถ่ถึงท่านด้วย
ขอบคุณค่ะ..รักษาสุขภาพด้วย..เป็นนักเดินทางไกล..ความแข็งแรงทั้งกายและใจต้องพร้อมเสมอ..