บทเรียนจิตอาสาบทที่ 1 ตอนชวนเพื่อนพักใจ ระลึกรู้ความสุขจากลมหายใจของตัวเอง

ในความทุกข์นั้นมีความสุขอยู่เคียงข้างเสมอ

อังคารแรกของการก้าวเข้าไปเพื่ออะไร....

ยังหาคำตอบที่เป็นภาษาพูดไม่ได้ นอกจากความรู้สึกอยากทำ

และเป็นก้าวแรกที่ทำให้ได้สัมผัสทุกข์ของเพื่อนผู้ป่วยด้วยกัน

หากได้เฝ้ามองเช่นนี้ทุกวันๆ เราก็ยังพบว่า

"ความทุกข์นั้นมีความสุขอยู่เคียงข้างเสมอ"

ดังนั้นเย็นวันจันทร์วันนั้น

ฉันจึงบอกกล่าวความต้องการที่จะทำบางอย่าง

ให้คุณอรชร อ่อนโอภาส นักสังคมสงเคราะห์ทางการแพทย์

และคุณจร้ส  มีสุข ทราบ ทั้งสองท่านมีรอยยิ้ม

เราชวนกันเดินไปหาพยาบาลโย่งและ

ดูสถานที่ๆฉันจะเริ่มกิจกรรม

"ชวนเพื่อนพักใจ ระลึกรู้ความสุขจากลมหายใจของตัวเอง"

เพื่อไม่ให้เวลาแห่งการรอคอยคิวพบแพทย์ มันเพิ่มทุกข์ให้ตัวเอง

น้องพยาบาลเธอยิ้มเสมอ และบอกด้วยความรู้สึกยินดีเมื่อได้ฟังเหตุผล

ฉันเรียกชื่อเล่นของเธอตามที่ใครๆเรียก ออกจะเป็นกันเอง

เพราะเคยร่วมงานพัฒนาศักยภาพจิตอาสาผู้ป่วยเบาหวานหลายครั้ง

เธอช่วยขอให้น้องๆผู้ช่วยเหลือผู้ป่วยได้เข้ามาร่วมจัดเตรียมมุม

ที่จริงฉันอยากทำเอง ไม่อยากไปเพิ่มภาระงานให้น้องชุดสีเหลือง

แต่น้องๆเธอก็เต็มใจ ร่วมกิจกรรม จึงรู้สึกยินดีในจิตกุศลของเธอทุกคน

และเพื่อให้เป็นบรรยายกาศของการทำกิจกรรมร่วมกัน เราจึงจัดเก้าอี้ใหม่

เป็นลักษณะรูปเกือกม้าและแล้วเวทีแห่งการเรียนรู้ร่วมกันก็ถูกเนรมิตขึ้นมา

น้องจรัล มีสุข ได้ให้ยืมเครื่องขยายเสียงขนาดจิ๋ว

น้องพยาบาลเตรียมไมค์เคลื่อนที่ ทุกอย่างพร้อม รอเวลาเช้าของวันใหม่

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

มาร่วมชื่นชมในงานจิตอาสาแบ่งปันความสุขนี้ค่ะ..

[krutoom]

สวัสดีค่ะพี่ครูต้อยติ่ง มาเป็นกำลังใจ และร่วมยินดีที่มีจิตอาสา ขอชื่นชมค่ะ

[krutoiting]

• ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่และน้องรินดา
• ขออนุญาตส่งภาพจักรวาลแห่งความรักผ่านg2kนะคะ
•