"ห้วงคำนึง"

...

หมอบพับเพียบเลียบริมน้ำปริ่มฝั่ง
ตะแคงฟังนิยายเพลินจากเนินหญ้า
ระบำมดคดเคี้ยวลับเคียวตา
หยาดน้ำฟ้าลากลิ้งทิ้งใบบอน

แมลงปอเกาะหินเลื่อมปิ่นรุ้ง
ผีเสื้อพุ่งอวดแพรแผ่ปีกร่อน
กิ้งกือหักความอายออกรายกร
กระรอกหย่อนลูกหว้าหยั่งท้าทาย

เมื่อเอนพิงอิงพักหนุนตักหล้า
แนบเงาฟ้าในน้ำเปี่ยมความหมาย
ธรรมชาติวาดแต้มยังแย้มพราย
และโลกส่ายกายหมุนด้วยคุ้นเคย

เหม่อมองฟ้าสีฟ้ากว้างกว่ากว้าง
คิ้วรุ้งค้างเนตรสูรย์มุ่นหมอกเสย
แย้มเสี้ยวเมฆยิ้มแดดสีแสดเอย
หัตถ์ลมเชยเผยแก้มแพลมยิ้มพลัน

แล้วสบตากับเรา-เงาในน้ำ
ไหลลำนำฉ่ำใจคล้ายเคลิ้มฝัน
พิสุทธิ์ใสไล้หล้ารับตาวัน
กล่อมดวงขวัญล่องลิบทิพยา

เรามองโลกสดใสในวันนี้
ด้วยใจที่อ่อนวัยไร้เดียงสา
ทุกสิ่งช่วยอวยสุขทุกเวลา
หากวันหน้าเป็นอย่างไร... ไม่อาจรู้

...

(พิมพ์ครั้งที่ ๑ : ชัยพฤกษ์, มิถุนายน ๒๕๑๓)

......................................................................................................................................

ช่องไฟในความคิด

ที่แน่ ๆ บทกวีบทนี้ เขียนตั้งแต่ผมยังไม่เกิด ;)...

เขียนตั้งแต่คุณจิระนันท์ พิตรปรีชา ยังเป็นคงเป็นนิสิตจุฬาฯ

"ห้วงคำนึง" เป็นบทกวีบทแรกของเล่ม "ใบไม้ที่หายไป"

...

จักเรียนรู้บทกวีด้วยรู้สึก
เพียงสำนึกในนามความอ่อนไหว
ห้วงคำนึงนึกถึงคนพึงใจ
ใบไม้ไม่หายไปในบัดดล ... เพี้ยง !

...

บุญรักษา ครับ ;)...

......................................................................................................................................

ขอบคุณหนังสือ...

จิระนันท์ พิตรปรีชา. ใบไม้ที่หายไป. กรุงเทพฯ : มูลนิธิสถาบันวิชาการ ๑๔ ตุลา, ๒๕๔๖.

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน หอมกลิ่นหนังสือ

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#จิระนันท์ พิตรปรีชา#บทกลอน#บทกวี#มูลนิธิสถาบันวิชาการ ๑๔ ตุลา#วสวัตดีมาร#ห้วงคำนึง#ใบไม้ที่หายไป

หมายเลขบันทึก: 481508เขียนเมื่อ 10 มีนาคม 2012 02:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 มิถุนายน 2012 19:35 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (18)

noktalay

เขียนเมื่อ 10 มีนาคม 2012 08:59 น. ()

สวัสดีค่ะ อาจารย์

ภาพสวยมาก..."ดั่งธรรมชาติที่วาดไว้" เลยค่ะ

เล่มนี้ครูนกมีค่ะซื้อตอนเป็นนิสิตปีที่ ๔ แต่ชอบบทอหังการของดอกไม้ นำไปแทรกในหนังสือรุ่นของเอกเคมีซึ่งมีเฉพาะผู้หญิงในรุ่นนั่น

ขอบคุณค่ะที่ทำให้คิดถึงงานกวีของคุณจิระนันท์ พิตรปรีชา

ชาดา ~natadee

เขียนเมื่อ 10 มีนาคม 2012 10:07 น. ()

ดอกไม้สวยงามแค่ไหน กลีบดอกใบ ย่อมมีวันร่วงโรยรา นะคะ

แต่กลีบดอกสีชมพูนี้ หล่นมาบนใบไม้ใหญ่ ดูมีคู่ ไม่เดียวดาย เหมือนเราเลย ว่าใหมคะ

Wasawat Deemarn

เขียนเมื่อ 10 มีนาคม 2012 13:32 น. ()

ขอบคุณมากครับ คุณครูนก noktalay ;)...

"ใบไม้ที่หายไป" ผมอ่านมาหลายรอบเหมือนกัน แต่ช่วงระยะเวลาการอ่านมักจะทิ้งช่วงนานครับ การอ่านครั้งนี้ถือว่านำมาปัดฝุ่นความคิดอีกรอบ และเป็นคั่นเวลาในการออกเกรดด้วย อิ อิ

"อลังการของดอกไม้" มีคำนิยมที่พูดถึงกันมากมายนะครับ

หญิงแกร่งแต่อ่อนหวาน ;)...