ที่เคยเป็น.....
ขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด
ตัวเองตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า....
ขอให้คิดถึงตอนแรกๆที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง
ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆที่เธอรู้สึกเบื่อ....
ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆซากๆ จนเธอหลับเลย
ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้อย่าตำหนิฉันเลยนะ......
ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆฉันต้องทั้งออดทั้งปลอบเพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม
ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆอย่าหัวเราะเยาะฉัน.....
จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม “ทำไมทำไม”ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
ตอนฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว .....
ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉันเหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ
หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่....
ให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้วกำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก....
ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว
ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ.....
ขอให้เข้าใจฉัน สนับสนุนฉันให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอนเธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ
ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต .......
ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทางให้ความรักและอดทนต่อฉัน
ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉันที่มีให้กับเธอ…...
บทความนี้ ครูใจดีอ่านเจอในนิตยสารประกันภัย ซึ่งนำมาจาก จากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโกฉบับเดือนพฤศจิกายน 2004 ขณะที่นั่งรอพนักงานตรวจสภาพรถยนต์ เป็นบทความที่น่าคิดมากๆ เลย นำมาฝากทุกท่่านค่ะ...**
บันทึกโดย....ครูใจดี
สวัสดีครับพี่ครูใจดี
คิดถึงมากครับ
ผมขอพี่ครูก็แล้วกัน...
ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทาง...
เป็นกำลังใจให้นะครับ
..ในความเป็นจริง คนแก่ต้องค่อยปล่อยวาง..ฝึกจิตให้ผ่องใสไร้กังวล..ปล่อยคนหนุ่มสาวไปตามวิถีของเขา..พี่ใหญ่คิดเช่นนี้อยู่เสมอค่ะน้องครู..
...... เรามาเดี่ยวไปเดี่ยวอย่าเปลี่ยวใจ..ยึดพุทโธให้มั่นสำคัญเอย..
ขอบพระคุณสำหรับข้อคิดดีๆ ของพี่ใหญ่ค่ะ
เมื่อฉันแก่ลง..ฉันจะได้อยู่เคียงข้างตาแก่คนนั้นไหม...และตาแก่คนนั้นจะอยู่เป็นเพื่อนฉันไหม...
สวัสดีครับ
ถ้าเราปล่อยวางความเป็นธรรมชาติที่กำลังบั่นทอนอายุไขของเราว่าเรากำลังร่วงโรย ปล่อยให้หลุดหายไปจากการคิดว่าเราต้องโดดเดี่ยวในการเดินทางในบั้นปลายของชีวิต ความแก่ของเราก็จะถูกลืมไป คิดถึงแต่เดี๋ยวนี้ บัดนี้เราทำอะไร ทำให้ตัวเองหรือคนอื่นเดือดร้อนหริอไม่ ถ้ามองเห็นการกระทำให้คนรอบข้างมีแต่ความสุข แน่นอนจะมีผู้เคียงข้างเราไปจนสุดปลายทางโดยไม่ต้องกังวล
พี่สาวใจดีค่ะ
เมื่อเราแก่ลง หัวใจก็จะยังคงสดใส เพราะเราเปี่ยมด้วย ความรัก แวดล้อม
เชื่อมั่น กันและกัน ส่งกำลังใจ เสมอ เช่นเคย นะคะ
ขอบคุณมากครับ ที่นำเรื่องเล่าดีๆมาฝาก ครับ
ขอบคุณ อ.ต้อมครับ
ที่ส่ง http://www.gotoknow.org/blogs/posts/477879?refresh_cache=true
มาให้อ่านครับ
ขอบคุณ ครูใจดีครับ ที่นำบทความที่อ่านแล้ว มีความสุขนำมาดำเนินชีวิตตัวเอง
ให้พ้นจากบ่วงกรรมได้ (ถ้าไม่ปฏิเสขความจริง)
และขออนุญาตสมัครเป็นศิษย์ด้วยคนหนึ่งนะครับ
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องเล่าดีๆ ขอบคุณอ.ต้อม..ด้วยค่ะที่ส่งข้อมูลให้ได้อ่าน..
สวัสดีคะ พี่ครูใจดี
สะดุดใจกับหัวเรื่อง ... สงสัยจะแก่ลงจริง ๆ อิอิ
ขอบคุณสำหรับ มุมมองความคิดที่ดีมาก แวะมาทักทายด้วย คิดถึงๆค้า
อื้อ..ปาดน้ำตาไปสามรอบ กว่าจะอ่านจบ
ขอบคุณมากค่ะครู
เยี่ยมเลยครับ มีความหมายดี
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ ดีใจมากๆ ค่ะ
แม้ว่าไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยเหมือนก่อน
แต่คิดถึงบ้านหลังนี้ มีความทรงจำดีๆ ที่นี่
จะรักโกทูโนร์ ตลอดไปค่ะ
เมื่อแก่ลงก็รอวันนั้นใครคนหนึ่งที่รอมา 25 ปี จะกลับมาจูงมือไปวัดด้วยกัน แค่นี้ที่รอทั้งชีวิต
ยามนี้แก่ตัวลงแล้ว ไม่ถวิลหาอดีต
ขอเพียงได้ระลึกรู้ลมหายใจตัวเอง และให้จิตนำพากายนี้ปฏิบัติกรรมดี
ขอบคุณและเป็นขอกำลังใจให้ค่ะ