บทบาทของนักกิจกรรมบำบัดในผู้ป่วยพาร์กินสัน (Parkinson’s Disease)

พาร์กินสัน (Parkinson’s Disease)

เป็นโรคทางระบบประสาทที่พบได้บ่อย เกิดขึ้นกับผู้สูงอายุเป็นส่วนใหญ่ คนไทยเรียกว่า โรค  “สั่นสันนิบาต” โรคพาร์กินสันนั้นถูกจัดอยู่ในกลุ่มของโรคที่เรียกว่าการผิดปกติของการเคลื่อนที่ การเคลื่อนไหวร่างกายและมีอาการอื่นควบคู่ด้วย ส่งผลต่อความสามารถในการทำกิจกรรมในชีวิตประจำวัน

สาเหตุ

เกิดจากนิวรอน ซึ่งอยู่ในพื้นที่หนึ่งของสมองที่ชื่อว่า substantia nigra (ผลิตโดปามีน)  ได้ตายลงหรือทำงานได้แย่ลง  ทำให้เสียสมดุลของสารโดปามีนในสมองที่ทำหน้าที่ควบคุมระบบการเคลื่อนไหวของร่างกาย เมื่อสมองขาดโดปามีน จึงเกิดอาการเคลื่อนไหวผิดปกติขึ้น

อาการของโรคและลักษณะที่แสดงออก

• อาการสั่นและอาการเกร็ง
• อาการเคลื่อนไหวช้า
• การทรงตัวไม่ดี เดินในท่าผิดปกติ
• ใบหน้าเฉยเมย น้ำลายสอมุมปาก
• ..อื่นๆ..ท้องผูก,ท้อแท้เศร้าซึม,ปวดตามร่างกาย,อ่อนเพลีย,ภาวะสมองเสื่อม,cognitiveลดลง

บทบาทของนักกิจกรรมในผู้ป่วยพาร์กินสัน

• เน้นเรื่องความปลอดภัยในการเคลื่อนไหวในชีวิตประจำวัน
• ให้ความสำคัญของการทำงานประสานกันของตาและมือ
• ดูปัญหาเรื่องการกลืนลำบาก
• เลือก,สอนและให้ความรู้เกี่ยวกับการใช้อุปกรณ์ช่วยเดิน
• ปรับสิ่งแวดล้อมให้เอื้อต่อการทำกิจกรรม เพิ่มโอกาสในการทำกิจกรรม
• ปรับกิจกรรมลดความละเอียดของกิจกรรม ลดขั้นตอนการทำกิจกรรมให้สั้นลง
• แนะนำ จัดหา ให้ความรู้เกี่ยวกับอุปกรณ์เสริมที่OTเห็นว่ามีความจำเป็น
• ให้คำแนะนำในการดูแลตนเองทั้งแก่ผู้ป่วยและญาติ