พ่อแม่กับคำว่า "อุเบกขา"
หมู่นี้ได้ยิน ได้เห็นเรื่องราวของเพื่อนที่เป็นพ่อแม่ ที่รู้สึกเข้าใจ แต่ไม่ทั้งหมด
คนหนึ่งพยายามทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะต้องขอใช้ช่องทางพิเศษใดๆ เพื่อให้ลูกได้เข้าเรียนในสาขาที่หวังไว้
อีกคนเกิดความเหงาอย่างมาก ด้วยความคิดถึงลูกอย่างมาก เมื่อลูกจะต้องจากไปศึกษาต่อที่เมืองนอก เพราะเคยเห็นหน้ากันทุกวัน
ท่านหลวงพ่อปัญญานันทภิกขุเคยบอกว่า พ่อแม่นั้นเป็นบุคคลที่หากกล่าวถึง "พรหมวิหาร 4" แล้ว มีพร้อมหมด ยกเว้นข้อเดียวคือ "อุเบกขา"
ไม่มีใครเถียงแน่นอนว่า ในเรื่องของความเมตตา (ปรารถนาให้ผู้อื่นมีความสุข) ความกรุณา (ปรารถนาให้ผู้อื่่นพ้นทุกข์) และมุทิตา (ยินดีเมื่อผู้อื่่นมีสุข) พ่อแม่มีครบ เกินร้อย
แต่พอถึงบทของ "อุเบกขา" (การวางเฉยเพราะเข้าใจธรรมชาติของสิ่งต่างๆ) พ่อแม่น้อยนักที่จะทำได้
ผมก็ไม่ทราบเช่นกัน ว่าถ้าเป็นตนเองจะทำได้หรือไม่ แต่ก็พยายามที่จะฝึกคิด ฝึกจิตใจอยู่บ่อยๆ ให้เข้าใจวิถีตามธรรมชาติของชีวิต ที่ว่าวันหนึ่งมีพบ แต่วันหนึ่งก็ต้องจาก
(อีกครั้ง) การเป็นพ่อแม่ จึงเหมือนเป็นโอกาสในการบรรลุธรรมะที่สูงสุด
ความเห็น (2)
แต่หนูคิดถึงจะมีโอกาสแต่คงยากที่จะบรรลุค่ะเพราะว่าการเป็นพ่อแม่ (การมีลูก) เป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่เลยนะคะ เพราะลูกเป็นห่วงที่ปล่อยวางไม่ได้ไปจนกว่าพ่อกับแม่จะหมดอายุขัยเลย บางคนตายไปก็ยังมีห่วงวนเวียนไม่ยอมไปไหนด้วย
เห็นด้วยครับ แต่ถ้าใครเข้าใจ และพยายาม อย่างน้อยก็มีห่วงน้อยลง เพราะจริงๆ ห่วงมาก ห่วงน้อย ลูกก็คงโอเคเหมือนเดิม