ถึงเพื่อน
สิบกว่าปีผ่านมาแล้วสินะที่เราไม่เคยเจอกันเลย,ไม่มีแม้แต่จดหมายจะมีก็แต่อดีตของวันวานที่หวนนึกถึงกิจกรรมการใช้ชีวิตที่ท้าทายที่มีเรื่องสนุกๆของกลุ่มพวกเราที่มีชื่อเรียกกลุ่มและฉายาของแต่ละคนชื้อกลุ่มของพวกเราคือพวกเด็กวัด(จริงๆแล้วที่อยู่วัดนั้นมีคนเดียวเท่านั้นเองคือไอ้ทิตย์,ส่วนที่เหลือเด็กบ้าน)พวกเราเรียนเทคนิคแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดไอ้ทิตย์นั้นมันเป็นเด็กมาจากที่ทุรกันดานไม่ใช้บ้านนอกนะหมู่บ้านของมันนั้นมีทั้งไฟฟ้า,ประปา,ทีวี(รับได้ทุกช่องทั้งไทยและเทศภาพชัดเสียงใสทุกรายการ)โทรศัพท์ผ่านดาวปลอม(เทียม)ผมเนี้ยยังอิฉามันเลยแต่ที่ว่ามันทุรกันดานก็คือทางไปบ้านมัน(สมัย10กว่าปีแล้วนะตอนนี้เขาพัฒนาแล้ว)สุดแสนจะลำบากยิ่งช่วงหน้าฝนไม่ต้องไปมันแล้วไม่ว่าจะรถโฟร์วินหรือไม่วินมันไปไม่ได้ทางมันลื้นถนนพังนำเซอะไม่ต้องคิดมากขนาดเดินยังต้องใช้โซ่พันเท้าเดินเอาเลยหากไม่ทำยังนันมีหวังลื้นหัวทิ่มลงดอยตกหัวยเลย
ความเห็น (2)
เล่าต่อได้ไหมค่ะ
ผมรู้ครับๆ พี่ที่ชื่อ ทิตย์ อยู่วัดปางล้อครับ!!! เขาเคยมาอยู่ตอนผมบวชเป็นเณรที่นั่น ^^